De zelfhulp industrie is hopeloos giftig.

Neem het vooral van mij aan, als (hoe ironisch) non-fictie schrijver, als fervent deelnemer aan de Race Omhoog, en als ‘slachtoffer’ van de grenzeloze beloftes.

Je kent ze wel.

‘Leef het leven dat je verdient?’

‘Maak je dromen waar in 21 dagen!’

‘Voor altijd gelukkig, wetenschappelijk bewezen!’

‘Doe wat de oude Grieken deden voor een tevreden leven.’

Ik las duizenden boeken, bekeek eindeloos veel video’s, deed tal van cursussen en seminars, en liet me jarenlang begeleiden door een heel bataljon professionals met allerlei verschillende achtergronden en specialiteiten

Ik investeerde vele tienduizenden Euro’s en ontelbaar veel tijd en energie in de beloofde verandering.

Ik gaf zo’n beetje alles, lééfde voor die shit, maar wat ik ook deed en hoe enthousiast ik ook begon: ik eindigde keer op keer met een kater.

De dromen kwamen niet uit, en de beloftes werden nooit waargemaakt.

En natuurlijk was dat allemaal mijn schuld.

Ik wilde het gewoon ‘niet graag genoeg’.

Ik geloofde ‘niet hard genoeg’ in mezelf.

Ik hield het ‘niet lang genoeg’ vol (niemand weet hoe lang dat precies is, maar het is ogenschijnlijk waar de winnaars zich onderscheiden van de sukkels).

En dan stopte ik wéér, gedesillusioneerd.

Een tijdlang likte ik m’n wonden en leefde ik in schaamte, totdat er heel argeloos iets nieuws voorbij kwam, en dezelfde cyclus in een iets ander jasje opnieuw begon.

Want dat is het systeem: we missen iets in ons leven, vallen voor de ronkende beloftes van spiritualiteit en zelfhulp, zijn aanvankelijk heel enthousiast en doen een tijdje ons best, ontdekken vervolgens dat er eigenlijk niks verandert, en geven onszelf automatisch de schuld.

Terug bij af.

Zelfhulpboeken en -programma’s haken feilloos in op onze diepste angsten en perceptie van schaarste.

Het idee dat er een leven op ons wacht waar we alles hebben waar we ooit van droomden, is voor veel mensen té ongemakkelijk om niet uit alle macht te onderzoeken.

Gevoed door onze meest universele neurose, het gevoel niet goed genoeg te zijn, gaan we aan de slag, in de hoop de jeuk van mislukking en schaamte eindelijk weg te kunnen krabben.

En als het wéér mislukt, vinden we de oorzaak moeiteloos bij onszelf.

Het is bijna de perfecte misdaad.

(Foto via Unsplash, door @_thedl)