Af
Eh?
Links
Contact 
01 Nov - 30 Nov 2010
01 Sep - 30 Sep 2009
01 Ago - 31 Ago 2007
01 Jun - 30 Jun 2007
01 Ene - 31 Ene 2007
01 Dic - 31 Dic 2006
01 Nov - 30 Nov 2006
01 Oct - 31 Oct 2006
01 Sep - 30 Sep 2006
01 Ago - 31 Ago 2006
01 Jul - 31 Jul 2006
01 Jun - 30 Jun 2006
01 May - 31 May 2006
01 Abr - 30 Abr 2006
01 Mar - 31 Mar 2006
01 Feb - 28 Feb 2006
01 Ene - 31 Ene 2006
01 Dic - 31 Dic 2005
01 Nov - 30 Nov 2005
01 Oct - 31 Oct 2005
01 Ago - 31 Ago 2005
01 Jul - 31 Jul 2005
01 Jun - 30 Jun 2005
01 May - 31 May 2005
01 Abr - 30 Abr 2005
01 Mar - 31 Mar 2005
01 Feb - 28 Feb 2005
01 Ene - 31 Ene 2005
01 Dic - 31 Dic 2004
01 Nov - 30 Nov 2004
01 Oct - 31 Oct 2004
01 Sep - 30 Sep 2004
01 Ago - 31 Ago 2004
01 Jul - 31 Jul 2004
01 Jun - 30 Jun 2004
01 May - 31 May 2004
01 Abr - 30 Abr 2004
01 Mar - 31 Mar 2004
01 Feb - 28 Feb 2004
01 Ene - 31 Ene 2004
01 Dic - 31 Dic 2003
01 Nov - 30 Nov 2003
01 Oct - 31 Oct 2003
01 Sep - 30 Sep 2003
01 Ago - 31 Ago 2003
01 Jul - 31 Jul 2003
01 Jun - 30 Jun 2003
01 May - 31 May 2003
31 May '03
Supervetcoolwreed.
Ik begrijp er geen fuck van, maar dat doet er niet toe. Kijk hier maar eens. Niet normaal. Wat een fantasie.
# | 13:17 | admin |
30 May '03
Reclameteksten voor dummies.
Voor aankomende copywriters zijn er in Nederland niet veel opties. Geen scholen, de cursussen zijn meestal behoorlijk subjectief en theoretisch, en het is nogal lastig om ergens aan de slag te gaan als je nog niet veel ervaring hebt (alhoewel dat voor veel vakken geldt). En tóch is die laatste optie het interessantst.
Copywriting moet je leren in DE PRAKTIJK. Het is een kwestie van klungelen, klooien, prutsen, schaven en pielen. Het is lezen, proberen, vergelijken, overtreffen, balen en gummen. En dat alles onder de bezielende leiding van een ervaren figuur. Het is schrijven, schrijven, schrijven, schrijven. Boos worden op jezelf. Blij zijn met wat je hebt gecreëerd. En het dan tóch nog beter willen doen. Alleen dán kan het wat worden. Want, luister:
volgens mij is het vrijwel onmogelijk om copywriting in een soort lesprogramma te prakken. Copywriting voor dummies, of zo (en er zíjn wat boeken over geschreven, I kid you not!). Je hebt natuurlijk de nodige do's and dont's. Je kunt doelgroepen leren onderscheiden. Marketingplannen ontrafelen. Kijken naar wat in het verleden heeft gescoord. Dat soort veel te duidelijke dingen. Maar zonder talent én een strakke begeleiding word je nooit meer dan een gemankeerde creatief uit de provincie.
En daar zijn er dus genoeg van. Te veel, eigenlijk. De reclamewereld is namelijk niets meer dan Monopoly voor Ego's. Een grote bek betekent een grote baan. Wat je écht kunt, kun je verbloemen met blabla. Dat haat ik.
Ik ben inmiddels een goede tekstschrijver. En waarom? Ik heb geleerd een veelzijdige superhoer te zijn. Ik kan over álles typen, en steeds met hetzelfde enthousiasme. Hypotheken, auto's, bloemen, verzekeringen, dure mokkels, goedkope leningen. Het maakt mij niet uit. Maar vergis je niet: het heeft me heel wat jaren gekost. Ik heb het duizenden keren fout gedaan. Gelukkig had ik genoeg ambitie om mijn gedeukte imago keer op keer weer op te pakken en te poetsen. Dat moet je willen.
Eigenlijk is het enorm ironisch: je bent jaren bezig héél veel te schrijven, terwijl je eigenlijk weinig moet schrijven. Als je begrijpt wat ik bedoel.
Maar soms wordt lang ook gelezen.
# | 20:56 | admin |
The Art of Koekenbakkers.
Als visser in Nederland ben je al gauw een suffe lul. Iedereen denkt meteen aan die gasten die de hele dag langs een kanaal zitten met een hengel van 23 meter. En maar naar die dobber staren. Maar zo gaat het niet altijd.
Ik heb me jarenlang verdedigd voor mijn 'foute' hobby. Meteen in de verdediging, 'ja maar luister nou...'. Soms haalde het wat uit. Meestal niet. Een vooroordeel is natuurlijk een vooroordeel. Mensen bekeken me ineens heel anders. En dat terwijl vissen in Engeland bijvoorbeeld een prachtige status heeft.
Popsterren en aristocraten geven daar vele tienduizenden ponden uit om op exclusieve stukken te mogen vissen. Je hebt er hengelsportwinkels met bediendes in tweedjassen die je aanspreken met 'sir'. Engels materiaal is vaak ook niet te betalen.
Ik vis dus. Op snoek. Vaak hele dagen. Zitten is er niet bij, want we zijn de hele dag met kunstaas aan het gooien.
Nou ja, whatever. Hier kun je lezen hoe het óók kan zijn.
# | 16:54 | admin | cuatro meningen
Fietsvis.
Wie zegt dat er alleen maar fietsen liggen in de Amsterdamse Grachten?
# | 16:34 | admin | dos meningen
Oud. Duurt. Lang.
Ik doe mijn boodschappen in een winkelcentrum met de hoogste rollatordichtheid van Nederland (ik denk zo'n 1.3 op elke 2 bezoekers). Dat gaat dus niet snel. Bij elke kassa staat altijd wel iemand die nog niet weet dat we tegenwoordig met Euro's betalen. Maar het ergste is de plaatselijke pin-automaat.
