Iemand schreef dat ik best wat liever voor mezelf mag zijn.

Ik heb het vaker gehoord, en het klopt.

Alleen gooit mijn psyche, die geheimzinnige mentale programmering, steeds roet in het eten.

Het is een denigrerende, kritische en luide stem die getuige is van mijn dagelijks leven, en overal wel iets van vindt.

Vroeger was het veel en veel erger, vernietigend bijna (en daarmee een van de redenen om zwaar te drinken en zo wat afstand te creëren), maar de stem geeft zich niet zomaar gewonnen en bemoeit zich nog steeds met alles.

We dragen allemaal dit soort toeschouwers met ons mee.

In het beste geval zijn ze onze grootste fan en klinkt er regelmatig bemoedigend commentaar; in het slechtste worden we vrijwel continu aangevallen en bekritiseerd, alsof er zich binnenin ons een onvermoeibare maniak bevindt.

Ik ben geen psycholoog maar heb dit uitvoerig bestudeerd, en het idee is dat de stem (soms zijn het er meer) ons probeert te beschermen.

Vaak op een onbeholpen, naïeve en nogal radicale manier.

De stem is een vroege, noodzakelijke creatie die zich op basis van kinderlijke aannames en inschattingen een beeld heeft gevormd van wie we zijn en hoe de wereld om ons heen is opgebouwd, en daar uit alle macht aan vasthoudt.

Het is een uiterst hardnekkig en diep verborgen ‘entiteit’ die vrijwel ons hele leven bepaalt, ongeacht onze intelligentie en hoeveelheid wilskracht.

Maar de stem biedt gelukkig ook speelruimte, en laat zich langzaam afzwakken als hij nieuwe stukjes veiligheid krijgt gevoerd.

Ik zit middenin dat proces en zie hoe de grimmigheid en negativiteit van ooit voorzichtig plaatsmaken voor meer lucht en licht.

Dat ik me daar bewust mee bezig houd is precies wat mij af en toe wordt geadviseerd:

Een beetje liever voor mezelf zijn.

—

(Foto door @aedrian, voor Unsplash)