Het inzicht is verpletterend bevrijdend en vreselijk confronterend tegelijk:
Wat ik voel over de situatie ligt niet aan haar.
Hoe graag ik dat ergens ook wil.
Hoe fijn ik het ook vind om slachtoffer te zijn van de situatie (want dat ben ik nou eenmaal gewend) en haar dat te laten voelen.
Het zijn ALTIJD mijn gedachten over hoe het zou moeten zijn die de pijn veroorzaken.
Het is zonder uitzondering mijn hardnekkige vasthouden aan persoonlijke regels en ‘waarheden’, die zorgen voor weerstand en verwijdering.
Ik doe dit, en niemand anders.
En dat opent de weg naar immense vrijheid, ook al moet ik iets opgeven waar ik mijn hele leven aan heb vastgehouden.
Mijn gelijk.
Natuurlijk staat het mij (en jou) vrij om te blijven rondcirkelen in dat wat zogenaamd klopt volgens ons wereldbeeld, en het is makkelijk genoeg om daar ronkende argumenten voor te verzinnen.
Maar zodra je de kant opgaat van “Ja maar, hallo, wat hij of zij gedaan heeft kan écht niet, en andere mensen zijn het met me eens!”, heb je misschien ‘gelijk’ op persoonlijk ervaringsniveau, maar het doet geen fuck voor je worsteling met het leven.
Verantwoordelijkheid nemen voor je ervaringen, juist die met andere mensen, betekent dat je dieper gaat dan kijken naar de buitenwereld en de zogenaamde invloed daarvan op jouw gevoelens.
Het is doodeng want het ontneemt het ego, datgene wat hardnekkig vasthoudt aan het idee van wie je bent, zijn belangrijkste wapen: de schuld ergens anders leggen.
Als je echt vrij wil zijn, zul je moeten inzien dat je je eigen wereld creëert, altijd.
Je moet zelfs voorbij durven gaan aan je ideeën over moraliteit en wat waar is.
Niet om de ander te laten ‘winnen’, maar om jezelf te bevrijden.
Het ontwikkelen van zachte neutraliteit opent de deur naar ultieme, onvoorwaardelijke autonomie.
Het maakt duizend nieuwe, frisse reacties mogelijk, in plaats van de standaard verkrampte reactiviteit.
Het is geen zelfverloochening, maar zelfliefde.
Het ligt altijd bij mij: wat een openbaring!
—
(Foto door @ericjamesward, voor Unsplash)