Af
Eh?
Links
Contact

01 Nov - 30 Nov 2010
01 Sep - 30 Sep 2009
01 Ago - 31 Ago 2007
01 Jun - 30 Jun 2007
01 Ene - 31 Ene 2007
01 Dic - 31 Dic 2006
01 Nov - 30 Nov 2006
01 Oct - 31 Oct 2006
01 Sep - 30 Sep 2006
01 Ago - 31 Ago 2006
01 Jul - 31 Jul 2006
01 Jun - 30 Jun 2006
01 May - 31 May 2006
01 Abr - 30 Abr 2006
01 Mar - 31 Mar 2006
01 Feb - 28 Feb 2006
01 Ene - 31 Ene 2006
01 Dic - 31 Dic 2005
01 Nov - 30 Nov 2005
01 Oct - 31 Oct 2005
01 Sep - 30 Sep 2005
01 Ago - 31 Ago 2005
01 Jul - 31 Jul 2005
01 Jun - 30 Jun 2005
01 May - 31 May 2005
01 Abr - 30 Abr 2005
01 Mar - 31 Mar 2005
01 Feb - 28 Feb 2005
01 Ene - 31 Ene 2005
01 Dic - 31 Dic 2004
01 Nov - 30 Nov 2004
01 Oct - 31 Oct 2004
01 Sep - 30 Sep 2004
01 Ago - 31 Ago 2004
01 Jul - 31 Jul 2004
01 Jun - 30 Jun 2004
01 May - 31 May 2004
01 Abr - 30 Abr 2004
01 Mar - 31 Mar 2004
01 Feb - 28 Feb 2004
01 Ene - 31 Ene 2004
01 Dic - 31 Dic 2003
01 Nov - 30 Nov 2003
01 Oct - 31 Oct 2003
01 Sep - 30 Sep 2003
01 Ago - 31 Ago 2003
01 Jul - 31 Jul 2003
01 Jun - 30 Jun 2003
01 May - 31 May 2003

31 Jul '03

Leven op straat.

Ik heb dus helemaal núl schuldgevoel ten opzichte van zwervers, daklozen, junks en ex-ict'ers. Als mensen die helemaal níets voor mij gedaan hebben geld aan me vragen, terwijl ik onderweg ben naar belangrijke dingen, kunnen ze wat mij betreft in de brandende slakkenolie vallen.

Het is niet dat ik hun leven afkeur, hoor. Of dat ik het oneens ben met hun keuzes. Juist niet. Maar daarom vertik ik het gewoon om te doneren aan onbekenden die hun leven eigenhandig verkwanseld hebben!

Ga gras maaien. Koop een trompet en speel een liedje voor de kost. Verzamel desnoods statiegeldflessen. Maar neem in élk geval de verantwoordelijkheid voor de richting die je bent ingeslagen. Ik had er niets mee te maken.

Val me dan ook niet lastig.

# | 23:13 | admin | trece meningen

De slijter.

Afgelopen zaterdag was ik even bij de Slijter. Ik stond voor zijn balie naar geld te zoeken, en hij was bezig met mijn aankoop. Een halve liter Ketel 1.

Toen ik opkeek, met een biljet van tien Euro in mijn hand, stond er een aandoenlijk papieren staafje op de toonbank. Mijn jenever was ingepakt. Zoals altijd als ik een fles drank haal. Ingepakt, in een schaamlap.

Want zo'n papieren hoesje zit er écht niet omheen om de fles te beschermen tegen een ruwe botsing. Nee hoor. Het is een uiterst mallotige poging de drank maatschappelijk te neutraliseren. Het moet onze aankoop beschermen tegen de gretige gierenogen van winkelend publiek en glurende buren. Dat papiertje is er om de fles onzichtbaar te maken, om hem in de menigte te laten verdwijnen. Dit is géén fles met drank. Maar er zit wél een papiertje omheen.

Terwijl je met een halve liter Ketel 1 zónder papiertje nog heel goed een flesje spa kunt fingeren.

# | 21:41 | admin | catorce meningen

Qua update...

Ben een beetje druk met dingen die mijn/ons brood betalen. Tyfusdruk, zelfs. Moeilijk om mijn hoofd even bij iets anders te krijgen. Wie weet dat ik er straks nog iets heel grappigs uitkots. Tussendoor. Of niet. Whatever.

Even geduld. AUB.

# | 13:03 | admin | once meningen

30 Jul '03

Dagje vissen.

Látor.

# | 09:15 | admin | trece meningen

Mijn band met Adam.

Zo'n vier, vijf, zes jaar geleden, mailde ik Adam Curry. Hij zat nog veilig in de Verenigde Staten en was daar bezig met dingen. Ik botste toevallig tegen een mailadres aan. En ik was lam.

Dus ik stuurde hem een computer briefje. De boodschap was geloof ik iets van:

"Hallo Adam. Ik vind dat je goed bezig bent. Terwijl iedereen hier in Nederland nog gewoon de krant leest, ben jij al bezig met andere dingen. Waanzinnig hoe jij dat allemaal aan hebt zien komen! Verder alles kits in New York? Ga vooral zo door!
P.S. Is het daar een beetje lekker snoekvissen?"

Een week (of twee) later, kreeg ik een mailtje terug. Niet verwacht. Vooral ook omdat ik helemaal niet meer wist dat ik zelf iets had gestuurd.

Enfin, het was een korte boodschap. Deze:

"Alles kits. Snoeken bijten prima."

Ik vond het extreem cool.

# | 00:40 | admin | tres meningen

29 Jul '03

Hoe het begon.

Mensen en lezers vragen mij vaak: "Hoe heb je Xander eigenlijk leren kennen?"

Dat begrijp ik wel.

Zijn beroemdheid werkt als een magneet op mannen en vrouwen met wélke sexuele voorkeur dan ook. Dagelijks melden zich dúizenden mensen aan als potentiële vriend, want communicatiemiddelen zijn er te over, tegenwoordig. Men wil tegen Xander aan kunnen schuieren. Zijn naam nonchalant laten vallen in conversaties op saaie feesten. Fitnessen met Xander. Componeren. Kortom: zij willen álles van hem. Maar hóe dat te bereiken?

Onze eerste ontmoeting was eigenlijk verre van spectaculair. Ik zat in bad met een bergbeklimmersmagazine, en Xander belde aan. Hij had een gig op ons woonerf, maar wist niet precies waar. Heel bijdehand, natuurlijk, voor iemand van nét acht.

Ik droeg die avond zijn casio keyboard.

# | 22:32 | admin | nueve meningen

Niets met een randje.

