Niet iedereen wil ‘De Beste Fucking Versie Van Zichzelf!’ worden.
Voor veel mensen is het leven al lastig en onvoorspelbaar genoeg, laat staan dat het continu een gouden randje zou moeten hebben.
Als ik mensen coach kom ik heel vaak doodgewone shit tegen, de platte dagelijkse beslommeringen, lastige keuzes, rommelige relaties, stiekeme schaamte, gebrek aan zelfvertrouwen of daadkracht, veel zelfverwijt en juist weinig ontspanning.
Dáármee wat sierlijker leren omgaan maakt een wereld van verschil.
Van totale wanorde, naar een beetje peace of mind.
Van non-stop twijfelen, naar eilandjes van zekerheid.
Nét iets meer lucht, íets betere beslissingen, íets minder frustratie.
Want een klein beetje meer rust in het hoofd, wat beter slapen, niet meer zo reactief zijn en wat vaker kunnen genieten, zijn bijna altijd een enorme sprong voorwaarts, ook al staan we daar vrijwel nooit bij stil.
Een coach is niet per definitie iemand die zijn klanten naar de top schreeuwt.
Het draait eigenlijk maar zelden om klaterend succes en het behalen van enorme doelen.
Veel mensen hóeven helemaal geen gouden bergen (of hebben ze al), maar willen zich vooral gewoon wat vaker oké en op hun gemak voelen.
Het klinkt wellicht niet geil of spectaculair, maar ‘leren van je menselijkheid te houden’ is een van de meest waardevolle vaardigheden die er bestaan.
Niet elke dag keihard overal doorheen knallen op de toppen van je kunnen, maar gewoon een beetje waardering voor dagelijkse dingen.
Even stilstaan bij wat er al is, wat je al hebt, de basics.
De warme zon op je gezicht, goeie koffie, een oprechte glimlach van een collega.
Oersimpel, maar waardevol.
Dingen die je weer makkelijker waardeert als je niet meer zo in je hoofd zit, als het niet allemaal zo móet.
Als de wereld niet meer zo fucking eng en complex lijkt.
En hoe minder je je druk maakt om wat er allemaal anders moet en hoe kut het is dat je dat nog niet voor elkaar hebt, hoe meer ruimte voor ideeën en ingevingen en intuïtie.
Het is een frustrerende maar heerlijke paradox.
In feite hebben we helemaal niks nodig om ons goed te voelen, niks.
Weet je nog toen je stapelverliefd was, hoe de hele wereld zijn gang kon gaan en aan je kon sleuren en lastig doen, en jij het allemaal wel best vond?
Dát is de Kunst van Leven.
Dat volkomen natuurlijke, innerlijke gloeien.
Een onmiskenbaar gevoel van plezier en grenzeloze mogelijkheden en speelsheid, dat spontaan van binnenuit komt.
Geen shotje adrenaline, maar een badkuip vol knisperende tevredenheid.
Als dát is wat je zoekt, weet je wat je te doen staat.
Wees welkom.