Verslaving.

Afhankelijkheid.

Problematisch gebruik.

Vluchten in gewoontes.

Het is allemaal hetzelfde.

Geen ziekte, geen afwijking, geen zwakte.

Niet het resultaat van een mislukt stukje in je brein, of de kansloze genen die je opa ook al had.

Het is niets minder, en niets meer, dan het onderdrukken van gevoel.

Als we ‘voelen’ ervaren als onveilig (en dat geldt voor bijna iedereen), is de kans groot dat we op zoek gaan naar afleiding.

En de vorm van afleiding die voor ons toevallig het beste werkt, het snelst, het meest effectief, wordt vaak een gewoonte.

Die gewoonte is dus niet het probleem.

Drank is niet het probleem.

Roken is niet het probleem.

Snuiven niet, social media niet, gokken niet, gamen niet.

Al die middelen of handelingen zijn slechts de schijnbare oplossing voor het wérkelijke probleem.

Het zijn trucs om niet te hoeven voelen, trucs die ervoor zorgen dat we voelen steeds moeilijker en enger vinden, waardoor we ze steeds meer en steeds vaker moeten gebruiken.

Het zijn manieren die steeds meer invloed op ons leven hebben en een groeiende hoeveelheid emoties en gedachten oproepen, waardoor zich steeds meer gevoelens opstapelen die we dan nóg harder uit de weg willen gaan.

Het gaat er niet om dat je ‘afrekent’ met je verslaving, dat je op je tandvlees je aandrang blijft onderdrukken, dat je focus volledig komt te liggen op NIET doen wat je eigenlijk zo graag wilt.

De oplossing is dat je gaat voelen, stukje bij beetje.

Het gaat erom dat je veilig genoeg bent om toe te laten wat je al die jaren (met wisselend succes, waarschijnlijk) uit de weg bent gegaan.

Stoppen met je gewoonte is niet de oplossing bij een verslaving.

Beginnen met voelen, dáár draait het om.

(Lijkt je dat eng? Mooi, dan kun je dat beginnen te voelen. Mail me.)