Vanuit de dakkapel aan de achterzijde van mijn mansion, kijk ik uit op een hele rits tuinen. Achtertuinen. Van mensen die het grootste deel van hun leven er inmiddels op hebben zitten. Achtertuinen met schuttingen. Maar mijn mansion torent hoog boven de omgeving uit. Dus mag en kán ik kijken. En dat zorgt voor unieke zenmomenten.

Man staat in het midden van tuin. Staat nog wat. Draait zich héél langzaam om en krabt kale schedel. Man denkt. In pensioentempo. Hij komt in beweging. Oh nee, toch niet. Man draait terug. Krabt opnieuw. Even denken.

Man bukt voorzichtig, erg voorzichtig, en pakt wat. Man is half weg. Daar is-ie weer. Stukje bij beetje. Man heeft plank vast. Plank valt.

Man schrikt niet. Man schrikt helemaal nergens meer van. Hij kijkt enigszins spottend naar de grond. Naar de plank. Man denkt "wie heeft er hier nou godverdomme álle tijd van de wereld!" Gewoon even wachten. En als het moet: nog even wat langer wachten.

Man bukt voor plank. Maar búigt niet. Man wint. Hij heeft de plank klemvast.

Wat ging hij er nou ook al weer mee doen?

# | 21:45 | admin | Eén wijsneus

28 Jul '03

Dat je een roman wilt schrijven.

Maar geen oprécht woord uit je toetsenbord weet te wringen. Murw gebeukt door het vele herlezen van De Klassiekers.

Dat élke zin een wiskundige kwelling wordt, die perfect moet passen in een formule waar je geen flauw benul van hebt.

Dat je opstaat met de kennis dat het vel in je Remington nog net zo maagdelijk wit als gisteren is.

Dat je alles en iedereen slecht, populistisch en vormloos vindt. Punt.

Dat je je haar laat groeien in de hoop op een gul krullende rossige bos.

Dat je niets liever doet dan oeverloos discussiëren in een literair café. Terwijl je in Zwolle woont.

Dat je zeker weet dat het er ooit van komt, maar 'de wereld nog niet rijp is voor mijn soort van schrijven'.

Dat je náást je roman-aspiraties ook compacter denkt, maar niemand je novelles wil lezen.

Dat je een ongelooflijke sukkel bent.

Sukkel.

# | 23:53 | admin | 33 meningen

Zo.

Het was weer een fascinerende dag, tot zover. Altijd hetzelfde gezeik met die maandag. Leuke dingen meegemaakt. Niet vooruit te branden. Gek, hè, dat alle goede dingen tegelijk komen! Wat een kolerezooi. Ik kijk nú al uit naar de avond, die vast nét zo bijzonder wordt. Was het maar dinsdag.

# | 19:25 | admin | diez meningen

27 Jul '03

Waarom

Staat er op het bord boven de snelweg dat er geen files zijn.
Zie ik een bord met 'verkocht' voor een huis dat niet meer te koop staat.
Zitten er minimaal 1000 mensen op het strand te wachten op een poging een zeker schip los te trekken.
Gaan zij tijdens het naar huis rijden uitgebreid en in slakkengang naar ongelukken op de andere weghelft zitten kijken.
Kletsen de kliekjes oude mensen bij het winkelcentrum alléén maar over dood en ziekte.

Overbodig, onzinnig, gaapvermaak. Slaaptijd. Goed idee.

# | 23:25 | admin | 19 meningen

26 Jul '03

Het is goed.

Eigenlijk draait ons hele leven om spijt.

Spijt is met afstand de meest overgewaardeerde, negatieve en zinloze gemoedstoestand van de mens. Wij voelen spijt én bezorgen spijt. Dat laatste vooral om onze eigen spijt minder te hoeven voelen. Ons leven staat in het teken van het maken van keuzes die spijt moeten voorkomen. En omdat dat niet altijd goed afloopt, lopen we met zware zakken spijt rond. Onzin.

Ik ben er namelijk van overtuigd dat iedereen het leven leeft dat-ie moet leven. Anders deed je het wel anders.

Wat je doet, doe je. En wat je niet doet, dus niet. Dat je daar achteraf over gaat lopen mekkeren of piekeren, is dom en vooral extreem nutteloos. Ook (of, juist) de dingen waar je spijt van hebt, horen bij je leven. Een bestaan zonder fouten is als een topmodel met grote tieten: perfect maar saai.

Je kunt het gewoonweg niet fout doen. Hoogstens in de ogen van andere mensen. Maar dat is het hem nou net: voor wie leef je eigenlijk?

# | 22:58 | admin | 20 meningen

Plaag.

Sinds twee weken wordt ik elke ochtend rond een uur of zeven gewekt door een pinguin. Ik ken 'm niet en heb 'm óók al niet besteld. Hij klimt langs de regenpijp omhoog, gaat op de vensterbank van ons slaapkamerraam zitten en draagt met luide stem een gedicht voor. Daarna maakt hij een buiging en verlaat het huis. Door de voordeur.

Daar koken met pinguin mij niet kan bekoren (taai en erg zout vlees), laat ik het beest maar begaan. Toch zou ik ook wel eens een ochtendje willen doorslapen. Iemand nog tips?

# | 14:50 | admin | quince meningen

Hé!

Het valt me ineens op dat ik al heel lang geen ludieke linkjes heb geplaatst. Zal dat misschien duiden op evolutie, dat dit logblogdinges naar een bepaalde vorm toe groeit (ik vond die verdeling in blogcategorieën toch al zo onzinnig)? Het kan ook zijn dat ik het niet prettig vind als iedereen meteen weer oprot. En waarom plaats ik dit eigenlijk?

Oh ja, ik weet het weer. Ik run deze tent. Dus dan mag dat.

# | 13:28 | admin | nueve meningen

Band.

Toen ik Xander in de stad tegenkwam zag hij er fris en uitgerust uit. "Alcoholvergiftiging!", riep hij al van verre. Ik zag dat er een blauwe leeuw achter op zijn fiets zat. Xander stopte, stapte af en beukte me amicaal op mijn schouders. "Pik! Je bent langsgeweest, hè. Dat waardeer ik echt, man. Tof."

De leeuw werd ondertussen hardhandig in een bestelauto gestopt. 'Circus Renz', stond erop. De bus reed weg. Xander leek het niet te merken. Hij streek gedachtenloos over zijn ruige kin. We liepen samen verder over de gracht.

"Ik heb eens zitten denken, hè", hoorde ik naast me. "Dat hele sologedoe is me toch tegengevallen, weet je. Het klopt dat je geen wijven hoeft te delen, maar ik voel dat me het niet meer genoeg bevredigd. Ik voel me, eh, hoe zeg je dat, eenzaam." Ik keek hem aan. Het was niet makkelijk voor hem dit toe te geven, daar kende ik hem goed genoeg voor. Ik legde mijn arm om zijn schouder en kneep even in z'n wang. Verlegen sloeg hij zijn ogen op. Ik wist direct wat er ging komen.

