Soms ontmoet ik iemand die denkt dat ik een BN’er ben.

Daar moet ik dan hard om lachen.

Toegegeven: er was een tijd dat me dat heel belangrijk leek (een lange tijd).

Het leek me fantastisch om vaak herkend te worden, en dan uiteraard heel nonchalant en nederig te reageren.

Ik verlangde naar status en beroemdheid, een soort adembenemende aantrekkingskracht die als een glanzende jas om mij heen zou hangen.

Het scheelde dat ik veel BN’ers ken, dus het leek alsof ik goed op weg was.

Tja.

En, ach.

Dit is niet zo’n stukje waarin ik ga beweren dat ik dat overwonnen heb omdat het allemaal zo oppervlakkig is en ik beter ben dan dat.

Het is simpelweg verdwenen.

Ik ben gewoon blij dat ik redelijk kan functioneren, dat ik mezelf best leuk vind ongeacht de wereldse resultaten, en niets in stand hoef te houden.

De magische eenvoud van het bestaan is duurzamer dan de mening van een paar miljoen mensen die je niet kennen.

Denk ik.

Want natuurlijk weet ik het gewoon niet.

Misschien is het fantastisch om beroemd te zijn.

Ik zal het waarschijnlijk nooit meemaken.

Gelukkig kan ik daar ook hard om lachen.