Wakker worden: hoe je vrijheid vindt dankzij een andere kijk op je gevoel.

okt 6, 2018 | Awakening, Coaching, Insights, Purpose and Meaning, Spirituality

Stel, je partner is bij je weg.

Na een relatief steady en in jouw ogen fijne relatie, is het ineens voorbij.

Daar zit je dan (al dat niet met een bak ijs of een fles whisky).

En je voelt je waarschijnlijk kut, in de steek gelaten, eenzaam.

Er is het nodige liefdesverdriet, er is twijfel, en er zijn vast scherven van een toekomstdroom die bruut uiteen spatte.

Als iemand op dat moment aan je zou vragen “Waarom voel je je zo ellendig?” zou je hoogstwaarschijnlijk (misschien zelfs een beetje verbolgen) antwoorden “Omdat mijn partner me verlaten heeft natuurlijk!”.

Geen speld tussen te krijgen, zou je denken.

Maar dat is een misvatting.

Hier komt mijn speld.

Niet waar.

In de linkerhersenhelftwereld waarin we leven, is het volstrekt logisch en doodnormaal om te denken dat wat we voelen bepaald wordt door onze omstandigheden, door externe factoren.

Oorzaak en gevolg, van buiten naar binnen.

Lekker simpel.

Stress komt door ons werk.

Zorgen zijn het gevolg van onze leeg rakende bankrekening.

Onzekerheid zit in de familie.

Irritatie wordt veroorzaakt door de file.

En liefdesverdriet is het resultaat van de verdwenen partner.

Komt je bekend voor, denk ik?

Alleen is het allemaal niet waar.

Het is zelfs ENORM niet waar.

Want, in het voorbeeld van de gestrande relatie: je voelt je alleen ellendig als je denkt aan de situatie.

Zodra je even vergeet dat je partner voorgoed verdwenen is omdat er bijvoorbeeld iets anders is wat om aandacht vraagt, zal je zien dat je verdriet gaat liggen. Terwijl de vermeende liefde van je leven op dat moment nog steeds voorgoed bij je weg is.

Hm.

Het is dus niet het feit dat hij of zij verdwenen is, het feit dat het druk is op je werk of het feit dat de bankrekening niet vol staat, dat zorgt voor ons gevoel.

Het is wat we erover denken.

Het zijn onze gedachten over de situatie die de ervaring kleuren en volkomen realistisch maken, inclusief neiging tot dramatische toestanden en appjes waar we heel veel spijt van krijgen.

We voelen wat we denken.

Zonder uitzondering.

Geen enkele emotie, geen enkel gevoel, is het rechtstreekse resultaat van externe omstandigheden, of het nou gaat om andere mensen, dingen, het weer, ziekte, rijkdom, je lijf, het verleden, of de toekomst.

Nooit.

Nou líjkt dat misschien iets dat je intellectueel wel snapt, maar als je het écht ziet, écht weet, kan het je hele leven veranderen, en naar een niveau tillen waar een compleet nieuwe en ongekende vrijheid ontstaat.

Waar je veel minder piekert, minder boos bent, minder klaagt, veel meer goeie ideeën hebt, over meer energie en veerkracht beschikt, en veel minder gevoelig bent voor welke situatie dan ook.

Je hoeft alleen maar wakker te worden.

Je weet dit.

Diep van binnen weet je natuurlijk best dat je niet je omstandigheden voelt, ook al sta je er waarschijnlijk nooit bij stil.

Iedereen heeft er ervaring mee.

Neem bijvoorbeeld je werk: de ene keer heb je veel te doen en gaat het je moeiteloos af (je flowt heerlijk makkelijk door alles heen); de andere keer draait je hoofd overuren en weet je bij god niet waar je moet beginnen.