"Jij en ik samen. In een band. Een tweemans band! Wat dacht je van Marnixander?"

# | 13:14 | admin | seis meningen

25 Jul '03

Volkomen dicht.

Tekst. Daar houd ik van. Laat mij maar lezen en schrijven. Heerlijk.

Daarom vind ik initiatieven als zinderend ook zo oké. Een site voor schrijvende internetters. Of andersom. Maar in elk geval met een zekere drempel.

Ik klikte er wat rond en koos uiteindelijk voor 'poëzie'. Daar begon mijn onrust. Ik citeer:

De ijsvogels graven twijgen uit vel
dat bleek is, gewelven van schubben
vormen nesten in rode kokers van as

Zuivere flanken van ruw blank staal
deinen op het basisvlak, basten van
vermolmde bomen zwemen kamfergeuren

Vormen van winden splijten de kubus
in lijnen van lood, stelsels punten
koelen af tot den oorsprong van nul

Op een gemiddelde weblog zou ik er nog om kunnen lachen. Maar hier gaat het er serieus aan toe.

Ooit zulke onzin gelezen?

# | 01:56 | admin | 19 meningen

Slecht nieuws voor fans.

Xander zag er beroerd uit, in dat bleke ziekenhuisbed. Hij wenkte mij slapjes naderbij.

Ik pakte de stoel die voor het raam stond en schoof  'm naast zijn bed. De bloemen werden subtiel afgevoerd door een gemiddelde zuster. Ik ging zitten.

We staarden mekaar een tijdje aan. Ik probeerde niets van wat ik zag uit te stralen. Geen afschuw, geen medelijden vandaag. 'Optimisme, dingen kunnen die eigenlijk niet kunnen, morgen schijnt de zon, wat je wilt dat bén je!', herhaalde ik van binnen. Xander rolde even grappig met zijn ogen en viel flauw. Liggend.

"Morgen praten we verder, gabber." Teder legde ik zijn lok goed. Tijd om af te taaien.

# | 00:55 | admin | seis meningen

Zelfwiet.

De plant was niet
zijn levensdoel
Tóch gaf zij hem
een goed gevoel.

# | 00:46 | admin | cinco meningen

Weer niet.

Typisch iets waar ik me al jaren kapót aan erger:
de weersvoorspelling.

'Morgen temperaturen tussen de 12 en 25 graden, met een variabele wind en kans op een bui.'

Ja, godverdomme, zó kan ik het ook! Hebben ze daar voor ik weet niet hoeveel aan apparatuur staan,  komt er zo'n slappe poldermodeltekst uitrollen. Kan je dus alle fucking kanten mee uit!

Miljóenen zijn er geïnvesteerd in computers en software en satellieten. Dagelijks zitten er duurbetaalde mensen gewichtig naar een scherm te loeren. Meteorologen. Gestudeerde figuren. Maar een beetje accuraat laten weten of ik nou wel of niet naar het strand moet morgen is dus kennelijk te ingewikkeld.

Mijn voorstel: afschaffen. Met het geld dat we besparen gaan we gewoon uitgebreid naar Texel.

# | 00:26 | admin | Eén wijsneus

24 Jul '03

Qua gezocht: hele goeie designer.

Even tussen alle onzin door: een zeker bedrijf is op zoek naar een designer. Niet iemand die het later wil worden. Conceptueel en grafisch heel sterk. Veel gevoel voor kleur en compositie. Talent om door te beuken. Goeie kennis van Flash MX (Director is helemaal mooi) en Photoshop. Subliem animator. Gevoel voor dynamiek en timing. Beroepsgedeformeerd. Fris. Supercreatief. Leuk mens. Koffieliefhebber. Verantwoordelijk. Dat soort dingen. Laat van je horen. En snel een beetje.

# | 15:25 | admin | doce meningen

Ik ben niet gauw jaloers...

En ook dít keer heb ik er geen last van.

# | 11:51 | admin | Eén wijsneus

Dat begrijp ik dus niet.

Lopen met een rollator, dat schiet toch helemaal niet op!

# | 11:50 | admin | tres meningen

23 Jul '03

Bovenop de koe.

Robbie porde de koe in haar flank. Geen reactie. Hij keek me vergenoegd aan, legde zijn avonturenstok zorgvuldig neer, pakte zijn rugzak en begon 'm los te knopen. De zon scheen mínstens 34 warme graden, hier op onze richel. Ik nam een slokje fris water en wuifde een bergmug weg.

In een mum van tijd had Robbie een arsenaal aan koereur-artikelen uit zijn rugzak getoverd. Lederen handschoenen, een strak zittend pak, twéé helmen, een dodemansknoptouwtje en een stuk of wat reservehoeven. Hij begon zich rustig om te kleden.

De koe bleek slimmer dan wij dachten. Ze had ons door. Vrijwel ongemerkt schuifelde ze naar waar de richel over ging in het niet al te steile stuk berg. Nog even en ze zou de kuierlatten nemen. Maar dan kende ze Robbie nog niet.

In één vloeiende beweging pakte hij zijn stok op en passeerde hij mij. Het leek slechts een seconde te duren. Robbie nam een korte aanloop, zette zich af op het rotsmos en sprong energiek op het wegschuifelende rund. Achterstevoren.

Méér aanmoediging had zij niet nodig.

# | 23:17 | admin | Eén wijsneus

Grote vloei.

Alhoewel je je in Amsterdam bevindt, met een meer dan interessante rookgeschiedenis achter de rug, blijft het nét condooms vragen: grote vloei bij de Spar.

# | 22:38 | admin | cuatro meningen

Met je duim erin.

Als het om schooluren gaat, is kleien denk ik het meest zinloze tijdverdrijf geweest. Aller tijden. Hóe wij ook kneedden en boetseerden; aan het eind van de les was het gewoon weer een blok. Met een duimgat met wat water erin.

De énige keer dat wij iets prutsten voor de eeuwigheid, was rond vader- en moederdag. Kun je je nú, anno Balkenende 2003, nog voorstellen dat we toen massaal asbakken bakten?

# | 21:29 | admin | seis meningen

Nergens heen.

Ik heb, wat maar weinig mensen weten, járen in de bollen gezeten. Mijn bollenlandgoed bood plek aan zeventien kassen van 4 hectare élk. Daarnaast had ik nog 23 ha voor maïs, tomaten, aardbeien en zeewier. 

Het was hard werken: elke dag om een uur of tien op om de boel aan te sturen, 11 uur even terug onder de klamme lappen voor een pré-siësta, kwart voor een op voor de lunch en tussen 2 en 4 uur 's middags met de huifkar het land op. Voor inspectie (zo noemde ik dat; eigenlijk lag ik gewoon te zuipen in het hooi). De rest van de dag was ik vrij, en kon ik doen waar ik zin in had. Maar waar wilde ik ook alweer heen? Oh ja.

