Ik ken mensen die één keer in de drie weken een foto van een bloempot posten op Facebook.

Of een spirituele quote die inspirerend hoort te zijn, maar eigenlijk vooral een lege platitude is (als je er maar genoeg ziet herken je ze vanzelf).

Er zijn ook veel mensen die nooit iets posten en alleen maar lezen en scrollen en af en toe iets liken, die kennelijk tevreden zijn met hun plek in de luwte.

En dan heb je de categorie veelposters, personen die afhankelijk zijn van zichtbaarheid en/of het dubieuze genoegen hebben gesmaakt van online waardering.

In die laatste categorie komt de hongerige aard van social media duidelijk naar voren.

Je post immers nooit genoeg, het lijkt altijd alsof je continu achter de feiten aanloopt, en je verhalen zakken vaak snel en genadeloos de vergetelheid in.

Dus dan plaats je nog maar een keer een stukje.

Het is in dat gebied dat een van de duistere kanten van social media zich laat gelden.

Afgezien van de extreme nepheid en de presentatie van glanzende, jubelende perfectie die zoveel mensen (vooral jongeren) diep ongelukkig maakt, en die je overal in eindeloze hoeveelheden tegenkomt,  is de druk om je te laten gelden een diep giftig fenomeen.

Als je posts niet scoren, als je verhaaltjes geen tractie vinden en niet worden opgemerkt en totaal nutteloos lijken, kan dat heel persoonlijk voelen.

Daar ontdek je de absolute genadeloosheid van sociale platforms, en de verpletterende tijdelijkheid van ‘succesvolle’ posts.

Ik heb heel vaak die onzichtbare maar desalniettemin onmiskenbare druk gevoeld om nóg maar een filmpje te maken, nog maar een stukje te produceren, vaak niet omdat het een puur creatieve oprisping is of een spontane uiting van een ervaring die je graag wil delen, maar een ongemakkelijkheid die je wil wegpoetsen.

Volgens mij is dat element extreem schadelijk.

De verslaving aan scoren die botst met de kansloze hoeveelheid content die er al is en die jouw bijdrage onmiddellijk wegzuigt en vermorzeld, terwijl je toch ergens nog de hoop hebt dat je eindelijk weer eens komt bovendrijven en de likes en comments zich heel eventjes nestelen in het diepe gat dat je probeert te vullen.

Stoppen met posten betekent een eind aan de mogelijke aandacht, en daarom kan het zo vreselijk ingewikkeld zijn om alles even te laten voor wat het is.

Soms zou ik willen dat ik ook zo’n bloempotdeler was.

Het blijft een worsteling.

—

(Foto door @christnerfurt, voor Unsplash)