Als je daar in de rij gaat staan en je ziet 3 grijze duiven voor je, weet je dat je rustig een paar peuken kan gaan roken. Op de een of andere manier is dat apparaat voor veel mensen ondoorgrondelijk. Je ziet ze kijken alsof ze zojuist de handleiding van een zelfbouwhelikopter hebben ontvangen. Elke vraag op het scherm maakt ze onzekerder. 'Voer uw pin-code in'. Daar begint het al.
Eerst wordt er eindeloos gezocht in een veel te grote tas naar een papiertje waar de code op staat. Drie minuten. Ah, papiertje. Het apparaat heeft de pas alweer uitgespuugd. Opnieuw dan maar. pin-code. Typ, typ, typ, typ. 'Wilt u geld opnemen?'. Tja, waarom stond ik hier ook alweer? Uh, oh ja. Geld. Typ. 'Hoeveel wilt u opnemen?'. Oei, da's lastig. Mmmm.... er staan wat bedragen. Lees, lees, lees. 'Ander bedrag?'. Huh? Even omdraaien en vragen aan iemand anders. Twee rollators raken in elkaar verstrengeld. Ik rook mijn zevende sigaret. Nog een kwartier, schat ik zo. De blinde helpt de dove. Het gesprek gaat richting zieke kennissen. Ik zie de pas verdwijnen in het apparaat. Wie gaat dat uitleggen?
Mijn voorstel: speciale geldautomaten voor rollatorschuifelaars. En een vriendelijke Melkertmevrouw ernaast voor de uitleg.
# | 12:34 | admin |
29 May '03
Instant grappig.
Hier, enorm ludiek idee voor een beginnende logger: www.zwetsen.nl.
Vastleggen, blogger d'r op en populair worden ('al 3 zwetsers'). Graag gedaan.
# | 16:06 | admin |
Voor 't eerst naar school.
Lachlog, laflog, luchtlog, neplog, wiplog, zeiklog, liplog, watlog, bluflog.
Zo af en toe maak ik me schuldig aan het zeiken op zeikerds. Ik geef het toe. Maar da's nog niks vergeleken bij de échte professionele azijntikkers. Hoe werkt dat eigenlijk?
Op school keer op keer aan de kapstok gehangen en nu je gram halen?
Te lelijk voor een webcam?
Bang om in het openbaar te spreken?
Spraakgebrek en dus überhaupt weinig spreken?
Gif in je vingertoppen?
Denken dat je jezelf zo een dubieus clubje binnentikt?
Schelden doet geen pijn, dus what the hell?
Literaire aspiraties, maar geen uitgever?
Geen leven?
Allergisch voor zonlicht?
Lekker veilig stoken (niemand krijgt z'n vuist bij je kin)?
Geil om jezelf terug te lezen?
Bezig met een cursus 'Weet ik veel zolang het maar stinkt'?
Net gestopt met roken?
Spring toch in de gracht.
# | 15:59 | admin |
Hé, zomer!
Da's dan wel weer een mooi bijverschijnsel van zo'n vrije dag: je weet ineens weer in welk seizoen je zit. Als je elke dag om 8 uur 's avonds je werkplekgebouwdinges verlaat, gaat het namelijk een beetje langs je heen. Om het helemaal af te maken straks een héél decadente barbecue op een jachthaven.
Komt alles tóch weer goed.
# | 14:44 | admin |
28 May '03
Zinderend saai.
De Europa Cup I werd opgeslokt door de Liek der Kampioenen. Daar was niks aan te doen. Maar sindsdien is alles anders.
Het boeit me ook gewoon niet meer. Vermoeiend en saai, allemaal. Italië tegen Italië. Dichtgemetseld en sluw tegen Potdicht en afwachtend. Dat levert dus wedstrijden op waar je tv direct 10 jaar ouder van wordt. Zeshonderdentachtig minuten non-voetbal.
Gelukkig viel Seedorf bij de pinanties niet echt uit de toon. Zou toch extra sneu zijn voor de nooit echt goed begrepen sympathieke Klerrens. Hij huilde na afloop, voor de BBC.
Tom Egbers deed de vertaling.
# | 23:32 | admin |
JP spreekt.
Eerlijk gezegd geen flauw idee wie David is, maar zijn Balkenendespraakgenerator ligt wel in mijn straatje. Zeg maar.
# | 23:22 | admin |
Avontuur voor luie honden.
Isometrisch goud verzamelen en toverflesjes drinken. Kijk uit voor de snoodaards! Goldyard is een heel aardige adventuregame in Flash.
# | 13:58 | admin |
Pretverbod.
Over 3 jaar wordt er gaan drank meer geschonken in de Horeca. Het jaar daarop verdwijnen alle barkrukken. Begin 2008 laat geen kroeg blonde mokkels meer toe. Aan het eind van dat jaar wordt praten verboden. En nog vóór 2010 zal iedereen verplicht worden achterwaarts, op zijn handen, het café in te gaan. Met een gele hoed op.
# | 13:52 | admin | dos meningen
Minister Vriesident.
... heeft op alles een antwoord.
Weet precies wat er speelt.
Wat de burgerman kewl vindt.
En wat hem verveelt...
JP praat naar de monden,
Die misschien in een vlaag,
Zullen kiezen voor wie er
Reëel klinkt vandaag.
Maar wat kost een broodje frikandel mét?
(Marnix doet Loesje.)
# | 02:45 | admin |
Politieke mokkels, oké...
Maar kies dan wél mokkels die er een beetje goed uitzien! Want hoe belangrijk is nou eigenlijk rechtse inhoud?
# | 02:23 | admin |
Bestaat niet.
Ligt dat nou aan mij? Of kunnen mensen tóch meer dan 2 aantrekkelijke eigenschappen hebben? Vanavond kwam ik haar tegen bij Barend & van Dom.
Ik had haar, Dana Glover, nog nooit eerder gezien of gehoord. Tuurlijk: Danny kende ik al uitgebreid, van de Lethal Weapon-films. Maar dit was andere koek. Zij kon pianospelen, zingen, én er lekker uitzien. Intelligent en poëtisch ingesteld? Uiteraard.
Misschien scheelt het dat ik haar nooit één van die dingen solo heb zien doen?
# | 00:51 | admin |
Pils halen.
Ooit was ik bezig met beroemd worden. Als singer/songwriter. Ik zag het al helemaal voor me:
Marnix Live in Ahoy!
