Ze zegt niks en daarmee zegt ze alles.

Ik voel direct de neiging om toeschietelijk te worden, iets aardigs te zeggen, of me onderdanig te gedragen.

Op de een of andere manier voel ik me intens schuldig, zonder dat ik weet waarover of waarom.

Het is een patroon.

Ik ben vaak in stilte gestraft.

Genegeerd worden was erger dan uitgekafferd worden.

Het doodzwijgen gaf me het gevoel dat ik niet bestond.

Geen wonder dat ik al heel vroeg gedrag ontwikkelde om dat te doorbreken, dat ik panisch werd en álles deed voor een kruimeltje aandacht.

Dat kleine jongetje roert zich nog steeds.

Het is een duizelingwekkend proces dat ik in mijn hele lijf voel, dat een sterk idee van pijn en onveiligheid creëert, en de neiging om het direct te fixen.

Zonder een stevige bodem zou het me compleet overweldigen.

Zonder kennis van het proces en zonder de capaciteit om me bewust ongemakkelijk of zelfs bang te voelen, zat ik serieus in de problemen.

Gelukkig heb ik vertrouwen gekregen in situaties die ik niet vertrouw.

En zolang ik mezelf niet negeer, is er slechts een tijdelijk gevoel van onmacht.

Niet reageren en de stilte respecteren werkt helend.

Het is niet makkelijk, maar het jongetje wordt eindelijk volwassen.

—

(Foto door @vonshnauzer, voor Unsplash)