Er is niets poëtisch aan een depressie.

Het is geen grenzeloze leegte.

Geen dof niemandsland.

Geen grote zwarte hond die je meedraagt op je rug.

Alles wat je erover kunt zeggen komt niet in de buurt.

Het is eigenlijk gewoon helemaal niks, en daar leef je dan in.

En zelfs niks is niet eens accuraat.

Als je het zo bekijkt is het geen wonder dat het zo moeilijk is om je voor te stellen hoe het voelt, wat het met je doet, en wat de impact ervan is.

Hoe beschrijf je de ervaring van niets meer voelen, maar dat dan wél voelen?

Hoe leg je uit wat er diep ónder hopeloosheid leeft?

Hoe maak je duidelijk dat niets van wat je ooit voldoening gaf nog waarde heeft?

Niets, niet echt.

Ik heb tientallen jaren geleefd met een komen en gaan van zware depressies, en toch zal het me nooit lukken er een goeie beschrijving van te geven.

Af en toe voel ik die oude staat van zijn weer even omhoog komen, in elk geval een klein beetje, en proef ik weer iets van dat gevreesde vacuüm.

Een depressie lijkt meer dan een ervaring.

Het neemt de plaats in van je leven.

Het ondermijnt je fundament, test je overtuigingen tot het uiterste, en zuigt je laatste beetje energie weg zodat alles voelt alsof het teveel en te ingewikkeld is.

En zelfs dát komt niet eens in de buurt.

Er is niets poëtisch aan een depressie.

Maar één ding kan ik er wel over zeggen:

De meeste depressies zijn binnen een paar maanden voorbij.

En dat heeft me altijd op de been gehouden.