En tóch ga je weer overstag.

Wéér!

Je ging echt echt ECHT stoppen, iedereen om je heen stond op scherp.

Het werd te riskant, de gevolgen waren te groot.

Je leven kraakte aan alle kanten.

Dit keer zou het anders gaan (want het was misschien wel je laatste kans).

Dit keer was het definitief.

Volop gemotiveerd door je eerdere miskleunen en de gedachte aan de mensen om je heen die je in de steek had gelaten, aangevuld met een droom van onafhankelijkheid, sloeg je je door de eerste week heen.

Toen de tweede.

Je merkte al vrij snel positieve verandering.

Beter slapen.

Helderder hoofd.

Meer energie.

En je was een stuk minder prikkelbaar.

De ‘weg omhoog’ was ingezet.

Het ergste leek achter te terug.

En tóch gebeurt het weer.

In een moment van euforie (waarschijnlijk, want je was echt goed bezig) en zelfoverschatting, drink je dat ‘onschuldige’ glas of pak je die ‘welverdiende’ joint.

Misschien neem je er echt maar één, en het lijkt allemaal wel mee te vallen.

Je kunt je kennelijk inhouden!

Het lijkt alsof je nu bij de mensen hoort die kunnen matigen.

Maar je hebt duidelijk te vroeg gejuicht.

Heel jammer, maar vooral heel herkenbaar.

Bijna elke verslaafde gaat wel een paar keer door die fase heen.

Het zal je helpen écht te stoppen.

—

(Foto door @alishgaard, voor Unsplash)