Er zijn op dit moment ruim 400 therapievormen en andere stromingen die een verklaring en oplossing bieden voor onze psychologische ervaring. De meeste ervan zijn complex in protocol en uitvoering, en vrijwel allemaal vergen ze een enorme investering van tijd, pijn en energie.

Vrijwel standaard moeten we heel diep en serieus graven in ons verleden, worden er allerlei ingewikkelde modellen opgesteld of spontane opstellingen gemaakt, en persoonlijkheidskenmerken in beeld gebracht.

Regelmatig wordt ook de rol van gedachten meegenomen in het verhaal, maar zoekt men vervolgens de oplossing van onze problemen in het manipuleren van de inhoud, of het ‘opnieuw leren denken’ over oude verhalen en koeien.

Kortom: het kneden en kleuren van onze gedachten.

Het is logisch en reëel om het in die hoek te zoeken (want daar is het namelijk ook te vinden), maar dan niet op de manier zoals dat op dit moment overwegend gebeurt. Want die manier is vaak enorm omslachtig, zeer tijdrovend, heel pijnlijk, en meestal gewoon mosterd na de maaltijd.

Je met gedachten bemoeien is óf te laat (want ze zijn er al) of gewoon kansloos (want ze komen als ze komen en daar doe je niks aan).

Ik heb een beter, veel simpeler idee.

Een voorstel voor een zinvolle, praktische, hoopvolle, inzicht gevende en diep transformerende kijk op onze psychologie.

Een nieuwe, vrij revolutionaire maar eigenlijk heel logische verklaring van de menselijke ervaring die voor alle problemen waar we nu omslachtige en verschillende oplossingen voor hebben, een simpele, snelle uitkomst biedt.

Ik heb het over genezing door inzicht, door wakker worden, en ik hoop van harte dat je daarvoor open wil staan, want het kan jouw wereld en die van de mensen om je heen compleet veranderen. En dat zou ik nooit zo stellig beweren als ik daar niet volledig achter stond, en het niet al heel vaak bewezen heb gezien.

Hoe we het leven ervaren van moment tot moment, in al zijn grootsheid en gruwelijkheid, is het resultaat van voelen wat we denken.

Onze psychologie wordt bepaald door gedachten: we voelen wat we denken, en niet hoe de wereld ons behandelt. Emoties zijn een inside-job, het voelbare effect van onze actuele perceptie van de wereld.

Onze gedachten bepalen onze gemoedstoestand van seconde tot seconde.

Niet de wereld, nooit de omstandigheden.

Onze psychologie wordt 100% van de tijd bepaald door de energie van het denken.

Denken en voelen zijn de twee bepalende componenten van hoe de wereld op ons overkomt, en ze gaan altijd hand in hand.

Het zijn twee kanten van dezelfde medaille, twee gezichten van dezelfde energie, en die energie komt en gaat in een vorm en tempo waar wij niets over te zeggen hebben, tót we meer inzicht ontwikkelen in het proces, ons er minder mee bemoeien, en we ervaringen kunnen gaan beschouwen als vloeiende, tijdelijke fenomenen.

Dan wordt het vaak rustiger, relaxter.

Dat we altijd alleen maar voelen wat we denken, is de meest heldere, meest eenvoudige en meest logische verklaring van de menselijke psychologie. En we wéten dit, het is volkomen voor de hand liggend, en het is uitzonderlijk makkelijk aan te tonen.

Ga maar na:

Niemand die wezenlijk positieve gedachten heeft, kan zich slecht voelen.

Niemand die diep ellendige gedachten heeft, is vrolijk.

We kunnen nóóit een andere emotionele ervaring hebben van ons leven dan de gedachten die we er op dat moment over hebben.

