Wat is ‘spirituele groei’?

Als je in die wereld uithangt kom je het overal tegen, maar wat betekent het, en wat heb je er eigenlijk aan?

Ik weet het niet.

Ik kan natuurlijk wel wat beweringen doen en een paar dingen zeggen die diep klinken, maar dat voelt onecht en niet behulpzaam.

Wat ik dácht dat het was, was een soort transformatie naar constante bliss.

Het ontstijgen van de dagelijkse verwarring.

De overgang naar een verheven niveau, waar alles perfect was en niets me meer zou raken (en dat terwijl die ‘me’ daar helemaal niet mee naartoe zou gaan, want het was immers een egoloos bestaan).

Als een eindeloos retreat op Ibiza met elke dag een nieuwe Happinez op de mat voor je comfortabele hutje.

Non-stop Namasté.

Godver, wat heb ik een hoop tijd en energie gestoken in dat idee.

Wat heb ik ernaar verlangd!

Ook wel logisch trouwens.

Als je rondloopt met zoveel twijfel en gevoelens van incompetentie als ik, als je nergens kunt landen en al je relaties hopeloos mislukken, smaakt het idee van spirituele verlichting natuurlijk naar meer.

Spirituele groei lijkt eigenlijk vooral menselijke groei.

Waardering voor de hele kolerezooi.

Geen ultieme acceptatie met een valse grijns, maar eerder een volwassen verzuchting, waarna je gewoon weer water gaat halen en hout hakken.

En misschien groeit er niet alleen iets, maar sterft er ook van alles (sowieso het idee van constante bliss en verheven status), en ontstaat er een soort verpletterende gewoonheid.

Maar dat lees je dan weer niet in de Happinez.

—

(Foto door @wandalust, voor Unsplash)