Xander liet het bad vollopen. Hij kleedde zich uit en legde alles keurig over de rieten stoel die naast de wasbak stond. Ik zag dat zijn rug vol lelijke rode krassen zat. Alsof iemand 'm met een bos prikkeldraad gegeseld had.

"Hoe was het gisteren?", vroeg ik quasi-nonchalant. "Ik wil er niet over praten", zei hij afgemeten. "Akkefietje met Wendy."

# | 16:26 | admin | dos meningen

Jakkie.

Een vriend van mij houdt echt héél veel niet van ananas. Een andere gruwt weer van tomaten (behalve als er soep van is gemaakt, want dat is dan ineens geen probleem). En ikzelf heb erg veel moeite met opstaan en ballonvluchten op zondag.

Waar komen ze toch vandaan, die volstrekt willekeurige aversies? Raadsels, raadsels...

# | 16:05 | admin | ocho meningen

22 Jul '03

Besloten kring(spier).

Ik vraag me wel eens af of dit logbloglijflinkdinges niet teveel een inside-gebeuren wordt. Een achteloze voorbijganger zal een hoop missen van de zorgvuldig aangelegde humorbommetjes. Hij (of zij, zucht) weet immers niet wát zich achter in de tuin afspeelt. Als de vleeskar open gaat en verrukkelijke dampen de zwoele avondlucht nóg rijker maken. Als de mannen hun sigaren of staken wegdampen met een bel Cognac en een rugzak vol verhalen. Dat vraag ik me wel eens af.

Maar nooit echt lang. Stukje rupsrollade?

# | 23:39 | admin | catorce meningen

Marnix

Zo heet ik, en dat ben ik. Ook in het echt. Dat weet u. En wat u waarschijnlijk óók weet, is wat ik zo'n beetje doe om aan de kost te komen.

Waarom doet u eigenlijk zo geheimzinnig over uzelf?

# | 23:24 | admin | dieciséis meningen

21 Jul '03

Potje pijngrens.

De wurgsport heeft het moeilijk in Nederland. Ja, laten we daar nou maar voorál geen doekjes om winden. God, wat zijn we hier toch tolerant. Maar gaat het om wurgen, dan staat iedereen meteen op zijn achterste benen. Uit alle hoeken van de maatschappij wordt deze relatief nieuwe telg uit de Martial Arts-familie met boegeroep ontvangen. Maar waarom nou weer?

Ik leerde het fascinerende en zéér specialistische wurgen kennen tijdens een studiereis door het dichtbeboste oosten van Japan. Tijdens het zoeken naar zeldzame Moekani (een soort mollen, maar dan met een kleine slurf, héérlijk op volkoren toast), stuitte ik op een dag op een wurgritueel. Ik was meteen verkocht.

Een oude man (ik schatte hem 70, dus hij zal wel het dubbele zijn geweest), gaf les aan een stuk of tien lenige Japanse mannetjes. Gebiologeerd volgde ik de sierlijk uitgevoerde patronen, de vertraagde snelheid. En ik vóelde de Ki tussen de bomen kaatsen.

Ik ging zitten, want staan lukte niet meer. De oude man had mij onzichtbaar beslopen en kneep met verrassend tedere kracht mijn keel dicht. Nú pas zag ik dat zijn leerlingen slordig over mekaar heen gedrapeerd lagen te slapen. Dacht ik. Het stoppen van de zuurstoftoevoer bezorgde mij tintelende dagdromen. Het duurde minstens een half uur. Toen stopte hij abrupt.

De oude man draaide mij om, nam mijn kin in zijn tanige hand en bekeek mijn gezicht van alle kanten. Er sprak diep gemeende bewondering uit zijn blik. "Takoenami Poen", fluisterde hij. De uitverkorene.

# | 23:27 | admin | nueve meningen

Wéér zoiets.

Waarom krijgt een armoedzaaier niet gewoon netjes betaald voor zijn werk?

# | 23:06 | admin | cuatro meningen

Kadootje van Xander.

Ik sprak hem toen hij op het púnt stond zijn bed op te zoeken. "Ik ben kapót, man, echt. Hele fokking nacht zitten jammen met Kid Creole", kraste hij mij toe. "Het is half drie 's middags?", riep ik verbaasd. "Ik was eigenlijk net van plan een thuistap te gaan huren, maar als je liever je nest induikt...." Zeven minuten later stond hij op de stoep.

Hij droeg een groot, in roze papier verpakt voorwerp. Een winkeljuffrouw die dat kennelijk nog niet zo lang was had er een gouden strik omheen gedaan. Of het kwam door Xander, dat kan natuurlijk ook. Van vermoeidheid was níets te merken toen hij me het enorme ding overhandigde. "We gaan naar het strand!"

Na het regelen van de thuistap, vaten, een bolbarbecue, partytent (groot formaat), 8 Hartman stoelen, 4 kilo kolen, karbonades, kipkluifjes, edelhertkoteletten, een bescheiden neushoorndijbeen, koolvisfiléts, stokbrood, 9 liter pindasaus met oliedrum, lucifers, een inklapbaar podium mét intrumenten en een dranghek, een kruiwagen voor het grote voorwerp in roze papier en een verlengsnoer van 750 meter, stonden we dan eindelijk met onze vermoeide voeten in het gloeiende zand. "Godskolere, wat een hitte!", wist Xander er nog uit te krijgen. "Maar daar gaan we wat aan doen!"

Hij begon ongeduldig aan het papier te rukken. Het bleek een amfibievoortuig voor 12 personen. "Kadootje!", zei Xander en gaf me een van zijn bekende vette knipogen. "Doet het goed bij de wijven, pik!"

De lucht was zwanger van een nieuwe hit.

# | 23:01 | admin | nueve meningen

Kikkers vangen.

In Boven Leeuwen stond een boerderijtje dat wij Vakantiehuisje noemden. We zaten er elk weekend, en elke vakantie. Een orgastische omgeving voor een opgroeiend mannetje.

Het bárstte er van de natuur, zodat de avonturen voor het oprapen lagen. We hadden een pruimen- en een perenboom. Wilgen om de beste bogen (qua pijl) te maken. Een ongelimiteerd aantal koeien, varkens en hazen om te pesten. Viswater. Vervallen, leegstaande boerderijen, waar je niet in mocht en het daarom juist fanatieker deed. Een autodump (ook verboden terrein). En een haan als wekker.

De winters waren er spierwit. En de zomers, tja, zoals ze moeten zijn. Die zes weken vakantie leken wel drie jaar. In de goede zin van het woord. Er was constant zóveel tijd aanwezig, dat je regelmatig nieuwe dingen moest verzinnen. Dingen als:

krekels knippen
hooi roken
wolken jagen
kleivoelen
rabarber melken
en de meest zinloze van allemaal: kikkers vangen.

