‘Zo ben ik nu eenmaal’, hoor ik vaak.

En dat dacht ik zelf ook heel lang.

‘Je persoonlijkheid is een gegeven, en daar moet je het mee doen’.

Die sfeer.

Maar dat dat echt totaal niet klopt zie ik elke dag weer.

Bij mezelf bijvoorbeeld.

Als je mij vergelijkt met hoe en wie ik 15 jaar geleden was zie je tal van dramatische verschillen.

Destijds had je mij makkelijk kunnen omschrijven als (heimelijke) verslaafde, als iemand die cynisch en laatdunkend en jaloers en vrij kortaf en meestal bang was.

Daarnaast was ik in hoge mate stug en koppig en eigenwijs, sarcastisch, zorgelijk, passief-agressief, en enorm gesloten.

Ik keek ook vaak boos (of minimal stuurs), om iedereen maar uit de buurt te houden, en dat werkte vrij goed.

Eerlijk gezegd vertrouwde ik niet of niemand, ik geloofde niet echt in liefde, en ik kon nooit gelukkig zijn omdat ik niet het idee had dat ik dat waard was, en vreesde dat het tóch maar van korte duur zou zijn.

Dat dichtgetikte mens is weg.

Dat verstikkende is verdwenen.

Dat gesloten hoofd is er niet meer, en als ik nu in de spiegel kijk zie ik een nieuwe man.

Tegenwoordig is het voor mij echt glashelder:

Als je een ander leven wilt leven, moet je je persoonlijkheid veranderen.

Je moet zijn wie de resultaten boekt waarnaar je verlangt, daar begint het mee.

Als je een boek wilt schrijven, moet je denken en voelen en reageren en opereren als een schrijver.

Als je fit wilt worden, moet je de fitte persoon ZIJN en vanuit die positie beslissingen nemen en in actie komen.

Als je van je geldproblemen af wilt moet je niet alleen maar nog meer werken (als een kip zonder kop), maar de wezenlijke overvloed van het leven ervaren.

Je moet degene ZIJN voor wie dat waarvan je droomt vanzelfsprekend is.

En vanuit dat ZIJN volgen vanzelf de acties die het waarmaken.

Ik had destijds echt geen flauw idee dat het zo werkte.

Nu verander ik er continu levens mee.

Wie zou jij willen zijn?