Een pikzwarte vleugel, een knappe man in een fladderend wit hemd. Springend opkomen, even flink wat populair zwaaien naar het schuimbekkende publiek, met de microfoonstandaard goochelen en dan ineens de wijsvinger tegen de lippen... ssssttt. Stilte.
Een propvolle, geluidloze hal. Misschien een heel klein lief hoestje ergens bovenin. Maar verder niks. Zacht snikkende pubers. Marnix achter de vleugel. En dan heel gevoelig plingelend bakken geld binnenharken. Daarna dankbare, gratis sex...
Ik ben afgehaakt. Daar heb ik geen spijt van. Maar vanavond hoorde ik ineens iets over Justin Timberlake, America's Favourite Whatever. De ex van, ja, van wie eigenlijk niet? Hij ging even winkelen met zijn moeder. Omdat-ie daar zin in had. En die winkel vond dat goed. Ook al mocht er urenlang verder niemand in.
Dat mis ik dus wel. Als ik 's nachts ineens pils wil halen.
# | 00:30 | admin |
27 May '03
Gratis? Nee dank u.
"Ha, goeiedag! Ik ben vandaag even op jullie website geweest. Hij klopt wel, denk ik. Enthousiast gemaakt, veel updates, zo lijkt het. En met een onderwerp dat mij persoonlijk behoorlijk aanspreekt. Maar ik heb toch wel het een en ander aan te merken..."
"En om dat maar meteen duidelijk te maken, vind je hier (hyperlink) een voorstel voor een nieuwe site die waarschijnlijk helemaal aansluit op waar jullie mee bezig zijn. Die professioneler is, makkelijk te onderhouden, browservriendelijk, origineel en gewoon lekker om te zien. Jullie mogen 'm van me hebben. Zomaar. Géén addertjes onder het gras."
"Het maken van websites is één van de dingen die ik professioneel doe. Daar verdien ik geld mee. Klaar. Maar zo af en toe voel ik de noodzaak om me gratis tegen een site aan te bemoeien. Het kost mij niet al te veel moeite, en jullie dus helemaal niets. Dat soort dingen doe ik nu eenmaal. Soms."
"Hebben? Laat maar weten. Ik stuur jullie de files met alle liefde toe."
"groet,"
"Marnix"
(En geloof het of niet: ik hoor dus nooit meer wat...)
# | 23:49 | admin |
Nerveuze muisvinger.
Ik ben al vrij lang een enthousiast internetgluurder. Ook al toen het nog niet veel meer was dan het beklikken van Word-documenten (en dat duurde nog eeuwen ook...), was Hendrik Jan al bezig. Kewl, vond ik het. Maar die jaren hebben natuurlijk een rottend spoor van naïeve handtekeningen achtergelaten.
Zo ontvang ik nog mínstens twee keer per week spam op een stokoud bigfoot-mailadres, dat ik ooit heel slim liet doorsturen. Maar dat doorstuuradres wil ik niet kwijt. Dat heb ik al te lang. En ik heb dus ook helemaal geen zin in het non-stop aanmaken van filters voor al die crap. Ik neem het op de koop toe. Alsof je een losse veter opnieuw moet knopen. Of één slok gemorste koffie met je mouw van je bureau afveegt.
Selecteren, delete, mazzel. Klaar. Maar heel soms ontwikkelt zich een bijzondere haat ten opzichte van zo'n bericht.
Zo'n veel te happy virusmailtje. Zo'n door een Koreaan sluw gebouwd maar slecht getypt bericht. 'I lav you you me to?'.
Eerst vind ik er niks van. Ik flikker het weg. Dat blijft een tijdje zo. Dan wordt het wat lastiger. Lastig. Dan vervelend. Vervolgens ergerlijk. En uiteindelijk maakt het me gewoon oprecht boos.
Oké, ik heb fouten gemaakt in het verleden. En, oké, ik heb fysiek gezien weinig last van het meegestuurde viruspakketje. Dat wordt sowieso wel onderschept. Maar waarom, in tyfusnaam, zijn er toch zoveel sukkels die mij om de een of andere reden in hun adresboek hebben staan en géén maatregelen nemen tegen dit soort internetruis?!
Ik heb zelf ooit de poorten opengezet voor mailslurpende bots met grote rugzakken. Eigen schuld. Daar kan ik weinig meer aan doen. Maar ik háát het om constant geconfronteerd te worden met de sullige klikdrang van onbekende hufters!
Ach, laat ook maar.
# | 23:12 | admin |
Zóveel te doen...
Ken je dat? Dat je het zó druk hebt dat je hoofd een meter voor je uitholt? Dat je 8 projecten tegelijk aan het doen bent? Dat de koffie die je drinkt diréct wordt omgezet in adrenaline? Dat je tijdens het typen, ontwerpen, verzinnen en overleggen ook nog eens mailt en telefoneert?
Ik wel.
# | 13:29 | admin | Eén wijsneus
26 May '03
Hoe begin je een nieuw stukje?
Nou, zo, bijvoorbeeld.
(Volgende keer: hoe lang moet iets zijn om een stukje te mogen heten?)
# | 19:20 | admin | dos meningen
Marnix Reloaded.
Ik heb 'm gezien. Niks mis mee. Coole over the top gevechten. Lang ook, trouwens. Die gevechten. Coole snelwegsessie. Vette effecten. Veel gelul.
Maarruh, een film moet gewoon een film zijn. Geen gaarbesproken, doodgehyped product.
Betalen, kijken, meemaken, naar huis. Of is dat tegenwoordig onmogelijk?
# | 00:41 | admin |
Gaby 404.
Ik mocht 'm altijd wel. Hij dumpte links zoals een demente bejaarde urine verliest: aan één stuk door. Een indrukwekkende niet-te-stoppen regen van doorklikjes. Een diarree aan suggesties. En altijd gezellig druk bezocht, met dito reacties. Het was er prima toeven.
Maar hij heeft afgedaan.
Waarom ook alweer?
# | 00:00 | admin |
25 May '03
Loggen voor losers.
Er zijn op dit moment meer weblogs in Nederland dan korrels rijst in een gemiddelde toko. Iedere Harry kan er eentje starten, en dat gebeurt dus ook. Maar wat was nou mijn beweegreden?
Het hele idee van dingen uitkotsen die voor anderen toegankelijk zijn, is natuurlijk puur ego-gebaseerd. Laten we daar niet ingewikkeld over doen. Iedere Jan Lul die over de taalvorderingen van zijn Armeense Kanarie wil bazelen wil uiteindelijk ook bezocht en gelezen en herlezen en gelinked en bewonderd worden. Hij wil -in dat enorm incestueze weblogwereldje- naam maken.
