En voor de zoveelste keer nam ik me voor om even niet meer te lezen.
Geen spiritualiteit, geen motiverende boeken, even geen input meer.
Een half uur later zat ik tóch weer door de Kindle-sectie van mijn iPad te bladeren.
Zo gaat dat.
We doen dingen zolang we ze doen, ook al lijkt het of we daar de hand in hebben.
Met de schijn van controle en discipline proberen we onszelf in allerlei ideaalplaatjes te kneden, aangemoedigd door zelfhulpboeken, influencers, of ‘gewoon’ door een ideaalbeeld dat we van onze ouders hebben overgenomen.
Soms lijkt dat te lukken, meestal niet.
In de praktijk doen we dingen zolang we ze doen, en stoppen we als we stoppen.
Het idee dat we daar (volledige) zeggenschap over hebben, dat het leven volledig maakbaar is, wordt dag in dag uit onderuit gehaald, maar we blijven er evengoed in geloven.
Een mooi verhaal, dat is het, die mix van wilskracht en verlangen.
Maar ook extreem verwarrend, omdat het zo vaak anders loopt.
Ook daar hebben we uiteraard een verklaring voor, want het is altijd onze eigen schuld.
Niet hard genoeg gewerkt, niet genoeg geïnvesteerd, niet genoeg ons best gedaan.
De remedie is simpel: inzicht.
Het herkennen van onze programmering, niet in alle details, maar het feit dat we een product zijn van genetische invloeden en levenslange programmering.
Met een diepere realisatie dat het leven vanzelf gaat, inclusief het schijnbare lukken en mislukken, valt het schuldgevoel weg, en leven we niet langer van triomf naar triomf.
We doen dingen zolang we ze doen, en stoppen ermee als we ermee stoppen.
Het is even wennen, maar het resultaat is een ontspannen overgave aan de realiteit.
We bewegen ons natuurlijker en makkelijker en de druk om het allemaal te laten slagen wordt minder.
Het wordt minder persoonlijk, en meer een vanzelfsprekende, creatieve beweging zonder hevig gewenste uitkomst.
En misschien stop ik alsnog even met lezen, maar misschien ook niet.
Allemaal oké.
—
(Foto door @julensan09, voor Unsplash)