• Daarom kun je op een veelbelovend tropisch eiland liggen en tóch keihard balen, omdat je bijvoorbeeld denkt aan het werk dat op je ligt te wachten als je weer thuiskomt. Een tropisch eiland scheidt geen chemische stofjes af die je gegarandeerd een goed gevoel bezorgen.
• Daarom kun je je kapot ergeren omdat je in de file staat (en dus zeker weten dat de file de oorzaak van je rotgevoel is), maar altijd ergens in die rij auto’s wel iemand vinden die er totaal geen last van heeft, en heerlijk naar muziek zit te luisteren of een beetje te dagdromen.
• Daarom kun je wóedend worden over een verkeerd gelezen mailtje, en zolang je dat niet doorhebt de schrijver van de tekst verantwoordelijk houden voor je boosheid.
• Daarom kun je met iemand naar de bioscoop gaan en na afloop tot de conclusie komen dat jullie allebei een totaal andere film hebben ervaren.
• Daarom baalt de ene persoon van regen, en fietst de andere er vrolijk fluitend doorheen.
• Daarom houdt je buurman van BLØF, en zet hun muziek jou juist aan tot vernielingen (of andersom).
• Daarom kun je HEEL erg verliefd op iemand zijn, en dezelfde persoon ineens op slag haten als blijkt dat hij of zij vreemd is gegaan: je was namelijk niet verliefd op de ander zoals hij of zij is, maar op je verhaal over hem of haar, op je beeld van de ander. Sorry.
• Daarom kun je je nú al zenuwachtig voelen over een presentatie die je pas volgende week of over een maand moet geven, kun je nú al balen dat je morgen heel vroeg moet opstaan, en kun je je nu nog inténs schamen als je terugdenkt aan iets dat tien jaar geleden is gebeurd.

Het is nooit, NOOIT de situatie die rechtstreeks een gevoel veroorzaakt (wat overigens niet betekent dat je iedereen maar met je moet laten sollen, maar ook in dat soort gevallen is het handiger om helder te blijven).

Het is nooit de toekomst die je onrustig maakt (want de toekomst is alleen maar een idee, een wisselend idee, een idee dat steeds voor je uitschuift).

Het is nooit het verleden dat je nú kan belemmeren iets te doen, alleen het dénken aan een gebeurtenis uit de oude, pijnlijke doos. En doordat je het in je hoofd levendig voor je ziet, wekt het een bepaalde emotie tot leven, van redeloze woede tot verlammende apathie.

Elke ervaring, elk psychologisch snippertje dat onderdeel uitmaakt van ons bestaan, is het resultaat van voelen wat we denken. Het is zó helder, zo duidelijk, zo makkelijk te zien, maar we doen het niet! Want de illusie is simpelweg te aantrekkelijk, te kloppend, te hypnotiserend.

Ervaringen en emoties zijn vaak extreem persoonlijk en willekeurig. Daarom kunnen tien mensen getuige zijn van dezelfde bankoverval, en kunnen de reacties en emoties als gevolg daarvan extreem variëren.

Van ‘Ik was eigenlijk heel kalm en rustig en vond het vooral spannend en heb voor de rest van mijn leven een mooi verhaal op feestjes, ja toch!’ tot ‘Ik kan nooit meer slapen of in de buurt van een bank komen of zelfs maar de straat op gaan, mijn leven is voorbij’.

En voor beide ervaringen is iets te zeggen, omdat ze nu eenmaal echt voelen voor de persoon die ze heeft. Maar ze zijn allebei niet fundamenteel wáár: als ons gevoel en onze emoties het directe gevolg waren van de omstandigheden waarin we ons bevinden, zou iedereen onder die specifieke omstandigheden precies hetzelfde moeten voelen.

Dan zou er een causaal verband zijn. Dat was dan logisch.

Maar zo zit het niet in elkaar. Het ís niet logisch.

Het is persoonlijk, en het is willekeurig.

Het is niet de bankoverval die je voelt.

Het is niet de file die een rotgevoel veroorzaakt. Of de open brug.

Het is zélfs niet de uitslag van je favoriete voetbalclub die de euforie door je lijf laat knallen: het is de energie die ook je gedachten creëert, de emotionele energie die door je heen stroomt en je beroert.

Je voelt wat je denkt.

En als je dat eenmaal beseft, zal de wereld zijn emotionele grip op je verliezen.

Dát is vrijheid.