Mijn pa is dood en ik voel er bijna niks bij.

De laatste jaren zagen we hem regelmatig, in het huis waar hij zo goed verzorgd werd terwijl zijn hoofd langzaamaan de draad kwijtraakte, en dat was fijn.

De angel was eruit, het gif vrijwel opgelost.

Hij werd weer zacht.

Maar wat kapot was heelde niet meer.

Ik voel bijna niks bij zijn definitieve vertrek, en toch ben ik er behoorlijk kapot van.

“Verdriet om wat had kúnnen zijn”, zegt mijn zus altijd.

Ze heeft gelijk.

Een groot deel van mijn leven heb ik mijn ouders niet gezien.

Na een periode van contact volgde altijd wel weer een explosie, een eruptie, en het besluit van mijn vader of moeder óf van mij om elkaar niet meer te zien, meestal omdat ze teleurgesteld in mij waren.

Pijnlijk was dat, vooral omdat er regelmatig momenten waren waarop er hoop leek te zijn op beter.

Pijnlijk, ook, omdat de breuk altijd gepaard moest gaan met drama, agressie, en eindeloze verwijten, omgezet in lange tirades op mijn voicemail.

Keer op keer op keer.

Ik voel bijna niks als ik aan mijn vader denk, en tóch is er een groot verdriet dat steeds omhoog probeert te komen.

Het klampt zich vast aan emotionele scènes in Netflixseries, borrelt omhoog tijdens mooie liedjes, en toont zich naakt en kwetsbaar als ik aan het coachen ben.

Verdriet om wat had kúnnen zijn, maar nooit meer zal kunnen worden.

Ik denk dat er heel veel van is.

—

(Foto door @nimbus_vulpis, voor Unsplash)