Met een schepnet met forse steel trokken we binnen een half uur een complete sloot leeg. De kikkers werden in een grote zwarte emmer gedaan. Kikker op kikker op kikker. Tot we de emmer met nerveus vlees niet meer konden meesjouwen. En dan werd-ie weer omgekieperd in de sloot. Begonnen we gewoon opnieuw. Dágen lang.

Heerlijk, eigenlijk. Die onschuldige fixatie. Honderdtwintig procent gecontentreerd bezig zijn met dingen die geen zin hebben en dat ook niet hóeven te hebben. Mijn lievelingsvogel uit die tijd? Simpel. De reiger.

# | 00:22 | admin | Eén wijsneus

20 Jul '03

Van die dingen.

Waarom willen mannen altijd een grote, en vrouwen juist een kléine tv?

# | 16:03 | admin | diez meningen

Zonder zaddoek.

Een fenomeen dat in onbruik raakt. Met je wijsvinger één van je neusvleugels dicht drukken en dan je snot door het overgebleven gat naar buiten ketsen. Het klinkt als een harde, rochelende snuif. En het is vooral erg effectief.

Ik doe het nog dagelijks. Voetbalsnuiten.

# | 12:48 | admin | trece meningen

Postblog.

"Goeiemorrugge!", zei de postbode. Ik ontdoezelde abrupt en sprong overeind uit mijn deckchair. "Tering, postbode. Wat maak je me nou! Doe je dat thuis ook?" Hij was stilletjes de tuin ingeslopen; zijn fiets stond tegen het hek.

"Luister", zei hij, en ging voor mij op zijn hurken zitten. Hij keek me serieus aan. "... ik wil een weblog. Kun jij dat voor me regelen?"

Ik schonk twee glazen ijskoude citroenthee in en luisterde naar zijn verhaal. Over het mooie leven van een postbode. De eenzame vrouwen, de kopjes koffie. De romantiek van het postbestellen in de winter, als de gierende sneeuw de mensen binnen houdt. De blijdschap na het overhandigen van een verjaardagskaart aan een eenzame bejaarde. Zijn ogen glommen.

"Maar...," liet hij weten, "...alles is nu anders door dat electronische gedoe. En nu dacht ik dat zo'n log me weer ouderwets bij de mensen kon brengen. Maar dan op een nieuwe manier. Snappie?" Ik knikte. Hij zag het niet. "Ik heb wat gespaard, dus daar moeten we wel uit kunnen komen."

"Wie had het over geld?", zei ik, quasi beledigd. "Mevróuw postbode, is dat een lekker wijf?"

# | 12:44 | admin | cuatro meningen

Een caravan van salami.

Het handige is namelijk dat je dan altijd wat te eten hebt.

# | 02:42 | admin | cinco meningen

Racletten.

Een afschuwelijk slecht idee op dit moment. Maar alles stond helaas al klaar.

# | 02:31 | admin | dos meningen

19 Jul '03

Vrijheid.

Harold mocht vervroegd het ware leven in. Ik vond 'm wel wat duf, toen ik de Cadillac voor de Jellinek parkeerde. Hij kletterde als het ware de auto in, riep met overslaande stem 'Ad Visser is een pisnicht!' en viel in slaap. Zo zag ik 'm graag.

Harold werd halverwege wakker. Ik zag zijn verbaasde hoofd in mijn binnenspiegel en knipoogte dat het goed zat. De zon scheen. We passeerden afrit 'Schweinhund'.

"Dat breekt die Portugezen nog op", dacht ik. En Harold zag een McDonalds.

We werden loom ingehaald door een politieauto. Er zat niemand in.

# | 02:01 | admin | seis meningen

Prijsvraag!

"Welk dier heb ik met de hand grootgebracht in Tanzania."

Als je het als eerste raadt wordt je uitgenodigd voor een sessie nooit-uitgebrachte hits van Marnix. 142 DATjes, 77 cassettebandjes en een zuchtende harde schijf. Je mag blijven slapen.

# | 01:52 | admin | once meningen

Kleefsaus.

Soms, als er spontaan gasten langskomen en ik heb echt hélemaal geen zin om me culinair uit te sloven, wil ik het nog wel eens maken. Kleefsaus. Verrassend lekker, en tóch heel eenvoudig te bereiden. Kokkerelt u even gezellig mee?

Veertig kilo tomaten licht aanbakken. Olijfolie in de keukenmachine. Zwerver en drie tenen knoflook erbij gooien. Eén eetlepel mosterd en een cracker toevoegen. Lekker vermalen. Pan van het vuur nemen. Havermout afgieten. Goed bewaren voor als de kleefsaus mislukt. Nu wordt het tijd om het behangplaksel toe te voegen.

Strooi het, terwijl de keukenmachine haar werk doet, in losse wolken door de saus. Als het pak leeg is, gewoon een nieuw pak pakken. Na twintig minuten kan de machine uit. Doe de aardbeien er in. Afmaken met licht-gefrituurde plakken courgette. Heerlijk met een witte wijn uit Frankrijk.

# | 01:19 | admin | siete meningen

Sammstag Nacht Fiever.

Nu op 2DF (qua tv-kanaal): een hal vol Duitsers die de jaren 70 à 80 nog eens overdoen. Met de plaatsvervangende schaamte die me dat heeft opgeleverd kan ik zo een containerschip vullen.

Duitse mensen, luister: blijf alstublieft van de Engelse taal af. Wees gewoon neutraal in uw uitingen. Ik begrijp dat uw geschiedenis u niet altijd in dank wordt afgenomen, maar wees daar nou maar eens stoer in. Begraven, die handel. En als u dat wilt, zullen we die fietsgrappen niet meer maken. Eén kleine tegenprestatie.

Wilt u mij alle DVD's van Clint Eastwood sturen, met Duitse ondertiteling?

# | 00:38 | admin | siete meningen

Ogen laten laseren.

Terwijl je éigenlijk flaporen hebt.

# | 00:11 | admin |

18 Jul '03

Heijblok.

Vanavond, tijdens een toevallig biertje met mijzelf, moest ik ineens aan hem denken. Markblok. Heijzwoerd. Koning Loens. Een bijzondere persoonlijkheid.

Heijdope heeft stage gelopen bij het bedrijf dat ik niet zal noemen omdat iedereen dat toch wel weet. Volgens mij wel een paar maanden. Het was de bedoeling dat Heijpaard een soort van project zou volbrengen. En dat is dus gigantisch mislukt.

