Wat we ‘verlegenheid’ noemen is geen aandoening of afwijking.

Heel vaak is het een vorm van radicale bescherming door de psyche.

En dat kan absoluut behoorlijk heftig en ontwrichtend zijn.

Hoe het zo ongeveer werkt?

Stel je voor dat je ooit (waarschijnlijk toen je behoorlijk jong was) in een sociale situatie bent beland waarin je je ongewenst of onbelangrijk voelde.

Je zei iets of deed iets en daar werd schamper op gereageerd, of iemand zei dat je je kop moest houden en je niet moest bemoeien met zaken die je toch niet snapt.

Misschien werd je alleen maar op een bepaalde manier aangekeken, met een blik die je interpreteerde als afkeuring of minachting of dreiging.

In elk geval voelde het als erg onveilig.

Op zich was het niet per se heel heftig, vaak was er weinig aan de hand, maar toch kreeg je destijds het idee dat je je maar beter klein kon houden of zelfs beter helemaal onzichtbaar kon zijn, want dan kwamen die reacties misschien niet meer.

Alles om dat intense rotgevoel van onveiligheid uit de weg te gaan.

Het was nogal een zware conclusie maar als kind snapte je dat allemaal niet.

Veiligheid is in die periode prioriteit nummer één, dus je doet alles (of je laat alles) om te voorkomen dat de situatie gevaarlijk wordt of je in de steek gelaten wordt.

Deze -nogal naïeve maar ook best logische- reactie, deze vroege, stellige constatering dat je er niet toe doet als je wat zegt en dat je kennelijk niet interessant genoeg bent, kan de rest van je leven blijven doordreunen, en zich keer op keer bevestigen.

Het wordt een gewoonte met een dwingend karakter.

Eén ervaring kan ervoor zorgen dat het zelfbeschermingsmechanisme dat ons elke dag onbewust aanstuurt en manipuleert, je voortaan weghoudt bij sociale interactie.

Vanaf dat ene moment interpreteert de psyche contact met bepaalde mensen (vaak personen die je nog niet eerder hebt ontmoet) als onveilig, en wekt vervolgens de indruk dat het gevaarlijk is en je dus eigenlijk zou moeten vluchten.

Uiteraard voelt dat vreselijk ongemakkelijk, uiteraard kun je dan moeilijk jezelf zijn, en dat wil je dus voortaan liever uit de weg gaan.

En dat doe je dan ook.

Hoppakee: een probleem is geboren.

De overdreven en nietsontziende neiging van je psyche om -schijnbaar- gevaar te ontlopen, zorgt ervoor dat je bepaalde dingen liever nooit meer doet.

Maar niet omdat je verlegen ‘bent’.

Puur omdat je je onveilig voelt.

En daar vind je dus ook de oplossing.

Wie zich onvoorwaardelijk veilig voelt, heeft nooit problemen.