Je dénkt dat de stress door je werk komt, maar het is slechts het resultaat van stressvolle gedachten over je werk (en de toekomst en je sociale leven en je salaris en promotie en collega’s die de kantjes er vanaf lopen), en vooral VEEL stressvolle gedachten, en dus een druk hoofd.

Maar het drukke hoofd wordt niet rechtstreeks veroorzaakt door de hoeveelheid taken en deadlines die je hebt, alsof er een soort biologische stressbesmetting plaatsvindt, alsof er een overdracht plaatsvindt van externe omstandigheden naar jouw lijf.

Het is een inside job: alles wat je voelt, wát je ook voelt, genereer je zelf, van binnen, van moment tot moment.

Het ligt niet aan het werk, aan de hoeveelheid, aan de verantwoordelijkheid.

Het is je dénken erover, je denken in het moment.

En dit geldt voor alles in je leven, altijd.

Je kunt altijd alléén maar voelen wat je denkt (probeer maar ‘ns woedende gedachten te hebben en je tegelijkertijd liefdevol te voelen, of andersom).

Zelfs als je al tien jaar elke ochtend vloekend en gefrustreerd in de file staat (die wat jou betreft aantoonbaar de aanstichter van je rotgevoel is), kun je op een dag verliefd worden en het stilstaan in de auto oprecht waarderen omdat het je de tijd geeft al je kersverse romantische appjes te lezen.

De ene dag vind je die vervelende collega extra vervelend, de andere dag kan het je eigenlijk niks schelen.

De ene keer luister je geamuseerd naar iemand die jou probeert te kleineren, de andere keer wil je in een hoekje kruipen en nooit meer tevoorschijn komen.

En soms sta je op met het gevoel dat je de hele wereld aan kunt, en zie je het vijf minuten later (dankzij een reeks spontane, benauwde gedachten met het bijbehorende gevoel) helemaal niet meer zitten.

Je voelt wat je denkt, in geuren en kleuren, en het is nooit anders.

Het resultaat van aandacht.

Zodra een gedachte ons bewustzijn binnenkomt, stuurt het de zintuigen aan, en worden er allerlei stofjes in je lijf gegenereerd die de ervaring levensecht en heel persoonlijk maken.

Je voelt, wat je denkt: verbeelding zorgt voor alle emoties.

Daarom kun je genieten van een film of een boek, daarom kun je je druk maken om je kinderen terwijl je niet eens weet wat ze aan het doen zijn, daarom kun je zenuwachtig raken voor een lezing over drie weken, daarom kun je denken aan het verleden en een rotgevoel krijgen over iets dat letterlijk geen enkele rol meer speelt.

Wat je voelt, is al-tijd het resultaat van wat je op dat moment denkt en de aandacht die je eraan geeft.

Het actuele gevoel geeft slechts de intensiteit aan van een gedachte, maar zegt niets over de feitelijke situatie.

En als je beseft dat je gedachten volledig automatisch gegenereerd worden zónder jouw inmenging, dat het commentaar op jouw leven dat je continu hoort in je kop geen bewust gedrag is maar een aangeleerd en meestal volstrekt willekeurig proces, dan begint er misschien iets te dagen.

Want waarom zou je je druk maken om iets dat je niet zelf veroorzaakt?

Waarom zou je je zo laten raken door gevoelens die niets zeggen over je leven op dat moment, maar alles over je gedachten?

Waarom zou je op zoek gaan naar oplossingen voor onrust die slechts het resultaat is van ons vermogen om gedachten tot leven te wekken in ons lijf?

Dat je alleen maar voelt wat je (onbewust) denkt is een feit.

En als je dat kunt integreren in je leven, als je het op een dag echt zíet, echt weet, echt kunt omarmen als iets dat volledig waar is (en niet slechts een leuk en behulpzaam concept), op een niveau dat dieper gaat dan je intellect, dan wordt alles anders.

Je hoeft je denken niet te veranderen of verbeteren of te stoppen; je hoeft alleen maar in te zien hoe het proces werkt.

