Als ik alle blogs die ik de afgelopen jaren schreef zou printen en achter elkaar leggen, haal ik de Eiffeltoren waarschijnlijk niet.

Maar ergens bovenin België moet lukken.

Het zijn er in elk geval veel, heel veel.

Duizenden blogs schreef ik de afgelopen jaren, en waarom?

Was het om te laten zien hoeveel ik weet?

Waren het allemaal zakelijke beslissingen of een manier om mezelf en mijn ideeën gewicht te geven?

Was het een proeve van bekwaamheid als schrijver?

Misschien ook.

Maar ultiem gezien wil ik wie ik ben en de wereld waarin ik leef begrijpen.

Vandaag realiseerde ik me dat elk blogje en ieder boek een boodschap aan mezelf was en is, een hart onder de riem, een reflectie die me iets leert en troost en een spiegel voorhoudt, of een vraag waarop ik graag ooit het antwoord weet.

Ik communiceer met mezelf, elke keer dat ik iets schrijf, en als het een beetje meezit schijnt het een licht op iets gemeenschappelijks waar ook anderen wat aan hebben.

Schrijven is een ode aan de ongrijpbaarheid van het leven, een onderzoek dat voortkomt uit verwondering en frustratie, een verlangen naar helderheid.

En met elk stukje tekst weet ik iets meer, voel ik iets meer, en kan ik iets meer.

Dus, ja, als mensen beweren dat ik het altijd over mezelf heb (iets waarop nog wel eens wordt neergekeken), dan klopt dat eigenlijk wel.

En tegelijkertijd is elke ervaring en elke vraag die ik heb een menselijke, en daarmee iets dat universeel herkend en gewaardeerd kan worden.

Ik schrijf voor mij, en daarmee schrijf ik automatisch voor jou.

En Parijs ga ik makkelijk halen.

Ik hoop dat je nog een stukje met me meereist.

—

(Foto door @stijntestrake, voor Unsplash)