Bovenaan linklijsten prijken.
Uitgenodigd worden voor bijeenkomsten.
Zijn log in de Veronicagids terugzien.
En een steeds harder lopend nedstattellertje meemaken. Maar waarom, in godsnaam?
Logbekendheid is een slap aftreksel van roem. Raak zes voor de hand liggende snaren en je bent binnen. Beroemd op bepaalde schaal. Tot je de straat op gaat. Want er is geen hond die gillend op je af komt rennen om je te omhelzen en ondertussen 'je bent geweldig, echt geweldig!' roept. Je wordt écht niet uitgenodigd door de ouders van een meervoudig gehandicapt kind om een dagje met hem door te brengen, qua hartenwens.
Loggen is een heel berekend soort exhibitionisme. Als ik écht schreef wat ik dacht zou het hier tyfusdruk worden. Maar het zou me waarschijnlijk klanten, vrienden, relaties en huisdieren kosten. Daarom manipuleer ik de dingen. En dat doen we allemaal.
Ik log denk ik omdat ik genoeg tekst in me heb. Ik kan het verkopen, en ik kan een gedeelte weggeven. En, ach, misschien wil ik stiekem ook wel een bepaalde status bereiken. Misschien ben ik gewoon een Harry.
# | 23:08 | admin | Eén wijsneus
Geen ballen.
Je houdt bepaalde mensen tegen. Die wil je er niet bij hebben. Die verzieken het spel. Het moet zuiver blijven.
Maar waarom is het verboden om borsten te hebben op hoog pingpong-niveau?
# | 01:08 | admin | dos meningen
24 May '03
Zuchtfestival.
Is er dan níemand die het Songfestival voorzichtig maar gedecideerd kan vertellen op te rotten? Het is net een fotomodel dat op haar vijftigste nog geile poses probeert aan te nemen. Hier gaat het niet om liedjes; dit zijn speciaal gecomponeerde weggooisongs. In álles hoor je de poging een 'typisch' festivalliedje te schrijven.
Dat hele fucking festijn staat al jaren stil.
Heeft elk land een grote la met liedjes van vóór 1981? Dat die la elk jaar wordt opengeschoven, en een of andere ruknotaris er zuchtend een handvol zut uithaalt? Is er dan geen enkele fatsoenlijke componist te vinden die eens een keer zijn best wil doen voor dit vleesgeworden anachronisme?
Ieder jaar opnieuw is Nederland 'in de peilingen vooraf' een enorme kanshebber. En steevast raakt het ondergesneeuwd door blije bagger uit Croatië, obligate oplossingen uit Engeland, en een frisse verrassing uit een van de Scandinavische landen.
Haal het weg van tv, vervang het desnoods door de special 'BZN in Vietnam'. Maar kap er nu eens mee.
Als het erom gaat homo's blij te maken zijn er veel goedkopere oplossingen.
# | 21:52 | admin |
Ach.
Hier gevonden. En deze zijn er ook.
# | 18:40 | admin |
Tering!
Met de updatfrequentie van hedenmiddag lijk ik goddomme de oude Gaby wel!
# | 17:54 | admin | Eén wijsneus
Piepshow.
# | 15:27 | admin | Eén wijsneus
Naakt maar dan anders.
Stoned is het misschien leuker...
# | 15:24 | admin |
Naakt maar dan anders.
Stoned is het misschien leuker...
# | 15:24 | admin |
Kunst of crap?
Voor alle would be kunstkenners. Doe de test.
# | 15:18 | admin |
Stelletje homo's.
# | 15:13 | admin |
Kutvoorstelling.
# | 15:07 | admin |
Nóóit meer...
Er zijn een paar woorden en zinnen die ik nóóit meer in een lied wil horen. In willekeurige volgorde:
'bedoel' als rijmwoord op '(ge)voel'
'groove' rijmend op 'move' (of andersom)
alles wat dan ook maar met een 'eagle' te maken heeft (als symbool van vrijheid)
en deze: 'throw your hands in the air and wave'm like you just don't care'.
I dó care! Oprotten!
# | 14:13 | admin |
Grappig.
Yep, grappig.
# | 12:54 | admin |
Jarig.
We waren jarig, deze week. En dus gingen we drinken.
Bier, bier, bier, bier, bier, bier, bier, borrel cola, bier, bier, rode wijn, rode wijn, rode wijn, rode wijn, calvados, calvados, dubbele calvados, bier, bier, bier, wijn.
En nu dus wappie met een grote w. Wappie. Straks boodschappen doen en bejaarden ontwijken. Rollator slalom. Misschien maar om een uur of vier één biertje drinken. Ja, denk het wel.
Wat waren we aan het eind van de avond allemaal goeie vrienden...
# | 12:36 | admin |
23 May '03
Uien.
Ineens vond ik uien niet meer lekker. In een bepaalde situatie. Terwijl ik jarenlang pasta met ui en tonijn had gesnackt, moest ik daar zomaar om kotsen. De ui en ik: het was een lastige combinatie geworden.
Een frikandel speciaal eet ik zo op. Gebakken uiringen op een hamburger: geen probleem. Fors gesnipperde uien in een pittige Chili con carne? Lekker. Maar ui op een pizza of in een pasta... no way...
Een ui is kennelijk niet gewoon een ui?
# | 00:28 | admin |
21 May '03
Seer seker.
# | 23:30 | admin | Eén wijsneus
Kip op stok.
Het is er misschien niet helemaal de tijd naar, maar ik vroeg het me toch af:
hoe zou het zijn om een kip te neuken?
Er zíjn mensen die het doen, dus het móet haast wel iets hebben. Bovendien bestaan er kippenborsten, dus ook dat zit wel goed. Maar hoe zou het voelen?
Zo'n kip werkt natuurlijk niet mee. Dat schiet niet op. Die kip wil weg, maar niet ritmisch terug (en weer weg). Dus jij bent de figuur voor de fysieke inspanning. Die kip hangt daar maar, terwijl jij staat te zwoegen. Eigenlijk geen neuken: meer een soort rukken met twee handen, met een dikke laag watten om je lul.
Waar denk je eigenlijk aan, op dat moment? Ik zou geen passende fantasie weten. Kun je er de volgende dag over opscheppen bij je vrienden ('gisteren weer een lekker chickie gepaald')? En rookt zo'n kip na afloop?
