Er is altijd wel iemand waarmee het slechter gaat.
Vaak zelfs véél slechter.
En het gaat ook om best veel iemanden, wereldwijd.
De vraag is wat je met die wetenschap moet op het moment dat jij je serieus beroerd of hopeloos voelt.
Als er miljoenen mensen zijn die onder veel slechtere omstandigheden leven dan jij, moet je dan blij zijn dat het met jou nog wel meevalt?
Kan.
Moet je stoppen met klagen, of zeuren, of je ellendig voelen, en gewoon je schouders eronder zetten?
Kan ook.
Of moet je je zelfs een beetje schamen omdat jouw probleem eigenlijk geen ‘echt’ probleem is, als je het vergelijkt?
Kan absoluut, maar is behoorlijk zinloos, want er is helemaal niemand die daar beter van wordt (dus ook niet de mensen waarmee het zoveel slechter gaat).
En dan is er nóg een mogelijkheid: je kunt er ook helemaal niks mee doen.
Je kunt je gewoon heel kut en eenzaam en bang en hopeloos en de ongelukkigste persoon op aarde voelen, en daar enorm onder gebukt gaan, zónder bezig te zijn met andere mensen die misschien wel in een nóg lastiger parket zitten.
Dat mag, en dat mag zelfs schaamteloos.
Want voor zover ik weet is het leven geen probleemcompetitie.
Relativeren werkt soms, en vaak ook helemaal niet.
Maar je hoeft je pijn in elk geval nooit te bewijzen.
—
(Foto door @brucemars, voor Unsplash)