Zelden heb ik namelijk iemand ontmoet die zo weinig kon op het gebied van zijn studie als Heijploeg. Een absolute koning om te hebben rondlopen, maar voor de rest indrukwekkend nutteloos. Maar ook dat heeft altijd wel een functie.

Ik heb wat afgeluld met Heijboord. Die gozer wist van geen ophouden, met zijn helm in de ene en een snelle pils in de andere hand. "Ik ga nu weg, maarruh...". En dan nog twee uur blijven hangen. Dat mocht ik wel. Ouwehoer eerste klas.

Hij liet me laatst weten dat hij een baan heeft.

Succes, mensen. Hij bedoelt het goed.

# | 23:07 | admin |

Volgens mij, bewegende,

en dat weet ik zo goed als zeker, hangt het púúr van mij af. Wat ík doe. 
Als uw commentaar zou meetellen voor de Nederhoed Cup stond Baron Bicat voor de rest van zijn leven stabiel op plaats 1. Om maar wat te noemen.

# | 22:29 | admin | diez meningen

Testing.

Zal dat écht werken, die updates bij nederhoed?

# | 22:09 | admin | dos meningen

Kleiduiven.

Dat zou natuurlijk gewoon Duifkleien moeten zijn.

# | 15:39 | admin | tres meningen

Nu zijn de rapen gaar.

Waar slaat dat eigenlijk op, die uitdrukking? Dat de rapen gaar zijn is toch juist goed nieuws?

# | 15:14 | admin | dos meningen

Rauwe apen.

Zo smaakt mijn mond, als ik mezelf proef. Het was gezellig.

# | 13:22 | admin | tres meningen

17 Jul '03

Gerecht van de dag: bospantersoep.

De bospanter wordt met uitsterven bedreigd. Big time. Dit schuwe dier, met een schofthoogte van circa 4 gestapelde konijnen, komt nog slechts sporadisch voor in de uitgestrekte bossen van Zuid-Mongolië. Kut, want daardoor lastig verkrijgbaar. Maar áls u er dan een heeft kunnen vinden:

Leg de bospanter een week in het gras. De duizenden peuzelbeestjes kunt u gewoon meenemen in de basis voor de soep, dat maakt het extra pittig. Vul een oliedrum met bronwater. Breng het aan de kook. Gooi de resten van de panter erin. Vervolgens: een emmer basilicum, twintig eieren, sambal, een bouillonblokje (vis), knoflook, zout, peper en wat seizoensgroente. Nu zult u even geduld moeten hebben. De pantersoep wordt namelijk met élke dag pruttelen lekkerder, alhoewel een week dan wel weer zo'n beetje de limit is. Pas vlák voor het opdienen de vermicceli erbij. De aminozuren uit het panterlijf zijn nogal agressief, dus een gemiddeld stukje deegwaar houdt het niet lang vol.

Serveren in grote aardewerken kommen. Geef er grove sneden beverbrood bij.

# | 13:53 | admin | doce meningen

'Hert doodt jager.'

'In Wisconsin is gistermiddag een man het slachtoffer geworden van zijn hobby. James Taylor, een fervent jager, werd dodelijk getroffen door een kogel uit een zwaar kaliber geweer. Medejagers verklaarden later dat zij "tussen de bomen een hert zagen wegvluchten, in camouflagepak". Een klopjacht leverde niets anders op dan een dode neushoorn en twee gewonde fretten. Taylor wordt zaterdag begraven onder zijn stacaravan.'

# | 13:19 | admin | seis meningen

Weerpraatje (2).

Zie je nou wel!

# | 10:53 | admin | nueve meningen

Labrador/Appel taart.

Je moet er van houden.

# | 01:30 | admin | diez meningen

Voluminee.

"Vet heet", zei Xander. Hij droeg een smetteloos wit zweetbandje om zijn pols waarmee hij theatraal langs zijn voorhoofd streek. "Tsééééring..."

We zaten aan de rand van het zwembad met onze voeten in het water. Een wesp probeerde te waterskieën. Verder was er weinig leven in de brouwerij.

Er vloog een sportvliegtuig of reiger voorbij. De lucht haalde moeizaam adem. Ik krabde wat aan mijn zwembroek.

"Weet je...", zei Xander, terwijl hij een voetbal op zijn vinger liet ronddraaien, "... ik denk de laatste tijd steeds meer aan stoppen. Als het om ons gaat." Hij keek me aan met vermoeide hondenogen. De bekende schalkse twinkeling was weg. "Gewoon keihard kappen, weetjewel. Bastatjakkafinito..." Ik knikte.

Het deed pijn om toe te geven, maar de magie was gewoon op. Ik voelde dat al een tijdje, zoals dat gaat bij warme vrienden. Het was onmogelijk te negeren. Maar mínstens zo ingewikkeld om aan te kaarten.

Vanaf het begin waren we gekmakend complementair. De voet en dat éne glazen muiltje. Onkie en Donkie. Voorzetten en afmaken. Twee vingers op één hand. Creatieve Yin en Yang. Wij? We konden niet stuk.

Ik draaide mijn blik terug naar het zwembad. Traag en verdrietig. De wesp was inmiddels overgeschakeld op snorkelen. Het was zielverschroeiend heet. En ik realiseerde me dat het over was.

Nooit meer samen stijldansen.

# | 00:19 | admin | seis meningen

16 Jul '03

Eten bij Ruud Krol.

Zo’n twee jaar nadat ik in Amsterdam was komen studeren, kwam er een kamer vrij aan de Amstel. In een studentenhuis. Een groot, wit, lelijk en volkomen scheef pand waarvoor ik mocht betalen. Helemaal goed, dus. Vooral omdat ik mijn tijd tot op dat moment zo’n beetje onzeker logerend had doorgebracht. En hier was er sprake van huur. Kut, qua geld, dat zeker. Maar je kocht wel rechten.

Mijn medebewoners (in totaal waren we met een wisselend setje manvrouw of 14, gok ik) waren eigenlijk allemaal met hetzelfde bezig: zo min mogelijk. Afgezien van die één of twee serieuze figuren met dikke boeken onder hun arm, bestond het gezin uit regelrechte klaplopers. Hooguit twee keer in het jaar ruimden we fors op en kookten dan een soort maaltijd om dat feit te vieren. Daarbuiten was het óf niet eten, óf halen bij Ruud Krol.

Ruud had een snackbar in de Reguliers Breestraat. Zelf was-ie er nooit, maar om dat te compenseren kreeg je er héél veel voor weinig. En weinig, dat hadden we veel.

Minstens drie dagen per week stonden we, tollend van bier en thc, voor de counter van Ruud. Bestellen onder invloed van een vreetkick. Dát en dát en dát, en doe óók nog maar wat van díe! Slecht idee. De zakken friet waren namelijk al zó vreselijk royaal, dat je er zélfs met natuurlijk geforceerde honger een uur of drie mee bezig was.

