De enige die continu met jouw gedachten moet rondlopen, ben jij.

Soms is dat leuk, maar vaak ook verwarrend.

Of eng.

Of beschamend.

Dat komt uiteraard omdat we ons er verantwoordelijk voor voelen.

Jij denkt ze, dus jij bédenkt ze.

Ze zijn van jou.

Toch?

Nee.

Absoluut niet.

Als je gedachten jouw creatie waren, zouden ze namelijk vast een stuk leuker klinken dan wat er nu vaak door je hoofd galmt.

Als ze écht van jou waren, zouden ze je helpen en ondersteunen en inspireren, en niet zo vaak dwarszitten.

Als jij de verzinner en maker van je gedachten zou zijn, zou je er ook af en toe mee kunnen stoppen, met denken.

Gewoon even een half uurtje helemaal niets in je hoofd.

Of een hele middag…

Maar zo werkt het dus niet.

Gedachten doen gewoon waar ze zin in hebben, vliegen alle kanten op, gaan op zoek naar grenzen (en eroverheen), zetten je aan tot van alles en nog wat, en als je dan uiteindelijk toegeeft terwijl je eigenlijk helemaal niet wilde, krijg je daar natuurlijk ook nog eens de schuld van.

De meeste mensen leven zo.

In de ban van hun hoofd.

Gestuurd, geregeerd, en gestraft door alles wat ze denken.

Misschien moet dat maar eens afgelopen zijn.

(Mail me, dan gaan we dat fixen.)