Ik hoor het vaker dan me lief is.

Omdat ik het zo pijnlijk en onbegrijpelijk vind.

Mensen die me vertellen dat hun probleem te groot en te heftig is om op te lossen.

‘Ik moet er maar mee leren leven’, vertellen ze me dan.

Tenminste: dat hebben ze gehoord.

Maar welke hulpverlener of therapeut of psychiater of specialist op het gebied van mentale gezondheid kan ooit dat soort definitieve uitspraken doen, en op basis waarvan?

Glazen bol?

Het slaat helemaal nergens op.

Hoe kun je dat nou beweren, hoe kun je geloven dat het oké is om iemand te belasten met een willekeurige toekomstvoorspelling?

En, sure, misschien is de insteek dat ze niet teveel hoop willen creëren.

Dat ze het ‘realistisch’ willen houden.

Alleen werkt het zo niet, mensen werken zo niet.

Horen dat je er maar mee moet leren leven plaatst de diagnose die je hebt ontvangen voorgoed in je, als een voldongen feit, een niet te herstellen weeffout, een beschadiging die definitief en onomkeerbaar is.

Alsof je eigenlijk niet compleet bent en ook nooit meer kan worden.

Hoe dan?

Hoe kan IEMAND in vredesnaam weten hoe jouw leven zich ontvouwt, hoeveel kracht en helderheid je vindt en ontwikkelt, en hoe je kunt groeien en dingen voorgoed achter je laten, wát die dingen dan ook zijn?

Horen dat je ‘er maar mee moet leren omgaan’ is een soort uitnodiging tot machteloosheid, en wat mij betreft een arrogante, verlammende uitspraak.

Respect voor intense mentale worstelingen en verwarring?

Uiteraard.

Maar zeggen dat je er voorgoed aan vastzit vind ik een gruwelijk dom verschijnsel.

Je toekomst ligt volledig open.

(Wil je het daar een keer over hebben? Mail me dan vooral.)