Ik weet het niet, maar volgens mij is het een enorm solitair gebeuren. Volgende keer maar eens voorleggen aan de poelier.
# | 22:27 | admin |
Zuchtmail.
Voor alle losers die denken dat het leuk is om geinige plaatjes naar hun complete adresboek te mailen: hier.
Kun je weer even vooruit. Maar laat mij vooral met rust.
# | 22:09 | admin | Eén wijsneus
Hard potlood.
Voor iedereen die net uit een struik is komen kruipen, na een winterslaap van dertig jaar: tekenporno. Er is een behoorlijke markt voor knap geïllustreerde zuigende, likkende en pompende dames. Maar heb je daar alleen iets mee als je eigen deel op Donald Duck lijkt?
# | 22:00 | admin |
Zwaai(p)licht?
Wat ik me vandaag ineens afvroeg: zal het sirene- en zwaailichtgebruik van ambulance, politie en brandweer worden bijgehouden? Ik bedoel: is daar een soort tachograaf voor? Moet de bestuurder aan het eind van de dag precies kunnen zeggen waar, hoelang en waaróm hij krijsend door het verkeer ging?
Denk het eigenlijk niet. Handig als je énorm veel zin hebt in een broodje kroket, en het is nogal druk op straat. Effe je trek reanimeren. Geen hond die het merkt.
# | 20:26 | admin |
Zinverzinner.
'You fetid, malignant goat mung for brains!'
(En ben je níet op zoek naar een snedige belediging? Tjek vooral de uitspraken van Microsoft.)
# | 00:18 | admin |
In Irak zien ze er zo uit...
Benieuwd naar Oost Timor, Christmas Island of Saipan?
# | 00:00 | admin |
20 May '03
"You got me bent, I ain't like that."
Binnenkort op vakantie naar de VS? Scoren bij de (ghetto)jeugd is nog nooit zo makkelijk geweest.
# | 23:54 | admin |
Mannenklik.
Voor vrouwen is er Kolonisten van Catan en Kotex. Wij mannen doen het zo.
Zet het bier maar vast koud.
# | 23:36 | admin | dos meningen
Luie links.
Je leert nog 'ns wat, al blogsurfend over de pc's van de wereld. Of juist niet, als je liever schrijft dan codeert. Hoe dan ook:
Blogrolling. Heel handig voor die 'kut die moet ik onthouden snel ergens neerzetten'-links. Inclusief direct toegankelijk 'voeg link toe via knop in je browser'-ding.
(En sorry, meneer Bob, toch nét weer even iets luier dan jouw prachtige gratis speeltje...)
# | 23:26 | admin |
In plaats van knippen en plakken.
Je kent hem vast wel (da's altijd zo met lui die zomaar weblogs bezoeken):
dé plek om zonder lijm tóch een prachtige dreigbrief te maken.
Voorbeeldje? Voorbeeldje.
# | 22:47 | admin |
Rundvleestortilla.
Eerlijk is eerlijk: als iemand mij de laatste jaren veel plezier bezorgd heeft, is het Raymond van Barneveld wel. Dankzij een ijzeren trainingsregime, jaren van geheelonthouding en een héél persoonlijke coach ("heb geloof in je eige, je ken het Ray!"), heeft hij het geschopt tot Nachtmerrie Aller Darters.
Tijdens heel wat van zijn potten, als ik het thuis op de bank alláng had opgegeven, bleek hij over een fenomale ruggengraat te beschikken. Hij kwam steeds weer terug. De terriër. En keer op keer wist hij mijn typisch hollandse geloof in eigen sporters ("let op, dat wordt helemaal niks") te logenstraffen. Een absolute koning.
Het ging hem niet altijd voor de wind, vergeet dat niet! Barney is een aantal keer van vér gekomen. Van plekken waar ik zelfs niet eens aan durf te denken. Waar brandende postbodes elkaar met stalen tassen vloekend achterna zitten. Waar je dag en nacht het risico loopt te worden verpletterd door Baco's als wolkenkrabbers. Maar hij kroop eruit, en gooide zwetend zijn honderdtachtigers. Niets dan respect. Alleen...
Vanavond zag ik hem weer eens spelen. En vóór hij begon aan de wedstrijd viel me ineens iets op. Iets wat er altijd al was geweest, maar wat ik kennelijk voor lief had genomen. Het was zijn opkomstmuziek:
The Eye of the Tiger...
Was Raymond, zo bedacht ik me ineens, misschien die tijger? Wat dat de symbolische boodschap? Ray, de zwetende spekrog? Die rubberen rundvleestortilla? Man met het postuur van een natte, bejaarde ijsbeer, en de sluipende tred van een dubbeldeurs koelkast? Kijken kon ik ineens niet meer.
Ik liep weg met visioenen van een bodybuilder die poseerde op de muziek van Kabouter Plop.
(Barney heeft vast gewonnen.)
# | 22:28 | admin | Eén wijsneus
Kane. Ja of neen?
Kane, de sympathieke rockband uit Den Haag, heeft weer eens een hit. Met 'My best wasn't good enough' zorgt de knappe zanger Dinant dagelijks voor onrustige tienerdromen en dito gefriemel onder snoopy dekbedden. Maar er is iets gruwelijk mis met die plaat. En je merkt het meteen al bij de eerste zin...
'Let's say I'm feeling better...',
laat de getalenteerde leadzanger gevoelig weten bij de aftrap. Maar dat zingt hij dus niet. Hij heeft het namelijk over 'bether'. Als in 'motherfucker', of 'don't bother me'. Terwijl Philips het ons al jaren uitlegt!
Waarom heeft niemand 'm iets verteld tijdens de opname van deze single? Of wíst gewoon geen van de aanwezigen hoe je 'better' uitspreekt? En, misschien nog wel belangrijker:
ben ik nou de enige die zoiets opmerkt?
# | 14:44 | admin |
19 May '03
Kleine wegknabbeltjes.
Ik weet ook niet meer hoe ik hier nou op kwam. Dat heb je wel eens. Zomaar een verzameling filmpjes en grapjes. Vooral deze lijkt me herkenbaar (lees: confronterend) voor de would be hippe designer.
Lastig in te delen. Gewoon maar even kijken, dus.
# | 15:34 | admin | Eén wijsneus
18 May '03
Vroeger.
# | 14:28 | admin |
17 May '03
Dubbelfriss?
