Ik denk dat er best veel mensen zijn die mijn posts over verslaving lezen en er nooit op reageren.

Zo werkt dat nou eenmaal.

Als je veel drinkt of iets anders neemt of doet dat je leven ondermijnt (en dat weet je ergens best wel), kan het een heel pijnlijk en gênant onderwerp zijn.

Wat nou als je die post een like geeft, wat voor signaal geeft dat dan af, waarom zou je laten weten dat je het überhaupt hebt gezien, zullen mensen zich niet afvragen wat jouw insteek was?

Ik snap dat, en tegelijkertijd is het mijlenver weg.

De tijd dat ik me schaamde voor mijn misbruik en dat gewicht in mijn eentje probeerde te dragen ligt ver, heel ver achter me.

Dat gebeurt uiteraard niet zomaar.

Er gaat een periode overheen waarin je met jezelf in het reine moet komen en toegeven dat je er geen controle meer over had.

Een pijnlijke tijd waarin je beseft wat je hebt zitten doen, wat je uit de weg bent gegaan, wat je hebt verkloot, en hoe je jezelf hebt verloochend.

Gek genoeg was dat bij mij vrij snel voorbij.

Niet per se het rotgevoel en de dingen die ik nog moest oplossen, maar het idee dat ik het voor mezelf moest houden.

Dat had ik ook met mijn depressies en angsten: ik zag het al snel als iets wat me simpelweg overkomen was, iets waar ik niet bewust voor had gekozen, en dus had ik er ook geen problemen mee om er eerlijk en open over te zijn.

Als ik nu mensen hoor of lees die schoorvoetend vertellen over hun probleem, kan ik me dat ongemak nauwelijks meer voorstellen.

Rationeel wel, maar verder eigenlijk niet.

Ik wéét dat die periode er vaak is en dat er een soort stevigheid opgebouwd moet worden om dat te ‘ownen’, maar voor mij is het inmiddels niet meer dan een onderdeel van het leven dat sommige mensen verslaafd raken, een mogelijkheid die heel weinig zegt over de persoon.

Dus als je dit leest en het gaat over jou, weet dat ik je openlijk en oprecht steun in je stille wanhoop, en dat ik begrijp dat het misschien nog te vroeg voor je is om je hier publiekelijk mee te verbinden.

Ik hoop dat je daar overheen komt.

Ik hoop dat je leert inzien dat je jezelf niets te verwijten hebt, écht niet, en dat het overweldigende schuldgevoel kan en zal slijten.

Verslaafd zijn is complex en ondermijnend, het knaagt aan je zelfbeeld en lijkt een groot deel van je waardigheid weg te vreten.

Weet dat je onderdeel bent van een zwijgende groep mensen die worstelt met het bestaan, maar absoluut geen mislukking.

Wat je al die tijd hebt proberen te vullen, dat enorme denkbeeldige gat, heeft uiteindelijk alleen maar liefde en begrip nodig.

En met een beetje geluk en de juiste hulp valt het de andere kant op, en keert op een dag de lichtheid terug.

Het is je gegund.

—

(Foto door @sholto, voor Unsplash)