Waarom zou je een coach betrekken bij de ontmanteling van je verslaving?

Ik heb het zelf nooit gedaan.

Toen ik stopte met drank en drugs in 2012, klopte ik aan bij de AA, en later meldde ik me uitgeput bij een fijne kliniek in Limburg.

Die ervaringen waren ondersteunend en leerzaam, maar ik had nooit echt het idee dat iemand de vinger helemaal op de zere plek wist te leggen.

Een verslaving werd steevast gezien als ziekte of aandoening, iets met een afwijking in je brein, en daar heb ik me geen moment bij thuis gevoeld.

Dus deed ik het voornamelijk alleen.

En zo werkt het in grote lijnen natuurlijk ook: de moeilijkste momenten na het stoppen gebeuren van binnen, als je op jezelf bent en je verlangen begint schaamteloos en steeds harder te schreeuwen, en die moet je dus ook zelf trotseren.

Je kunt zestien uur achter elkaar praten met iemand die ervoor doorgeleerd heeft, je kunt het volledige mechanisme van afhankelijkheid uit je hoofd kennen, maar de cruciale situaties draaien altijd om de innerlijke confrontatie met je onrust.

Zelf doen dus.

Tóch had ik achteraf gezien heel graag iemand ontmoet die mijn destructieve gewoontes menselijk en transparant wist te maken.

Iemand die een voorbeeld was van transformatie, maar geen perfectie projecteerde en me niet met onverbiddelijke strengheid bejegende.

Iemand die vanuit ervaring begrip had voor het machteloze, roekeloze mechanisme van ‘tóch doen wat je niet wil doen’, en een rotsvast vertrouwen in mijn unieke proces uitsprak.

Zónder een specifieke uitkomst te garanderen.

In alle eerlijkheid: het zou best kunnen dat ik in de wanhoop en schaamte van toen die persoon nooit herkend en geaccepteerd zou hebben.

Maar misschien ben jij daar ontvankelijker voor.

In dat geval: je weet me te vinden.

—

(Foto door @a_kehmeier, voor Unsplash)