Van binnen naar buiten, van gedachte naar gevoel, en niet andersom.

Kijk maar ‘ns of je vandaag een paar keer wakker kunt worden uit de droom.

Of je af en toe ineens kunt zien dat je aanslaat op een gedachte over de situatie, niet over de situatie zelf.

Of je, zelfs al is het maar héél kort, begrijpt dat externe omstandigheden ons geen enkel gevoel kunnen geven, maar dat het altijd onze interpretatie is in het moment, de gedachten die we erover hebben, ons persoolijke verhaal dat feilloos vertaald wordt in een meeslepende 4D-ervaring.

Je voelt alleen maar wat je denkt, en je hoeft er niets mee te doen.

Dat garandeer ik je.

Hoe voelt dat?


NB. Iemand wees me er fijntjes op dat er ook zoiets is als instinct, bijvoorbeeld het vecht-/vluchtsysteem dat ervoor zorgt dat we in gevaarlijke omstandigheden volautomatisch meer energie stoppen in fysieke alertheid en daardoor overleving. Hij wilde daarmee aantonen dat niet alles wat je voelt veroorzaakt wordt door gedachten, en dat we in bepaalde gevallen dingen doen en voelen die geen mentale oorzaak hebben. Het klinkt absoluut plausibel en het is goed dat mensen vragen stellen en dingen aankaarten naar aanleiding van wat ik schrijf, alleen is het vecht-/vluchtsysteem geen emotie, maar een proces.

Wat we precies van dat proces vínden (super eng en bedreigend of juist spannend en opwindend op het moment dat we uit een vliegtuig springen) is totaal afhankelijk van hoe we het labelen, en dat is weer puur mentaal. De persoon in kwestie had het over het wegvluchten voor een beer, maar zonder ideeën over wat een beer is en hoe gevaarlijk hij kan zijn, herkennen we hem niet automatisch als risico, en is het dus maar de vraag of we zullen vluchten (rennen we bijvoorbeeld instinctief weg voor een olifant of een eland, die allebei groter zijn? Vluchten we voor een walvishaai als we niet weten dat dit enorme dier volstrekt ongevaarlijk is?). Een jong kind dat nooit heeft geleerd dat een beer een risicio vormt, zal misschien wel een spontane fysieke oerreactie ervaren bij het zien van zo’n beest, maar daar geen naam voor hebben, en er waarschijnlijk ook niet door vluchten. Voor het herkennen van gevaar is een idee van afscheiding nodig (ik vs de beer), en dat is een puur mentaal gegeven dat we aanleren vanaf een jaar of twee.

Eigenlijk veel belangrijker: dit stuk is vooral bedoeld om duidelijk te maken hoe het komt dat we de hele dag zoveel (onrust) voelen, en hoe we daar veel meer ontspanning en vertrouwen in kunnen vinden en niet meer zoveel onder hoeven te lijden. Het is prima om te vluchten voor een beer in de bossen van Canada, maar een denkbeeldige beer bij de Albert Heijn of in de trein in de vorm van een gedachte die voor onrust zorgt, is een heel ander verhaal. Als je begint in te zien dat gevoelens altijd mentale context en perceptie en inschatting nodig hebben, en dat gedachten ervoor zorgen dat we op de gekste plekken gestoord kunnen worden door/van dingen die er op dat moment niet zijn behálve in ons hoofd, worden veel van onze emoties minder ongrijpbaar, minder vaag, minder bedreigend.

De wereld is niet onbetrouwbaar, films zijn niet eng, schoonmoeders zijn niet vervelend, en het is niet kut dat Ajax verliest: alles wat we erbij voelen is het resultaat van wat we erover denken. En wie dat eenmaal snapt zal stukje bij beetje wakker worden uit de vele dagmerries die we hebben, en zich niet meer continu slachtoffer van externe omstandigheden en denkbeeldige beren voelen.