Een chique vertrek. Soort zaal met sierlijke afdaaltrap. Select gezelschap, beschaafde muziek. Een gedistingeerd heerschap daalt de trap af. Of hij alleen is, wordt 'm in oerdegelijk engels gevraagd. "Neen, mijn vrouw komt zo." En inderdaad.
Daar staat ze al. Bovenaan. Een mooie vrouw met lang zwart haar. En, dan, heel gek en dolletjes, neemt ze niet de trap, maar de leuning. Wat een pit! Wat een lef! Stoere gitaarmuziek begeleidt haar dappere tocht. Joepiiieeeeee.... suist ze de trapleuning af, in een prachtige bocht. Beneden in de zaal zijn afkeurende blikken haar deel. En ze landt. Beschaafde muziek keert terug. Een butler vraagt haar of ze een Dubbelfriss wil. Dat wil ze wel. Genietend hakt ze het glas achterover. Pay-off:
"Was iedereen maar Dubbelfriss".
Maar wat als dat zo was?
Denk eens aan hoe druk het op de trap zou zijn. Dat geduw, getrek, al die ruzies. Trouwens: hoe kan je in godsnaam genoeg Dubbelfriss maken voor de hele wereldbevolking? En wie maakt het dan eigenlijk, als iedereen de hele dag op die trap zit? Als iedereen Dubbelfriss was, werd het een teringzooi. Chaos.
Want die trap gaat natuurlijk vervelen, en dan worden er nieuwe dingen bedacht.
Met je skateboard achter een TGV hangen.
Op familieverjaardagen heel hard "Wat is iedereen hier godverdomme lelijk!!!!" schreeuwen.
Olifanten kweken, alleen omdat ze zo leuk bomen kunnen omduwen.
De trein nemen.
En de godganse dag maar pakken Dubbelfriss wegtanken. Miljoenen pakken.
Wie gaat dat allemaal betalen?
# | 22:18 | admin | Eén wijsneus
16 May '03
Die mevrouw in die rode jas.
Als ik in de stad rondloop zie ik mensen. Hele plukken. En naar het grootste deel van die mensen kijk ik wel even.
Op de een of andere manier is er altijd iemand bij die me opvalt. Niet omdat hij of zij nou zo opvalt, maar, uh, nou ja. Ik onthoud gewoon bepaalde mensen. Die meneer met die snor en die groene tas. Het stel met spijkerjack en vrolijke tweeling. Of die mevrouw in die rode jas. Ik onthoud ze, en vergeet ze weer. Een tijdje.
Want als ik een uur later in een compléét ander gedeelte van de stad kom, met volstrekt andere mensen, is daar tóch ineens weer dat stel. Of die snor. Of, verrek, die mevrouw in die rode jas!
Ben ik misschien twintig andere mensen vergeten, die ik ook even onthield? Kwestie van selectief geheugen? De wet van de grote getallen? Of zou die mevrouw in die rode jas misschien ook even denken... "Hé, daar heb je die meneer met die pet weer!".
# | 20:52 | admin |
Een week van 3,5 dag.
De vijfdaagse werkweek. Eigenlijk bestaat-ie helemaal niet. Ga maar na:
Op maandag zit iedereen een beetje voor zich uit te acclimatiseren. Twee dagen weekend ontregelen de mens. Alles moet op gang komen, de telefoon gaat minder dan de rest van de week. De maandag gaat voorbij als een roltrap in Roemenië: je komt er wel, maar het duurt eindeloos.
Dinsdag en woensdag zijn oké en behoorlijk productief. Zo tussen twee weekenden in maak je er maar het beste van. Tot...
Donderdag. 's Middags begint het gelazer eigenlijk al. Je neemt alvast een geestelijk voorschot op vrijdag, de dag van het Grote Aftellen. En de middag glijdt voorbij in een mist van gedachten aan uitslapen, Breezers, sex, drugs en voetbal. Dan wordt het
Vrijdag. De dag van het afscheid. Er zijn geen vergaderingen meer, en er is geen hond die er ook maar over píekert aan een nieuw project te beginnen. Vrijdag is inchecken, taxiën en vaart maken. Vrijdag is de startbaan voor het weekend.
Het is nu bijna vijf uur. De eerste biertjes zijn al open. Weldra worden de games opgestart en zit hier iedereen naar hetzelfde te kijken, maar met een ander vertrekpunt. De vrijdag glijdt glad en geruisloos over in het weekend.
Dinsdag maar weer eens stevig aan de bak.
# | 16:55 | admin | Eén wijsneus
Michael.
Vanavond was-ie bij Barend en van Dorp: Michael McDonald. Visueel een soort Kenny Rogers, vocaal onvergelijkbaar. Hees, doorleefd, echt. Een wandelende stem. Met een keel die rechtstreeks op zijn scrotum lijkt aangesloten. En van god gegeven pianohanden.
Oké, het was niet helemaal perfect, qua zuiverheid. Z'n stem sloeg een keer over. Maar doe mij één couplet van Michael, tegenover het complete oeuvre van alle toekomstige Idols uit de hele wereld. Zingen alsof je niets anders kan. Als missie.
's Ochtends vóór het opstaan die blonde, slapende vrouw naast je, met dat over het kussen uitgewaaierde haar, wakker maken. Met je stem. Vlak bij haar oor.
Eieren bakken kan pas veel later.
# | 01:34 | admin | dos meningen
Poenpoppen.
# | 01:16 | admin |
Adrenaline junkie?
Basejumping. Off piste skiën. Speedway. Free climbing. Bodysurfen op Hawaï, bij slecht weer. Alles wat maar hard en snel en gevaarlijk is. Ik ben er fucking doodsbang voor.
Doe mij maar een bureaustoel. Op een plek die ik ken. Met een toetsenbord onder m'n vingertoppen. En buiten woeste regen. Want ik heb helemaal niks met grensoverschrijdende dingen. Limieten opzoeken, en daar dan gillend tegenaan duwen. Snel, sneller, snelst.
Volgens mij ben ik adrenalineloos. Wel lekker rustig.
# | 00:31 | admin |
15 May '03
Wel eens.
Ik begin wel eens zomaar met typen. Zonder dat ik weet waar het heen zal gaan.
# | 23:16 | admin | Eén wijsneus
De handbalman.
Er zijn sporten waar mannen ineens minder man van worden. Alsof ze, om het te mogen beoefenen, één van hun twee ballen hebben moeten inleveren. Ze lopen anders, kijken anders. Het levert een soort stuiterende, hybride mensen op. Mannen zonder beharing, ofzo.
