Het gebeurt regelmatig dat ik met mensen praat die ervan overtuigd zijn dat een lichter leven onmogelijk is.

In elk geval voor hen.

Vaak hebben ze jarenlange therapie en andere hulp achter de rug, maar het heeft nooit echt veel opgeleverd.

Ze beschouwen zichzelf als zware gevallen, hopeloze cases.

Ik snap dat, ik snap in elk geval dat het zo kan lijken.

Als een hele batterij professionals je niet echt op weg kan helpen moet dat haast wel aan jou liggen, toch?

Nou, niet per se.

Hier een analogie die ik vaak gebruik om dat te illustreren.

Stel dat je fiets niet lekker meer rijdt omdat je een lekke band hebt.

Je gaat naar een fietsenmaker, vertelt hem je probleem, en hij gaat aan de slag.

Hij vervangt de band, maar dat maakt het niet beter.

Hij vervangt het complete wiel, plus band, maar dat werkt ook niet.

Hij probeert de allerduurste band, de allernieuwste band (volgens de meest recente wetenschappelijke inzichten), maar dat maakt ook geen verschil.

Hij consulteert een heel team van wereldwijde experts die zich allemaal over de band ontfermen, maar geen van hen heeft de doorslaggevende oplossing.

Waarom werkt het niet?

Is je fiets onherstelbaar en hopeloos beschadigd?

Nope.

Het is alleen zo dat de fietsenmaker al zijn aandacht en kunde in je voorband heeft gestoken, terwijl je achterband lek was.

En dan kun je natuurlijk tot in de oneindigheid nieuwe dingen proberen, maar je zoekt het waar het niet zit, en dus wordt het niet opgelost.

Zo zit het wat mij betreft ook vaak met onze problemen, onze weerstand, angsten, onzekerheden, somberheid, en verslavingen.

Soms zijn ze diep ingesleten, en niet zelden veroorzaken ze enorm veel ellende en onmacht.

Maar in heel veel gevallen zoeken we de oplossing waar die niet te vinden is.

Ik geloof niet in kansloosheid.

Kwestie van kijken waar het lek écht zit.

Neem contact met me op als je weer lekker wilt fietsen!