Ik begrijp de regels van het spelletje wel hoor.

Als coach die actief is op social media moet ik eigenlijk continu vertellen wat ik doe, en hóe ik dat doe.

Ik moet strooien met resultaten en beloftes en uitkomsten, zodat mijn potentiële klanten lekker worden gemaakt en contact zoeken.

Ik moet uitleggen voor wíe ik precies werk, en wat mijn specialismen zijn.

Dat snap ik.

En ik heb het natuurlijk ook allemaal gedaan.

Het probleem is alleen dat ik er geen reet meer aan vind.

In mijn ervaring levert het bijna altijd verkooppraatjes op, vermomd als blogs, en dat staat me tegen.

Ik weet heus wel dat ik goed ben in wat ik doe, dat ik ontzettend veel ervaring heb en met hon-der-den mensen gewerkt heb die daar over het algemeen heel blij mee zijn.

Maar het voelt niet echt oké om dat continu van de daken te schreeuwen.

Ik weet veel, maar ook heel veel niet (veel meer niet, uiteraard).

Meer en meer realiseer ik me dat ik de wijsheid helemaal niet in pacht hoef te hebben, maar simpelweg in staat moet zijn om de mensen met wie ik werk een beetje vertrouwen te geven, en van daaruit verder te kijken.

Misschien loop ik eigenlijk maar één stap voorop, en hoogstwaarschijnlijk is dat precies genoeg.

Ik heb veel liever dat je mij langzaam leert kennen, en dan wellicht valt voor het totaalpakket, die slordige optelsom van levenservaring en persoonlijke kwaliteiten.

Het boeit me niet om de indruk te wekken dat ik op elke vraag een antwoord heb.

Maar gek genoeg kan ik je meestal wel helpen de antwoorden te vinden.

Als dat je aanspreekt weet je me te vinden, toch?