Dit moment.

Met al z’n lichtheid.

Met z’n gekmakende zwaarte.

De hele kolerebende van de graaiende, zoekende, voorspellende geest.

Is dat een verstoring, of is dat juist precies de werkelijke inhoud van het totaal?

Vaak praat ik met mensen over hun hopeloze zoektocht naar rust.

En heel vaak blijkt die zoektocht te bestaan uit het toevoegen van shit, in plaats van het weghalen, het schrappen, het, nou ja, loslaten.

Hoe doe je dat eigenlijk?

Kun je gaan zitten loslaten, als een nieuw taakje, een activiteit die ondersteund wordt door wilskracht?

Of valt er helemaal niets los te laten, en gaat het juist om het aannemen van dat wat we niet willen aannemen?

Ik weet er geen trucjes voor.

Je kunt mediteren en je kunt uit alle macht proberen de hele bende stil te krijgen.

Meestal lukt dat niet en voegt het alleen maar frustratie toe.

Maar dat is er natuurlijk ook gewoon onderdeel van

Van dit moment.

Het is makkelijk gezegd en je kunt eindeloos poëtisch ouwehoeren over acceptatie en de zin van overgave.

En dan nog lukt het meestal niet.

Ik heb de ultieme oplossing niet, maar ik weet wel wat er gebeurt als je het verlangen blijft volgen, en met kleine stapjes je innerlijke onrust weet te herkennen en erkennen, en stopt met het verketteren van dat wat je niet wil.

Het is een proces dat gekenmerkt wordt door kleine stukjes winst, en grote brokken teleurstelling.

Je hóeft het niet te doen, maar als je geluk hebt, jeukt het te veel en te vaak en blijf je -al dan niet grimmig- doorzetten.

Ik zou willen dat ik je precies kon uitleggen wat de bedoeling is, hoe de weg eruitziet, wat de stappen zijn, maar ik heb die wijsheid niet in pacht.

Behalve dit:

Blijf het verlangen volgen.

—

(Foto door @jorgeluis, voor Unsplash)