Ze vertelt me over de enorme druk die ze voelt.

‘Iedereen op social media DOET iets, ze zijn allemaal bezig met hun toekomst, met geweldige hobby’s, met feesten en reizen en mooi en succesvol zijn!’

Ik vertel haar voor de zoveelste keer over de perceptie van TikTok en de illusie van Insta (weet ze al), dat ze haar negatiefste momenten vergelijkt met de positiefste van anderen (weet ze uiteraard ook al), en dat ze naar een zwaar gecureerde ‘werkelijkheid’ kijkt, een bizarre optelsom van situaties van ontelbare mensen die ze niet kent, en dus niet één leven dat zoveel beter is dan dat van haar.

Letterlijk niemand kan zich meten met deze constante stroom van buitensporige Geweldigheid.

Ook dat weet ze.

Op dit soort momenten, als het laat is en ze zich wat somber voelt en het even niet ziet zitten, is het beste wat we kunnen doen een beetje lullen.

Ik begrijp en ken het overweldigende gevoel dat ze nu heeft, en ik weet dat het op dit moment lijkt alsof het altijd zo zal blijven en er niets aan te doen is, behalve misschien duizend keer meer DOEN.

‘De maatschappij is zó gericht op prestaties en hoeveel je voor elkaar krijgt’ zegt ze zacht maar gefrustreerd, en ze heeft gelijk.

En zeggen dat die verwachting kunstmatig, onzinnig, en oneerlijk is, heeft niet zoveel zin.

Dus we lullen nog wat door.

Over groepsdruk, hoe je naar jezelf kijkt (en hoe niemand om je heen dat precies zo ziet als jij), dat je buien hebt die alles veel ingewikkelder maken, hoe onzekerheid werkt, en wat ze écht zou willen.

Vaak is het antwoord op die laatste vraag ‘een leven zoals de mensen met de meeste likes’, en soms is het ‘ik zou willen dat ik gewoon tevreden was!’.

Ik knik, in de halfdonkere kamer waar we samen zijn, waar dit dagelijkse bedritueel zich afspeelt voor ze gaat slapen, waar we al jaren dit soort gesprekken hebben.

‘Ik ook’ vertel ik haar.

‘Lastig hè.’

—

(Foto door @hamza01nsr, voor Unsplash)