Ruim vijf jaar geleden begon ik op Twitter korte fabels te plaatsen. In 140 tekens liet ik een mier en een vlinder filosoferen over de raadsels van het leven. Dat bleek therapeutisch: vaak als ik in een vlaag van inspiratie iets had opgeschreven en het teruglas, begreep ik ineens beter wat ons drijft, waar we bang voor zijn, waar geluk te vinden is.
Dat is de essentie van Morris en Veronica: de schitterende eenvoud van alles in een complexe wereld, en de totale verwondering over doodgewone dingen. In het gestresste leven dat we tegenwoordig leiden blijkt dat een verademing.
