Ik vond het altijd een beetje lastig.

Ook wel slap, ergens.

Kwetsbaarheid.

Niet dat ik er zelf aan deed natuurlijk, zeker de eerste veertig jaar van mijn leven niet.

Maar zoals dat vaak gaat kroop het bloed waar het niet gaan kon, en kwam dat waar ik het meeste tegenop zag, dat wat ik het liefst niet in de buurt wilde hebben, vanzelf dichterbij.

De laatste jaren is er een nieuw en heel diep verlangen ontstaan, een verlangen naar echtheid, naar directheid, naar eerlijkheid.

En, ja, ook naar kwetsbaarheid.

Toen ik erover na ging denken, leek het me dat het betekent dat je iets deelt of toont waarvan je bang bent dat anderen je erom veroordelen.

Klonk logisch.

Maar ik dacht tóch nog een beetje door, en uiteindelijk kwam ik op iets dat volgens mij veel dichter bij de waarheid komt.

Kwetsbaarheid is niet het delen van dat waarvan je verwacht dat je erom veroordeeld zal worden door anderen, maar dat wat je in jezelf veroordeelt.

Het lijkt om anderen te gaan, maar draait eigenlijk puur om jou.

Wat je slecht en stom en lelijk vindt aan jezelf.

Waar je van gruwelt in jezelf.

Wat je slap of leeg of zelfs verachtelijk vindt aan jezelf.

‘Kijk, dit is wat ik doe of denk of laat waarvoor ik me kapot schaam, wat ik mezelf stiekem kwalijk neem, maar ik leg het tóch voor je op tafel.’

Dat is het.

Waarom ik denk dat deze verfijning beter klopt?

De praktijk, mijn praktijk, en mijn ervaring met het volop bepraten van taboes.

Vaak vinden mensen het bijvoorbeeld heel moedig dat ik mijn drankverleden, mijn depressies en angsten deel.

Maar eerlijk gezegd maakt mij dat al jaren niks meer uit, en kennelijk heb ik daar dus al heel lang vrede mee.

Voor mij is het geen enkel probleem om hier open en direct over te zijn, ook al verwacht ik dat er genoeg mensen zijn die het belachelijk vinden, of slap, of aanstellerig, of wat dan ook.

Ik ben niet bang voor hun veroordeling, dus het gaat hier niet echt om kwetsbaarheid.

Voor kwetsbaarheid moet je dieper kijken.

In de zwartste putten van jezelf, de eindeloze kraters, waar eigenschappen en beelden van jezelf leven die je niet onder ogen wilt komen, patronen en ideeën die je vervloekt en verkettert, en dus meestal ontkent.

Kwetsbaarheid is laten zien wat je afkeurt aan jezelf.

En waarom zou je dat eigenlijk doen?

Omdat het je levensangst wegneemt en ongekend compleet maakt.

Compleet, sterk, en onoverwinnelijk.

Eigenlijk ónkwetsbaar, dus.

(Wil je dit ook, eindelijk? Mail me.)