Heeft het eigenlijk zin om je anders voor te doen dan je bent?

Je zou kunnen zeggen dat het überhaupt lastig te bepalen is wat dat betekent, maar we kennen denk ik allemaal wel het gevoel dat ontstaat wanneer we tegen onze ware aard ingaan.

Uiteraard kunnen we dat ook heel goed negeren.

Een paar maanden geleden, tijdens maar vooral na mijn tweede uitgebreide LSD-trip, realiseerde ik me dat ik mezelf hopeloos kwijt was geraakt (in overdrachtelijke zin, uiteraard).

Na jaren van zoeken naar verlichting en het einde van mijn intrinsieke lijden, na keihard en vrijwel continu ‘werken aan mezelf’, kwam ik tot de conclusie dat ik met een onnatuurlijke en vreemde missie bezig was.

Ik probeerde iets te creëren waar nul fundament voor bestond.

Ik deed mijn best als een heel specifiek persoon over te komen, terwijl niets in mij dat wezenlijk ondersteunde.

Ik was op zoek naar een slicke, gepolijste, onbekommerde en nietsontziende versie van mezelf, en probeerde dat uit alle macht te verkopen.

Een sterk merk, zeg maar, iemand waar mensen ontzag voor hebben, waar vrouwen op vallen en mannen mee dwepen.

Maar op de een of andere manier lukte dat nooit.

De LSD-trip liet me inzien dat ik vrijwel alles deed uit angst, dus ook die rare egotrip.

Een angst die fundamenteel is, en die zó diep verstopt zit dat je er nauwelijks bij kunt komen, en ‘m niet makkelijk kunt herkennen.

Geen angst die de wereld per se eng maakt, maar een ondermijnend gevoel dat voorafgaat aan alles, waardoor ik chronisch voorzichtig ben, afstandelijker dan ik eigenlijk zou willen, vaak onzeker en jaloers, en regelmatig zorgelijk, allemaal zónder directe aanleiding.

Vanuit die diepgewortelde maar onzichtbare angst en een chronisch gevoel van schaarste (er is nooit genoeg geld, comfort, liefde, vriendschap, geluk, gezondheid), probeerde ik een man te boetseren die onkwetsbaar én succesvol is, en die zó uitbundig en onvoorwaardelijk gewaardeerd wordt, dat hij voor altijd gevrijwaard zou worden van kritiek en momenten van eenzaamheid.

Maar nu weet ik dat dus, nu zie ik dat dus.

Ik voel geen schaamte of verwijt, want het idee om een staat van permanente veiligheid en onkwetsbaarheid en populariteit te creëren, is gewoon menselijk.

En dat is denk ik mijn grootste uitdaging.

Niet de superheld waar ik van droomde, maar gewoon, menselijk.

(Foto via Unsplash, door @rwlinder)