“Het is verdomde moeilijk om jou te zijn,” zei ik tegen hem.

En ik meende het.

We liepen in het bos tijdens ons eerste gesprek, en spraken over zijn verloren dromen, zijn vervagende levenslust, en de overvloedige levendigheid die hij ooit bezat maar nu op de een of andere manier onbereikbaar leek.

Bekend terrein.

Ik weet heel goed hoe het voelt om chronisch te lijden, wat het betekent voor je welzijn als je dagen gevuld zijn met verwarring en pijn, hopeloosheid en frustratie, en er geen uitweg lijkt te zijn.

Hij keek verdrietig en verloren, worstelend om zijn tranen tegen te houden, terwijl we op een verhoging zaten met uitzicht op het moeras met zijn honderden vogels.

“Het is moeilijk om jou te zijn, ongelooflijk moeilijk en ingewikkeld,” zei ik nogmaals, “… en daarom ben ik er zo zeker van dat het kan veranderen.”

Ik vertelde hem hoe hij, ondanks zijn chronische pijn en gebrek aan zelfwaarde, er nog steeds in geslaagd was een carrière op te bouwen, vrienden te hebben, een aantal heftige romantische relaties te hebben beleefd, en dat hij op allerlei manieren bleef vechten voor zijn geluk.

Hij was erg goed geworden in zijn werk, had miljoenen dingen geprobeerd om zich beter te voelen, en hij ging elke dag naar bed en viel elke nacht in slaap, hoe moeilijk de dag ook was geweest.

Waarom erkennen we dat zo zelden?

We zien gemakkelijk wat er mis met ons is, maar gebruiken niet bewust wat dat ons heeft opgeleverd.

We zien hoe verstoord we zijn, maar we realiseren ons nooit hoe sterk het ons heeft gemaakt.

We zijn buitengewoon krachtig, maar voelen ons het zwakste wezen ter wereld.

Maar als je je soms dagenlang ellendig voelt, als je vaak depressief bent en vecht tegen een gewoonte, als je angstig bent en uitgeput vanwege je enorme gevoeligheid, heb je in de tussentijd een innerlijke superkracht opgebouwd.

Dag na dag hield je vol.

Dag na dag probeerde je het opnieuw.

Keer op keer leefde je met onzekerheid en gaf je het tóch niet op (alhoewel er momenten waren dat je dat wel had gewild).

En zo creëerde je heel gestaag meer veerkracht en meer vindingrijkheid.

Ondanks de angst.

Ondanks het gebrek aan zelfvertrouwen.

Ondanks het ontbreken van een plan, een ingeving, of zelfs maar een sprankje hoop.

DAT is waartoe we in staat zijn.

We zijn in staat te leven in diepe onrust.

En dat we dat op de een of andere manier aan kunnen is ongelooflijk.

Weet je wat je het verschil kan maken?

Jouw unieke en absoluut geweldige vermogen om met pijn en verwarring om te gaan.

Een vermogen dat, eenmaal erkend en gewaardeerd, alle oude manieren, trucs en gewoonten kan oplossen die je hebben tegengewerkt.

Wat je nodig hebt, bezit je al.

Wees er trots op en gebruik het.