Voor iemand die van die leuke, lichtje stukjes schrijft, heb ik best een chaotische binnenwereld.

Natuurlijk ken ik mijn momenten van heerlijke helderheid, maar de realiteit is ook dat er nog genoeg shit door mijn systeem drijft (en dan druk ik het mild uit).

Ik vind het geen prettig idee om de indruk te wekken dat ik de puzzel van het leven heb opgelost, alsof ik voorop loop met een grote gouden vlag en een glimlach van oor tot oor.

Daarom probeer ik ook zoveel mogelijk verschillende dingen te delen, een breed scala aan halleluja-momenten en periodes van niet-weten, en alles daartussenin.

Het gekke is dat ik vaak vergeet wat ik al heb geleerd, dat veel van de inzichten die me diep raken en verlichting bieden later weer lijken op te lossen en verdwijnen, tót ik ze opnieuw tegenkom.

Een vreemde herhaling van zetten.

Ben ik echt zo hardleers?

Binnen dat wiebelige systeem is het niet gek om af en toe onzeker te zijn en te twijfelen aan wat ik me eigen heb gemaakt, heb gezien en gevoeld, omdat de vanzelfsprekendheid van bepaalde inzichten duidelijk nogal instabiel is.

Ooit wilde ik mensen graag uit alle macht overtuigen van mijn denkbeelden, maar die aandrang is genadeloos aan het wegvallen.

Als je jezelf regelmatig helemaal opnieuw uitvindt, als de zekerheden waar je eerst zo fijn op kon staan wegvallen zodat het lijkt alsof je weer opnieuw moet beginnen, begint de bravoure van het Zeker Weten vanzelf af te brokkelen.

Daarom zijn mijn stukjes ook typische momentopnames.

Er zit wel een soort rode draad in want bepaalde inzichten hebben zich inmiddels ruimschoots bewezen, maar voor de rest gaat het soms alle kanten op.

Staar je dus vooral niet blind op wat ik deel.

Het is niet mijn bedoeling granieten waarheden te verkondigen, maar ik bied je een inkijkje in het leven van een wiebelend, zoekend, en gedreven mens.

Met een beetje geluk is dat nét wat je even nodig hebt.

—

(Foto door Marco Okhuizen)