Op de een of andere manier duikt die verzuchting of constatering steeds weer op, zo in de eerste weken na het overlijden van Cato.

‘Het leven gaat door.’

Ik hoor het regelmatig vallen.

En ik vind het maar een ingewikkelde zin.

Waarschijnlijk zit er iets in van ‘Ja voor hem of haar is het dan misschien wel voorbij, maar de rest van ons moet toch gewoon verder’.

Alsof Het Leven een soort logge trein is die eindeloos onderweg is, met een onpersoonlijke dienstregeling.

Maar het impliceert op de een of andere manier ook dat je maar niet te veel en niet te lang moet stilstaan bij wat er is gebeurd, en misschien maar beter je schouders kunt ophalen en verdergaan alsof er niets aan de hand is.

Toch bevat dat zinnetje ook een schrijnende waarheid.

Een van de meest confronterende en erg pijnlijke dingen waar je als nabestaande mee te maken kunt krijgen, is het enorme contrast tussen jouw intense ervaring en de verpletterende nonchalance van de rest van de wereld.

Ik heb het niet over een bewust negeren van wat jij mee- en doormaakt, maar over het immense verschil in emotionele prioriteit en existentiële diepte, in beleving.

Dat is natuurlijk volkomen logisch, want de meeste mensen zitten in een totaal andere situatie, maar het maakt het niet per se minder lastig.

Terwijl jij volop bezig bent met ‘Waarom?’ en ‘Hoe in godsnaam verder?’ of ‘Wat heeft het eigenlijk allemaal voor zin?’, terwijl jij nog maar nét begonnen bent met wennen aan het gegeven dat iemand van wie je houdt er niet meer is en ook nooit meer zal zijn, winden hele volksstammen zich op over hun verkeerd gespelde naam bij Starbucks, de tweet van iemand die ze niet kennen, het gebrek aan betaalbare parkeerplaatsen, en natuurlijk het weer.

Alsof die dingen er überhaupt toe doen, in het grote geheel.

Alsof de dood van jouw geliefde nul impact heeft.

Alsof al jouw intense pijn en diepe verwarring niks voorstellen, en keihard en uiterst kil weerkaatst worden door een wereld die met heel andere dingen bezig is.

De eenzaamheid en isolatie die dat kan veroorzaken is soms mateloos.

Dat herken én erken ik.

Maar ‘Het leven gaat door’ heeft ook een laag die positiever is, hoopvoller.

Je zál uiteindelijk je ritme terugvinden (al is het misschien een heel ander ritme), en er zal weer ruimte zijn voor geluk en plezier en dankbaarheid, soms zelfs al heel snel, in elk geval in bepaalde mate.

In het begin kan dat misschien wat oneerbiedig voelen, of onmogelijk.

Als het nog allemaal zo vers en rauw is, zo onvoorstelbaar niet te bevatten, lijkt het vaak alsof het verdriet nooit meer over gaat.

En dat is doodnormaal.