Denk maar aan korfbal. Of handbal, ook een goeie. Dat wiebelt en zwermt en kriebelt maar om mekaar heen. Die wiekende armen, dat zenuwachtige geduw en getrek. Zelfs het uitdelen van een beuk ziet er ongevaarlijk uit. Het lijkt wel of de beuker reeds halverwege de beuk tot inkeer komt. Het wordt een soort van sorrybeuk.
Ze springen wel. Ze vallen op de grond. Maken een soort lobjes bij een penalty. En toch wordt het niet stoer. Maar hoe ga je eigenlijk aan handbal doen?
Wat het voetbal uitverkocht? Het tafeltennis op? Hockey verboden? En karate te ver reizen? Ik ken niemand die handbalt. Wel zat er vroeger een meisje bij me op school die Nederlands Kampioen Midgetgolf was. Leverde eerlijk gezegd maar weinig status op. En ze was natuurlijk spuuglelijk.
Handbal. Nederland schijnt er goed in te zijn. Hoera.
# | 23:05 | admin |
Auto en auto.
Mijn vriendin heeft een auto die tien keer zo veel waard is als de mijne. Af en toe mag ik er even in rijden. Het is net een soort drijvend paleis, heel soepel en subtiel. En ik ben de koning. Een kwartiertje of zo.
Misschien krijg ik ooit nog wel een echte.
# | 16:38 | admin |
Nee.
Voor haar is alles Nee! "Jas aan?", "Nee!". "Lekker wat eten?", "Neeee!". "Slapen?", "Neeee...". Ze begrijpt de macht van dat woord maar al te goed. Het is een bekende fase. Je moet je vragen dus omdraaien, zegt men. "Wil je níet naar bed?". Maar dat begrijpt ze nog niet. Voorlopig roep ik gewoon hard 'Já!' terug. En die jas krijg ik toch wel aan. Ze is lief.
# | 16:09 | admin |
Woedend! en de fans.
We hebben wel eens minder reacties gehad op een actie...
# | 15:29 | admin |
Politiepubers.
Op de Europaboulevard in Amsterdam Buitenveldert, staan vrijwel elke donderdag agenten. En agentes. Ze komen met een grote bus en zien eruit alsof het figuranten in een goedkope film zijn. Het zijn volgens mij groentjes. Allemaal even jong en nog niet voorzien van de zelfverzekerde blik die agenten met de tijd krijgen. Onervaren klungels, zeg maar.
Het gaat altijd om dezelfde operatie: mensen bekeuren die te hard rijden. Je mag er 50, maar 52 zien ze nog door de vingers. Daarboven ben je de lul. Meestal staat er een politiemeisje met een lasergun achter een abri. Heel sneaky. De rest van de jongens en meisjes hangt wat rond op een parkeerterrein. Wachten op foute automobilisten. Om ze te wijzen op het gevaar van een te hoge snelheid. Zeggen ze. Maar het gaat natuurlijk alleen maar om de boetes.
Die hele actie is een enorme farce. Ten eerste weet bijna iedereen die daar rijdt dat ze er staan. Het gevolg: mensen gaan dus belachelijk langzaam rijden. Ten tweede gaat iedereen het verlies in tijd compenseren. Nádat de autorijders de pluk politieschoolkindjes hebben gepasseerd, gaan ze ineens als een dolle scheuren. Vanaf het RAI-viaduct is het dan ook een absoluut gekkenhuis. En daar staat dan weer nooit politie.
Logica waar ik niet bij kan. Jij?
# | 13:00 | admin | tres meningen
14 May '03
Plaatjes.
Ik geloof dat ik er maar een paar tussen ga stoppen... Het moet natuurlijk niet te serieus worden hiero.
# | 21:47 | admin | tres meningen
Gratis, en voor niets.
Ik weet niet, hoor, maar als je iets wint, dan win je het volgens mij. Als je meedoet aan een wedstrijd, en jouw prestatie (wat dan ook) wordt het meest gewaardeerd door de jury, dan ga je naar huis met de prijs. Klaar. En dat noem je dus geen 'gratis' prijs. Dat is gewoon de prijs. Punt.
Maar in de reclame gaan ze daar dus anders mee om. Daar maak je dus kans op 'gratis prijzen'. Wat is dat nou voor onzin?! Heb je ooit gehoord van prijzen die je kunt winnen maar waarvoor je wél moet betalen? Iets van 'Doe mee en win een Porsche voor 2.000 Euro in de maand!'. 'Win een barbecue van Tefal en betaal gewoon netjes!'.
Dat soort dingen. Waarom wordt daar niet een beetje over nagedacht?
# | 21:39 | admin | Eén wijsneus
Alleen in films.
In films zijn mensen over het algemeen allejezus efficiënt. Met nog 9 seconden te gaan voor de bom ontploft, knallen ze neer voor de computer en typen er in no time, foutloos, een blokkerend commando uit. Ze zijn klaar als de klok op 1 seconde staat. En dan is dit nog een spannend voorbeeld.
Je ziet het ook bij lui die hun mail checken in films. Mensen die iets opzoeken. Zonder ooit één keer de backspacetoets te gebruiken, rossen ze zich naar hun doel. Het gaat altijd goed. Tenminste: dat typen.
Maar er is nog een mooi voorbeeld van slim omgaan met de beschikbare tijd: wat dacht je van opname-apparaatjes.
De held van de film luistert een gesprek af, en neemt het ook meteen maar even op. In deze conversatie, die best even duurt, wordt op een gegeven moment iets cruciaals verteld. Van groot belang voor de film.
Het gesprek gaat door. Af en toe heb je het gevoel dat er weer iets wezenlijks komt, maar het blijft bij dat ene moment. En de conversatie wordt beëindigd.
We zien de held. Hij kijkt dramatisch nergens naartoe. Dan een shot van het opneemapparaat. De held klikt op rewind. We horen rewinden. De held stopt het rewinden. Start de tape. En we horen exáct dat wat zo belangrijk was. Niet 6 opmerkingen daarvoor, toen het nog over wijven in het algemeen ging. Niet 7 seconden daarna, toen het alweer over wijven ging. Nee, we horen precies dát wat zo belangrijk is.
Ik heb het geprobeerd. Dingen opgenomen en daarna bewust teruggespoeld naar een bepaalde passage. Mij lukt het niet.
