Zo’n 50% van de mensen die mij benaderen voor coaching rondom drankgebruik, haakt af.

Soms hoor ik niks meer nadat ik een mailtje heb teruggestuurd, en het blijft ook regelmatig stil nadat we al hebben kennisgemaakt en het eerste ‘officiële’ gesprek gepland is.

Af en toe wordt het contact verbroken (al dan niet met verklaring) nadat we eenmaal begonnen zijn en al een paar keer hebben gepraat.

Die 50% (grofweg) is een uiterst treurig percentage en het is vooral heel frustrerend, voor beide partijen.

Maar het is ook niet onbegrijpelijk.

Stoppen met drinken is meestal een uiterst verwarrend en zeer complex proces.

Je kunt de hele dag gemotiveerd zijn en er het beste van willen maken, en dan binnen een ellendige minuut vol zware gedachten op weg zijn naar de slijterij omdat het je ineens geen zak meer kan schelen.

Je kunt drie dagen of twee weken niet drinken, je echt beter beginnen te voelen, lekkerder slapen, en duidelijk meer ontspannen zijn, en tóch ineens de fles weer aan je mond zetten.

Want als de spanning en het ongemak die je nog niet zonder verdoving hebt leren verdragen beginnen op te bouwen, wordt het risico van toegeven steeds groter.

De euforie van het prille stoppen, de diepe pijn en het zelfverwijt die je ertoe gebracht hebben contact te zoeken met iemand die je graag helpt, vervagen in hoog tempo.

Momentopnames zijn het, kleine impulsen met soms grote gevolgen.

Je wil niet, je wil echt niet, je wil nooit meer, je weet het zeker… en BOEM, daar grijpt de aandrang je naar de keel, en je gaat weer voor de bijl.

Op zich niet erg, vind ik, want iedereen doet het op zijn eigen manier.

Als je de drank vaarwel wil zeggen maar je je houdt het tóch even niet vol, kun je jezelf ook vergeven en weer verder gaan.

Maar mensen die stoppen met drinken vertonen vaak uniek fatalistisch gedrag.

Als ze er per ongeluk ééntje nemen, kunnen dat er net zo goed meteen twintig worden.

Als het éven tegen zit, als het idee van ‘nooit meer gezellig een glas!’ ineens loodzwaar je bewustzijn binnen dendert, is het verleidelijk om het dan maar helemaal op te geven.

Dat is het moment waarop veel mensen afhaken, met smoezen komen, het niet meer zien zitten, of besluiten ‘dat het toch eigenlijk niet het juiste moment is’.

En dan?

Stilte.

Of afscheidsmailtjes met typfouten die om drie uur ’s nachts worden verstuurd.

Treurig, en frustrerend, en zó zonde, want het hoeft namelijk niet.

Als het stoppen even niet lukt, ga er dan de volgende dag mee door.

Kappen met drank kan op duizend manieren.

(Foto door @onevagabond, voor Unsplash)