Precies 11 jaar geleden besloot ik een einde te maken aan mijn drankverslaving.

Op maandag 22 oktober 2012 deelde ik voor het eerst écht waar ik al zo lang onder gebukt ging, en zocht ik steun en hulp.

Een monumentale dag.

Het begin van een ommekeer.

Misschien wel de beste beslissing en de moedigste stap ooit.

Maar het rare is: hoe langer geleden het is, hoe minder het me eigenlijk kan schelen.

11 jaar is zó lang dat het die bijna 3 decennia van drankmisbruik begint weg te poetsen, alsof ze er nooit waren.

11 jaar onthouding maakt niet-drinken normaler, dagelijkser, vanzelfsprekender, dan het wél-drinken daarvoor.

Ik weet niet beter, inmiddels.

Nuchterheid is mijn status quo, het verlangen naar alcohol is volledig verdwenen, en zelfs de realisatie dat ik er nooit meer naar verlang speelt eigenlijk geen rol meer.

En tóch wil ik het even aanstippen, deze dag.

Want als je nu veel drinkt en je merkt dat het alles kapotmaakt, realiseer je dan dat er een uniek alternatief is.

Niet je oude leven.

Niet een leven waarin je een béétje kunt drinken (alhoewel dat niet onmogelijk is).

Maar een leven waarin je helemaal vergeten bent dat alles ooit om drank draaide, een leven waarin het gewoon helemaal niet meer bestaat.

Het kán.

Alvast gefeliciteerd.