Als ik tijdens mijn coaching met iemand praat die een zwaar leven of ingewikkelde periode achter de rug heeft, dan sta ik daar geen uren bij stil.
Ik hoef de hele geschiedenis niet van A tot Z te weten, hoe het begon, wat er daarna allemaal mis ging, wat hij/zij daar precies over denkt (tot achter de komma), welke labeltjes er inmiddels zijn verzameld, en hoe moeilijk het allemaal was.
Als het éven kan laat ik dat zo snel mogelijk achter ons.
Het verleden proberen op te lossen of recht te breien of zelfs te accepteren klinkt in theorie goed en zinvol en vooral logisch, maar werkt in de praktijk vrij beroerd, en het duurt ook nog ‘ns eeuwen.
In mijn vrij ruime ervaring met mensen die mentaal worstelen, is het nogal zinloos gebleken om een paar sessies lang te onderstrepen hoe ingewikkeld en zwaar en kut alles is geweest en wellicht nog is
Waarom?
Volgens mij is dat al duidelijk zat: de persoon tegenover me heeft dat immers zelf uitgebreid ondervonden.
En als je al járen last hebt van een ellendig leven lijkt het me dat je daar het liefst gewoon zo snel mogelijk van af wil.
Natuurlijk: erkenning is perfect en heeft zijn plek in het geheel, net als begrip voor de verwarring en het lijden, maar de eindeloze bevestiging hoe zwaar het allemaal is houdt het volgens mij alleen maar in stand en laat het alleen maar langer duren.
Zo pak ik het dus duidelijk niet aan.
Mijn specialiteit is mensen zo snel mogelijk uit hun beklemmende en beperkende verhaal trekken, en uit hun dampende hoofd beuken.
Iedereen leeft in een eindeloze hoeveelheid woeste gedachten die doen alsof ze de werkelijkheid zijn, en daar lijden we onder, en dat voelt vaak enorm machteloos.
Nu kun je proberen die gedachten één voor één aan te pakken en snappen en veranderen en ombuigen, maar in de praktijk kan dat helemaal niet (je bent altijd te laat), en het is echt zonde van je tijd.
Dat kan veel sneller en efficiënter, mét behoud van waardering en empathie en al die andere mooie intermenselijke dingen.
Maar dat vergt dus wel een soort radicale doortastendheid.
Ik weet hoe het is om dagelijks te lijden en geen uitweg te zien, om ’s ochtend je ogen te openen en direct te denken ‘kut, gaan we weer…’, maar ik weet ook hoe het tegenovergestelde voelt.
En dat is wat ik mijn klanten laat ervaren, zo snel mogelijk, zo direct en volledig mogelijk, en zonder eindeloze omslachtig- en voorzichtigheid.
Het is júist vanwege mijn respect voor wie er tegenover me zit, dat ik nauwelijks tijd spendeer aan terugblikken en prikken in zenuwen en dingen oprakelen en op zoek gaan naar thema’s, en vanaf de allereerste sessie een duidelijk gevoel van lichtheid en optimisme creëer.
Wat ik effectief kraak tijdens die gesprekken is puur het giftige, zware, zeurderige, negatieve en hopeloos complexe verhaal waar de meeste mensen in gevangen zitten, en niet dat wat iemand werkelijk is.
Wat ik met plezier onderbreek en vermorzel is die eindeloze stroom bullshit in je hoofd die zo persoonlijk en belangrijk voelt, maar dat helemaal niet is, en alles alleen maar moeilijk maakt.
Mensen zijn sterk en niet van suiker, en dat gegeven gebruik ik graag en volop in mijn coaching.
Dat kán even wennen zijn, helemaal als je veel standaard therapie hebt gehad, maar het is uitermate enerverend, spannend en effectief.
Dus als je klaar bent met je oude verhaal: houd je vooral niet in!