Hoe het had kúnnen zijn bestaat niet.

nov 20, 2019 | Awakening, Insights, Love, Personal, Purpose and Meaning, Relationships, Spirituality, Typically Me

De relatie die je had kúnnen hebben.

Het boek dat je had kúnnen schrijven.

De carrière die je had kúnnen najagen.

Het huis waarin je had kúnnen wonen.

Ze bestaan niet.

En dat weet je wel, maar je lééft het niet.

We verliezen ons continu in wat had kunnen zijn, in plaats van wat is.

We kwijnen weg tussen de scherven van plannen, ideeën en dromen die niet uitkwamen.

En het maakt ons kapot.

Incompleet en helemaal perfect.

Ik moest hieraan denken toen ik vandaag terugkeek op een paar jaar lang gedichtjes schrijven voor twitter, en daar een beetje op kauwde.

De ene keer vind ik wat er op dat moment ontstaat veel geslaagder dan de andere keer, maar toen ik me afvroeg of dat sommige gedichten ook completer maakt dan andere, werd me ineens iets heel erg duidelijk:

Een gedicht dat in theorie beter zou kúnnen, maakt het nog niet incompleet.

Dat ik er op een ander moment of met meer tijd en geduld of vanuit een andere stemming een nieuwe draai aan had kunnen geven en het eventueel naar een hoger plan had kunnen tillen (wat dat ook moge zijn), telt niet.

Het telt létterlijk niet.

Elk gedicht dat ik post is precies zoals dat ene gedicht moest zijn.

Er ontbreekt helemaal niets aan, ook al had het op zich anders gekúnd.

Het is exáct het tekstje dat het moet zijn, tot op de laatste komma, zélfs inclusief typfouten.

Oh, en niet omdat ik briljant ben (verre van, geloof mij), maar omdat alles wat gecreëerd wordt in de wereld alleen al door zijn verschijning compleet is en in elk opzicht 100% zoals het moest zijn.

Want anders was het wel anders.

En weet je wat? Dat geldt dus voor alles.

Alles.

Dus ook voor de gebeurtenissen in je leven die je (eventueel op basis van voortschrijdend inzicht) anders had gewild, gewenst of gehoopt.

Het geldt voor de relatie die mislukte: die ene heel specifieke verhouding waar je zo enorm veel van had verwacht, klapte precies zoals dat kennelijk moest.

De baan die je kwijtraakte had je nooit een dag langer kunnen hebben.

En ook de fouten die je maakte had je alleen in theorie kunnen vermijden.

Maar dat is theorie, en het leven is praktijk.

Dat je het achteraf anders had willen doen is achteraf, en dat telt niet.

Achteraf is niet relevant.

Zo simpel is het, maar we máken het graag ingewikkeld.

Dat je op een andere uitkomst had gehoopt is soms heel begrijpelijk, maar altijd volkomen zinloos.

Dat het niet is zoals het zou moeten zijn in jouw ogen, dat jij zogenaamd beter weet hoe het had moeten uitpakken, dat het niet is wat jij fijn of prettig of leuk of de moeite waard vindt: daar gaat het niet om.

Het zijn niet-bestaande opties, vruchteloze virtuele pogingen om de realiteit te kneden, alsof je de snijdende 3 graden met een strakblauwe lucht tijdens een winterse middag hardnekkig probeert te zien als zinderende zomerdag.

En ervan baalt dat je de enige bent die rondloopt in een zwembroek.

Wat is, is wat is, en niet hoe we hadden gewíld dat het is.

Hoe gráág we het ook willen.

Zie je het verschil?

Het idee dat we iets niet kregen of hadden of deden wat we hadden wíllen doen of hebben of krijgen, is alleen maar dat, een idee.

Maar het bestaat niet echt.

Het is een mentale toevoeging aan iets dat helemaal perfect is ínclusief denkbeeldige gebreken (ook al hebben wij daar andere ideeën over).

Elke situatie is precies zoals hij is, en het gedeelte dat er zogenaamd aan mist of verkeerd aan is bestaat nergens anders… dan in onze gedachten.

Tóch kunnen we daar jarenlang in blijven hangen.

Het kan alles wat we doen en denken en voelen enorm beperken, kleuren en beïnvloeden.

De relatie die we hadden kunnen hebben.

Het boek dat we hadden kunnen schrijven.

De carrière die we hadden kunnen najagen.

Het lijf waarmee we hadden kunnen pronken.

Wie we hadden kúnnen zijn, als…

Maar wie we hadden kúnnen zijn bestaat niet.

En wie we zíjn wel.

Dus stel jezelf de volgende vraag:

Wie is er nou belangijker?