Ik hoor steeds vaker dat mensen de wereld zo negatief vinden.
Ze gaan gebukt onder al het slechte nieuws, de korte lontjes, het anonieme, de tikkende tijdbommen (welke dan ook), het gebrek aan respect, het verlies van tradities, en de vele bewijzen dat we alleen nog maar met onszelf bezig zijn terwijl de aarde en alles er in rap tempo vergaan.
Dat snap ik.
Ik begrijp die constatering want ik heb het ook heel lang zo beleefd, en al die jaren zag ik meestal het slechte in mensen, en vooral gewoon slechte mensen.
Maar dat idee is best makkelijk te ontzenuwen.
Kijk maar ‘ns om je heen, in je directe omgeving.
De meeste van je kennissen en vrienden zijn toch gewoon oké?
Bijna al je collega’s, de mensen die je in de sportschool of de supermarkt, op straat of op het schoolplein tegenkomt, hebben het hart toch op de juiste plek?
Dat geldt dan logischerwijs ook weer voor hún kennissen en vrienden en collega’s.
Toch?
En als je dat doortrekt tot aan het gaatje, houd je toch bijna geen échte slechteriken over, geen échte, bewust super gevaarlijke en gruwelijke monsters?
Zo bekijken we het alleen niet.
We zien voornamelijk de alarmerende berichten, het polariserende nieuws, de opruiende artikelen, en de verongelijkte of woedende posts, en zo ontstaat dat verontrustende idee van een wereld die in rap tempo naar de kloten gaat.
Al die dingen zijn echter geen pure afspiegeling van de maatschappij, geen uitgebalanceerd en compleet totaalbeeld, maar een kleine selectie die erop gericht is onze aandacht te grijpen en vast te houden.
Angst, ellende, paniek, woede: dat is waar we van oudsher op aanslaan.
En omdat aandacht gelijk staat aan geld verdienen, is dat wat we geserveerd krijgen.
Nu kun je natuurlijk zeggen ‘Ja lekker naïef Pauwels, lekker wereldvreemd, die negativiteit is gewoon WAAR, kijk ‘ns om je heen man!’
Alleen is dat niet echt een argument.
Het is een mentale truc om hoe je alles ervaart netjes sluitend te houden.
Het is een mening, een constatering die je bent gaan zien als de werkelijkheid, en omdat je hoofd die specifieke werkelijkheid dolgraag en met overtuiging in stand houdt (want dat is wat hoofden doen), wordt alles zó gefilterd dat het steeds klopt.
Maar iedereen die het niet met je eens is naïef noemen, of ongeïnformeerd, is eigenlijk een heel luie manier om wat je in grote lijnen denkt in stand te houden.
Misschien helpt de volgende analogie.
Stel dat iemand je meeneemt naar Artis.
Je krijg bij de ingang een blinddoek om die pas wordt afgenomen als je bij de pinguïns bent aangekomen.
Daar blijf je drie uur staan, vervolgens word je weer geblinddoekt en de dierentuin uit begeleid.
Als iemand later aan je vraagt ‘Hoe was Artis?’ zeg je waarschijnlijk ‘Uh, nou, ze hebben er alleen maar pinguïns’.
En afhankelijk van hoe jij over deze vogels denkt, of je ze dodelijk saai of uiterst fascinerend of misschien wel verschrikkelijk eng vindt, was het een positieve of negatieve ervaring, of iets ertussenin.
Maar je kreeg natuurlijk geen compleet beeld van wat Artis IS.
En net zo goed IS de wereld niet negatief, en IS de wereld niet reddeloos verloren.
Dat kán helemaal niet, al was het alleen maar omdat er meer dan genoeg mensen zijn die er niet zo over denken, die elke dag opstaan om er iets van te maken, om iets voor anderen te betekenen, om iets te veranderen.
Er zijn, kortom, veel meer dieren dan pinguïns.
Begint er iets te dagen?
Stel nou dat je de wereld en de toekomst op dit moment somber inziet, en dat je dat heel graag zou willen veranderen.
Stel dat je genoeg hebt van die verstikkende, demotiverende ervaring, die dagelijkse rampspoed die als een donkere mist om je heen hangt.
Stel dat je er klaar voor bent om weer wonderen en schoonheid te zien en optimisme en inspiratie te ervaren, in plaats van rampen en non-stop ellende.
Wat dan?
HOE dan?