# | 21:38 | admin |
Amsterdam Lodge.
Speciaal voor Peep. Voor Google. Vooruit dan maar...
The Amsterdam Lodge.
Zo goed, ouwe pisnicht?
# | 21:33 | admin | cinco meningen
Lekker vies.
Het is dubieus, maar volgens mij heeft iedereen het wel een beetje. Dat je dingen die vies ruiken lekker vindt. Ruiken, dus. Het is troep, maar op de een of andere manier doet het je wat.
Benzine, bijvoorbeeld. Dat is vrij bekend. De geur bij een pompstation wordt alom gewaardeerd. Maar dan koeienstront. Daar heb ik het dus ook mee. Dat je over het platteland rijdt, met de ramen open, en dat die volle geur van verse vlaaien de auto indrijft. Heerlijk. Het zal wel iets te maken hebben met mijn jeugd, toen ik heel veel tijd doorbracht op en rond boerderijen.
Verf uit een spuitbus. Chemisch gif. Maar toch lekker. Net als Velpon.
Versgemaaid gras. Dat is niet vies. Maar wel lekker. Een geur met een belofte.
Zal dat het zijn?
# | 21:31 | admin |
Traagbier.
Tegenwoordig, als ik naar Duitsland ga om te vliegvissen, bel ik een week van tevoren even naar de kroeg aldaar. Of ze alvast beginnen met tappen. Is m'n biertje nét klaar als ik het dorp binnenrijd.
Waarom doen ze dat? Waarom zie je hier in Nederland barkeepers die hele tórens glazen achter mekaar volbutsen, in no time, terwijl ze daar in het Oosten ik weet niet hoe lang over doen? Hebben Duitsers tijd over? Of gaat alles ineens zesentwintig keer zo traag als er een buitenlander binnenkomt?
# | 21:21 | admin | dos meningen
Schrijven schuift.
Ik doe wel eens een artikel voor wat websites. Ter lering ende vermaak. Mijn dingen gaan altijd over tekst. Schrijven over schrijven, dus. En da's gelukkig een breed onderwerp.
Gek: eigenlijk had ik nooit gedacht (vroeger, dan) dat schrijven lucratief was. Ja, je had romanschrijvers, en die wilden nog wel eens wat verdienen. Maar verder? Journalisten? Columnisten? Nee, schiet ook niet echt op. Wist ik veel dat er ook zoiets is als 'commercieel schrijven'. Zó schrijven dat mensen ineens dingen willen die ze eigenlijk helemaal niet nodig hebben. Dingen zó verwoorden dat je er spontaan zin in krijgt. En daar kun je dus weer wél aardig mee verdienen.
Wel lastig dat ik niet van reclamebureaus houd.
# | 16:57 | admin |
Hond met zonder pit.
We hadden vroeger een hond. Of, een sóórt hond. Het was een Cocker Spaniel die niet aan de regels voldeed. Hij had hier en daar een klein wit vlekje. Extra leuk, vonden wij, maar de strenge hondenkeuringscommissie had het niet goed gevonden. Het was dus geen echte rashond.
Picasso, heette hij. Geboren op de sterfdag van de vermaarde schilder. Een extreem dom beest. Hij luisterde niet, liep altijd overal tegenaan en blafte tegen helemaal niets. Maar hij was wel lief.
Eigenlijk had ik een herder gewild. Daar droomde ik van. Een eigen, Duitse herder. Picasso paste daar drie keer in. En gevaarlijk zag-ie er ook al niet uit. Sterker nog: andere honden lachten hem uit. Herders rolden over de grond van de pret als ze Picasso tegenkwamen. Dus moest ik het doen met leenhonden.
Heel af en toe bleken mijn ouders vrienden te hebben met een herder. Daar mocht ik dan mee gaan lopen. Picasso was meteen vergeten. Dit was mijn herder. En hij luisterde ook altijd goed. Hele stoere momenten.
Ik zie nog wel eens een herder lopen. Maar ik zie het niet meer. Geef mij maar een Picasso.
# | 16:21 | admin |
Dierenvrienden.
Als gemiddelde natuurliefhebber ben je in Nederland gewoon een sukkel. Neem nou de vogelaar: je hebt een sik, een boswachterspak en een verrekijker om je nek. In je corduroybroek en Mephisto jungleschoenen lig je dagen in een struik, te wachten op de Noord-Afrikaanse Grootkop Grutto. Die niet komt, maar dat maakt niet uit. Want er zijn altijd nog spechten, goudvinken en mussen.
Kortom: als er iets níet aantrekkelijk is, is het wel een natuurfreak. Maar dan ken je Animal Channel nog niet...
... op deze zender, onderdeel van Discovery, bárst het van de natuurhelden. Ik noem een Steve Irwin, de Australische krokodillenjager. Zó enthousiast dat het weer irritant wordt. Maar hij duikt wel gewoon bovenop krokodillen van 5 meter. Cool, dus. Dan heb je Jeff Corwin, the American Wonderboy. Rondde meerdere universitaire dierenstudies af. Vecht voor behoud van het regenwoud. Schrijft boeken, geeft lezingen en produceert zijn eigen shows. En die zijn best grappig, moet ik toegeven. Jeff is een soort seminicht die ook heel goed standup comedian had kunnen worden. Hij doet gekke stemmetjes en typetjes, terwijl hij tarantula's en groefkopadders vasthoudt. Druk ratelend tilt-ie boomstammen op en plukt de meest giftige beesten van de grond. Voor wie 'm niet kent (en dat zijn er vast veel, want Animal Channel is vrij exclusief): kijk maar 'ns naar de bloopers van Jeff op deze plek. Of niet. Zie maar.
# | 16:13 | admin | Eén wijsneus
En tóch de lekkerste wijven...
Blijft een cool idee. Een site vol lelijke voetballers. Er zijn er genoeg.
# | 16:11 | admin |
Dingen die me opvallen. 1.
Mensen die op een viaduct staan boven de snelweg. En maar kijken. Meestal staan ze naast een fiets. Te loeren. Naar wat? Wat denken ze te vinden? Wachten ze op een ongeluk? Of is het een mysterieuze sekte van autotellers?
Vreemd. Heel vreemd.
# | 15:53 | admin |
Niezen.
Altijd twee keer. Nooit één, nooit drie of meer. Zo gaat dat bij mij. Waar wordt dat toch geregeld, dat niezen?
# | 15:47 | admin |
