Existentiële onnozelheid.

Het is een van onze meest fascinerende eigenschappen.

Je kunt wéten dat dat waar je op dit moment zo gigantisch mee zit over een week niets meer voorstelt, en er tóch mee blijven strijden.

Je kunt je dondersgoed realiseren dat het leven maar kort is en genieten dus van het grootste belang, en het tóch niet doen.

Je kunt je herinneren dat je idee van fatale incompetentie de vorige honderd keren ook niet bleek te kloppen, en tóch weer bloedzenuwachtig zijn.

Hopeloos hardnekkig zijn we in het vergeten van grote waarheden.

Ondanks alles blijven we maar piekeren, klagen, en onszelf naar beneden halen.

Het is bijna om gek van te worden.

Maar het is ook wel een beetje grappig, en aandoenlijk.

En dat is een fijne manier om naar onze levens te kijken.

We doen ons best maar zijn duidelijk geen robots.

We denken alles te weten maar hebben geen idee van wat ons persoonlijk drijft, en stuurt.

We vertrouwen erop dat kennis zaligmakend is, maar zien dat naïeve idee elke dag uit elkaar donderen als we weer dingen doen die we niet wilden doen, en dingen niet doen die we zóuden gaan doen.

Onze existentiële onnozelheid is de motor achter het menselijke drama.

Onze radicale vergeetachtigheid van wat belangrijk is, zorgt voor grenzeloze diepte.

Onze imperfectie maakt het allemaal perfect.

Misschien goed om te onthouden.

—

(Foto door