Soms lees ik mijn eigen blogs of kijk ik mijn eigen video’s, en denk ik

‘Gast, SERIEUS? Er zijn mensen met échte problemen!’

Het maakt me super ongemakkelijk.

Miljoenen mensen over de hele wereld hebben niks of bijna niks, ze leven elke dag onder extreme omstandigheden, en ik zit hier, in mijn comfortabele appartement, met een volle koelkast, omringd door spullen.

Te klagen.

Te zeuren.

Te lijden.

En ik heb ook nog ‘ns medelijden met mezelf.

Allemaal dingen waar de stem in mijn hoofd me van beschuldigt (overigens dezelfde stem die dat klagen en zeuren doet, maar daar gaat het nu even niet over).

En dan voel ik me slecht omdat ik ondankbaar en naïef ben.

Ik heb alles, terwijl zóveel mensen zó weinig hebben.

En daar komt de schaamte de hoek om, schaamte vanwege mijn stomme first world problems en abstracte spirituele gezoek en geneuzel.

Ik zou me niet zo moeten voelen.

Ik mag niet klagen.

Het is allemaal zo zwak en verwend en egocentrisch.

Maar ik heb het mis.

Heel erg mis.

En als je dit pijnlijke dansje van zelfverwijt als gevolg van een bepaalde emotie kent, heb jij het ook mis.

Echt.

Het leven is geen wedstrijd die draait om wie het meeste lijdt.

Je hoeft je pijn en je zorgen niet te verstoppen of te ontkennen omdat er mensen zijn die het slechter hebben.

Je hoeft je niet schuldig te voelen dat je niet de hele dag de wereld aan het verbeteren bent, als het toonbeeld van altruïsme en naastenliefde.

Je hoeft niet te doen alsof alles oké is, als het niet zo voelt.

Want als je je schuldig voelt over wat je voelt, voeg je alleen maar ellende toe aan het geheel.

En daar heeft letterlijk niemand iets aan.

Mens zijn is soms ongelooflijk moeilijk en ingewikkeld, en wat dat betekent is uiterst persoonlijk.

Lijden is persoonlijk.

Angst is persoonlijk.

Eenzaamheid is persoonlijk.

Het gevoel dat je niet goed genoeg bent is persoonlijk.

Het is geen wedstrijd, geen test, geen universele schaal die iets over je zegt.

Je kunt jouw gevoel van waardeloosheid en hopeloosheid niet vergelijken met de ervaring van een ander, om te kijken of je het wel goed doet.

Om te kijken of je je wel klote mag voelen.

Of je toestemming hebt om heel verdrietig te zijn.

Of je het recht hebt om je gekwetst en genegeerd te voelen.

Geloof me, alsjeblieft: het hoeft niet.

Je hoeft niet nóg meer veroordeling over jezelf af te roepen.

Je kunt je verdrietig en bang en verward voelen omdat het leven soms zo kan voelen, het mag, en het is niet nodig dat te verdienen of verdedigen.

Het is heel, heel persoonlijk.

En het is oké.