Persoonlijke groei.

Of zelfverbetering.

Ik struikel daar dus een beetje over.

Het zogenaamde opbouwen en verbeteren van de persoon heeft me eerlijk gezegd voornamelijk onzeker en ongelukkig gemaakt, vooral omdat het resultaat zo ongrijpbaar en tijdelijk is.

Wanneer is een persoon eigenlijk béter dan ervoor?

Wanneer is het genoeg en kun je ermee stoppen, met die ontwikkeling?

En wie of wat IS die persoon eigenlijk?

Ondanks mezelf en mijn verleden ga ik juist steeds meer de andere kant op.

Na een leven lang snoeihard buffelen en streven (overigens best een boeiend spelletje, eerlijk is eerlijk), volgt er meer en meer en meer ontspanning.

Maar gek genoeg niet als persoon.

Als die namelijk niet meer heilig is, als niet alles meer draait om het poppetje en al zijn oh zo belangrijke dingetjes, hoeft er ook niet zoveel meer verdedigd te worden.

Of verbeterd.

Hoe mínder persoon, hoe meer vrijheid.

Dat is nu de ervaring.

En dat klinkt misschien heel persoonlijk, maar dat valt dus nogal mee.

Het vóelt in elk geval wel beter.

—

(Geen idee wat dit plaatje met deze tekst te maken heeft, maar ik vond ‘m leuk en had geen zin om heel lang te zoeken 😊 Foto door @michaelfousert, voor Unsplash)