Ik heb het definitieve antwoord niet op verslaving.

Sterker nog (en daar komt-ie): ik heb nérgens het definitieve antwoord op.

Was het maar waar.

Dan had ik waarschijnlijk allang een solide programma in elkaar getimmerd, bijeen gehouden door indrukwekkende bulletpoints.

Dan had ik mezelf op netwerkborrels vol zelfvertrouwen geïntroduceerd als ‘Marnix, verslavingscoach. En een belachelijk goeie, haha!’.

Maar ik weet het niet.

En ik denk eerlijk gezegd te weten dat niemand het weet (ook niet de coaches met solide programma’s, ook niet de wetenschappers, en ook niet de ervaringsdeskundigen).

Hoeveel theorieën en ideeën en overtuigingen we er ook op loslaten, hoe serieus we ook denken in termen als ‘genetisch’ of ‘aandoeningen’, niets daarvan is een verklaring van verslaving.

De laatste tijd zeg ik heel holistisch en ruimhartig dat ‘een verslaving puur een menselijke reactie op het leven is’, en daar sta ik nog steeds achter.

Maar dat biedt geen pasklare oplossing.

Waarom raakt de ene persoon wel verslaafd en de andere niet?

Waarom kunnen sommige mensen zómaar stoppen, terwijl er hele volksstammen zijn die nooit van hun afhankelijkheid afkomen en eraan doodgaan?

Niemand weet het, echt niemand.

Ook niet de coach met het overtuigende, ‘op de meest recente wetenschap gebaseerde’ boek.

Dus wat heb je aan mij, in dit specifieke geval?

Ja, geen idee, is het oprechte antwoord.

Kennelijk is dat voor sommige mensen precies wat ze nodig hebben.

Geen idee, geen overtuiging, geen plan, geen haast.

Soms biedt dat nét de ontspanning die het verschil kan maken.