Balen patat met een emmer mayonaise, zeg maar. Voor iets van 1 gulden 10, ofzo. Wat er overbleef werd later in de nacht, koud maar nog steeds friet, soldaat gemaakt. Wij wisten dat natuurlijk. Maar de hasjhonger liet ons anders handelen. Dus kwamen er steevast kroketten, frikandellen, kipcorns en kaassoufflé’s bij. Want die waren ook niet duur. Bovendien keken ze je ook altijd zo timide aan. Dat gaf een gevoel van snackmacht.

Als het bier en de gesprekken al ruimschoots op waren en het buiten aarzelend licht werd, zaten wij nog koud te knagen.

Dat heb ik nu wel beter geregeld.

# | 23:15 | admin | siete meningen

Weerpraatje.

Ís het een keer lekker warm, gaat iedereen weer lopen zeiken! Ik leg het nog één keer uit:

voor een steady temperatuur gaat u naar Curaçao of diep Antarctica in, met sledehonden. Heeft u daar geen zin in (omdat het bijvoorbeeld te warm is), dan zult u het onvermijdelijke moeten accepteren: weer verandert met de seizoenen mee (of andersom, daar wil ik vanaf zijn). Dat maakt weer ook juist tot wat het is. Het verandert. En juist dáárdoor weet u dat het weer is. Door die wisselingen.

Elke dag 23 graden klínkt dan misschien leuk, maar weer is het niet. We hebben het in dit geval over een oerdegelijke temperatuurjas die u alle dagen van het jaar draagt.

Dus: open een biertje, lik een ijsje, en denk maar eens aan de lange weken waarin u straks weer beteuterd achter het door regen geteisterde venster zit. Ik heb genoeg van dat geklaag.

# | 16:14 | admin | cinco meningen

15 Jul '03

Vrouw. De.

Mijn schuine oog ziet The Secret of My Succes, op SBS6. Voor de tigentigste keer.

De eerste keer dat ik hem zag zat ik in de bioscoop. Waar-ie draaide, zeg maar. Afgezien van de vele lachmomenten, maakte de film ook typische puberdingen in me los. En dat kwam door

Helen Slater.

Zo'n vrouw had ik nog nooit gezien. Lief, knap, slim. Oké, geen tieten. Maar daar dacht ik toen nog niet zo aan. En het belangrijkste: ze was zelfs bereikbaar voor kleine onhandige mannetjes.

Michael J. deed het allemaal razend knap. Onhandig maar net zo goed integer. Snel en scherp ('snedig', zou je het kunnen noemen). Helemaal opgefokt liep ik de bioscoop uit. Zo kon ik ook zijn!

Vanaf toen, zo wist ik heel erg zeker, zou ik snel een Helen tegenkomen. Mijn Helen. Ik zou voor haar moeten vechten. Meermaals vernederd worden. Eindeloos door het stof gaan. Maar ik zóu haar krijgen, uiteindelijk.

Het is me gelukt. Haar naam is niet Helen, da's waar. Maar dat is dan ook het enige wat niet klopt.

# | 21:09 | admin | 19 meningen

Robbie ahoy!

Robbie's mobiele telefoon ging niet af. Mooi niet. Het was een tijd waarin dergelijke spastische stoorapparaten nog niet bestonden. Twee blikjes, verbonden met een touwtje. Dat was het wel. En hard genoeg roepen.

We stonden samen op een vrij brede richel. Breed genoeg, in elk geval, om ruimte te bieden aan een koe. En die stond er ook. Stoïcijns kauwde zij het rotsgras weg. Zonder ons ook maar één seconde aan te kijken. Robbie liep voorzichtig om de koe heen, bleef staan en tilde haar uiers op. "FF checken", zei hij knipogend.

"Racekoe, da's een ding dat zeker is." Hij klopte de koe op haar vlezige rank. "Reesvlees", zei hij goedkeurend. Robbie deed zijn rugzak af en greep naar zijn avonturenstok, die schuin tegen een rotsboompje aan stond. "Contactsleutel", was zijn kryptische opmerking. Maar ik zou snel genoeg begrijpen wat hij bedoelde.

# | 20:50 | admin | cinco meningen

Gezellig druk.

Als je Siamese tweelingbroer leidt aan een meervoudig persoonlijkheids syndroom.

# | 12:00 | admin | once meningen

14 Jul '03

Zingen voor Paalsma.

Het schijnt dat ik mijn superhit 'Marianne' online moet gooien. Er is vraag naar, zeg maar. En daar ben ik toevallig gevoelig voor. Dus:

Marianne.

# | 02:30 | admin | 17 meningen

13 Jul '03

Sexvraagje:

Wat is nou eigenlijk de beste pornosite voor hetero's?

(U mag ook doen alsof u er toevallig terecht kwam, of er een scriptie over moest schrijven. Zal mij verder jeuken.)

# | 18:36 | admin | catorce meningen

Woordgrap.

Net gelezen op een bordje in de geitenschuur:

'Als u niet buiten roken kunt
kunt u buiten roken.'

En dat je dat dan moet uitleggen aan je dertienjarige buurmeisje die als chaperonne voor je dochter mee is. Ik kwam er niet uit.

# | 18:34 | admin | dieciséis meningen

12 Jul '03

www.olijf.nl

Huh?

# | 18:19 | admin | diez meningen

De edele wereld van...

het kroonkurken verzamelen.

# | 17:41 | admin |

Pensioen.

Op de BBC zenden ze The Scottish Open uit. Prettig murmelend commentaar, zo in mijn linkeroor. Maar daar gaat het even niet om.

Een oplettende cameraman had namelijk even geen oog voor het spel. Hij liet zijn camera over het uitgestrekte landschap dwalen, en eindigde bij een klein meertje. Er lag een oude kano in het riet. Met een waarschijnlijk nóg oudere man erin. Een kapiteinstiep: blauwe kabeltrui, grijze baard, stoere kop. Hij zat prinsheerlijk een boek te lezen.

Schitterend plaatje. Zó oud worden en zijn. Daar teken ik voor.

# | 17:03 | admin | cinco meningen

Geachte mier,

Ook vanochtend was het weer raak: tientallen van uw familieleden liepen lallend over mijn aanrecht. Over mijn borden, mijn vieze pannen en míjn gebruikte bestek. Over het brood en de kaas die er nog lagen van gisteravond. En niet even netjes met een boogje er omheen, nee hoor: gewoon dwárs door de zooi banjeren. Alsof het er niet ligt.

Mier, ik heb u reeds meerdere malen vriendelijk verzocht uw familie in te lichten omtrent mijn gevoelens. Ik krijg steeds meer de indruk dat dat nooit heeft plaatsgegrepen. Dat leg ik uit als een gebrek aan respect. Maar waarom toch? 

