Stel: je bent ervan overtuigd dat jij bepaalt wat je denkt.

Je gedachten zijn jouw creatie, en dus ook jouw verantwoordelijkheid.

Maar hoe krijg je dat überhaupt voor elkaar?

Het zou betekenen dat je continu heel bewust je gedachten genereert, en dus eigenlijk al hebt nagedacht over wat je gaat denken, vóór je het denkt.

“De gedachte die na deze komt, gaat over mijn ex waar ik me nog steeds slecht over voel.”

Of:

“En dan ga ik hierna vijfendertig gedachten maken die me vertellen dat ik die presentatie morgen keihard ga verneuken.”

Doe JIJ dat?

Of kun je voorzichtig inzien dat gedachten een compleet eigen leven leiden, ontstaan wanneer ze willen ontstaan, en makkelijk een uur kunnen blijven hangen ook al word je er doodongelukkig van?

Heb je nooit meegemaakt dat het eerder een circus met manische artiesten lijkt, dan een weloverwogen, gestructureerd geheel wat je volledig in de hand hebt?

Het lijkt iets onbeduidends, het is een van de minst onderzochte aannames die we doen, maar het inzicht dat het mentale proces vanzelf gaat kan je hele leven veranderen.

En, ja, dat is absoluut tricky.

Het denken is zó vertrouwd en intiem en vanzelfsprekend dat het automatisch voelt als een bewuste daad, een persoonlijke verantwoordelijkheid, een belangrijk onderdeel van wie je bent.

Eraan twijfelen voelt bijna als verraad.

Totdat je even de tijd neemt om rustig op de tribune te gaan zitten.

 —

 Foto door @kostyanchick, voor Unsplash)