Hoe zou u het vinden als ik wat vrienden uitnodigde en even bij u op bezoek kwam, in de mierenkorf? Even lekker stampen met z'n allen. Niet leuk, hè? Nee, dat dacht ik al. Maar waarom doet u het dan wél?

Is het misschien omdat u insect bent? Dat u iets heeft van "Ja, hallo, wie was er hier nou éérst!".

Ik hoop van harte snel iets van u te vernemen.

Steeds minder vriendelijke groet,

Marnix (de baas van deze tent)

# | 15:21 | admin | dos meningen

Scooootaaahhh!

Ik had dit plekje ingeruimd voor een vlijmscherp stukje over Scooter, de witte Duitser met geheliumde samples van grote hits. Maar ik heb er ineens geen zin meer in. Als je ziet hoeveel platen die zak stront gemaakt heeft, móet-ie haast ook wel rijk zijn. Misschien moet ik mij daar ook maar even op richten. Ja, ik ga nu even rijk worden. U hoort het nog wel.

# | 14:20 | admin | tres meningen

Chemische wapens?

Als de oorlog over is, beginnen de gevechten.

# | 02:53 | admin |

Wie wás dit?

# | 02:16 | admin | cuatro meningen

Wie is dit (makkie)?

# | 02:11 | admin | seis meningen

Tom Cruise is een watje.

# | 00:28 | admin |

Wie is dit?

# | 00:03 | admin | nueve meningen

11 Jul '03

Voiturrrrrreee!!!

# | 22:36 | admin | cinco meningen

Sfeervoedsel.

# | 18:03 | admin | cuatro meningen

Kijk:

# | 17:44 | admin | ocho meningen

Maar dat is dus niet zo.

Als ik nog een oma had, zou zij ongetwijfeld dagelijks mijn praatjes lezen. En wellicht las ik haar omavanmarnix.blogspot.com dan terug. Want áls ik nog een oma had, zou zij de hele dag gekke, fitte dingen doen. Dus: genoeg om over te schrijven.

Ze zou de reageerschrik zijn van mening logger ("Geachte heer Kierscat, mag ik u er op wijzen dat kontneuken in mijn tijd nog gewoon bipsklimmen heette? Wilt u daar wél een beetje rekening mee houden?"). Iedereen zou haar grappig vinden. En een beetje jaloers zijn op mij.

# | 00:26 | admin | tres meningen

10 Jul '03

Waar blijft die kutkoe!

Toen ik de top van de heuvel bereikte, zat Robbie een appel te schillen. Hij sneed een gul stuk uit de vrucht, prikte het aan zijn mes en stak het gezonde fruitvlees in z'n mond. Ik liep 'm voorbij om het uitzicht te bekijken. Appels konden mij sowieso zonder gevaar passeren.

Hoe jongensjong ik ook was: wat ik voor me zag, dat uitgestrekte, glooiende zomerlandschap, was mooi. Niets tegen in te brengen. Alhoewel Robbie, die inmiddels naast me stond, de kerncentrale niet op zijn plek vond. Maar die had altíjd wat te zeuren.

"Kom," zei Robbie. "We gaan dingen doen!" Met zijn avonturenstok als stabiliserend werktuig, daalde hij behendig de eerste meters Nederlandse afgrond af. Het zag er stoer uit, vond ik, terwijl ik hem achteruit lopend voorbij ging. Het werd vlakker. We bereikten de boomgrens.

Robbie had moeite met ademhalen. Alhoewel astma al een tijdje bestond, waren de medicijnen nog maar in een experimenteel stadium. Wat butagas, kalfskorrels, rijnwijn en grove boerenkaas. Veel meer zat er niet in. Gelukkig hadden wij beiden geen last van deze vreselijke longziekte. Robbie's conditie was gewoon kut. Maar dat kon je van zijn fantasie moeilijk zeggen. Ik voelde een nieuw plan ontstaan. En ik was er klaar voor.

# | 23:59 | admin |

Amusemens.

Net thuis van een lange videoclip met Cameron Diaz, Lucy Liu en Drew Barrymore. Heb me prima vermaakt, moet ik zeggen. Geen flauw idee waar het over ging, maar het had iets te maken met snelheid en veel herrie. Liever één goed voorgebakken sequel, dan zestien filmhuisfilms, zeg ik altijd.

Films met een boodschap of een diepere onder-/achtergrond vertrouw ik sowieso voor geen meter. Als het me niet gewoon vermaakt (lachen, schrikken, dat soort basale emoties) mag je het aan mijn buurman geven, die heeft daar tijd voor.

Doe mij maar gewoon de Movies For The People. Géén zwijgende monnik in een drie uur durend gevecht met een dovende kaars, los uit de hand geschoten. Ik wil mijn kroket gewoon met mosterd, want oppervlakkigheid gaat mij al diep genoeg.

Iemand een Amsterdams uitje?

# | 23:10 | admin | cinco meningen

Twijfelpen.

"We willen het niet zó. En zó moet het ook niet. Dít lijkt erop, maar het ís het niet. Het moet iets hebben van dát. Maar dan anders. Niet streng, niet popi. Kort en krachtig, maar toch warm. Zakelijk en hartelijk, waarbij de balans moet doorslaan naar het eerste. Je moet er snel doorheen kunnen. Maar de liefhebber zal het allemaal willen lezen. Het moet scherp en intelligent, zónder de gewone man tegen het hoofd te stoten. Zo willen we het. Ongeveer. In die richting. Morgen klaar?"

Mijn pen is voor het eerst in lange tijd weer eens in de war.
Ik geloof dat ik mijn eigen plan maar ga trekken.

# | 15:07 | admin | seis meningen

09 Jul '03

Bíjna binnen.

Afgelopen nacht rond 5 uur had ik twee kanónnen van marketingconcepten voor Adidas bedacht. Ik was niet stoned, niet lam, en had geen Cup a Soup Magic Mushroom gedronken. Ik sliep. Half.

Om de vijf minuten draaide ik mezelf wakker, met de beelden van de concepten nog glashelder voor me. Het ging om een razendslimme, zeer humoristische reclamecampagne, en een online in te zetten, softwareachtige multitooldinges. Iets met games, gratis dingen voor je computer, constant slimme updates. Een soort ultrahippe Messenger, maar dan zonder pingpongen met je vrienden. Het was briljant. Maar er was ook een probleem.

De overgang van slaap naar wakker ('bijna wakker', misschien moeten we het daar maar even op houden) ging zó geleidelijk, dat er voor mijn gevoel geen verschil in zat. Terwijl dat wel dégelijk het geval was. In slaapstand, namelijk, hoefden de concepten zich niet meer te bewijzen. Ze klópten gewoon. Het waren van die 'Waarom is niemand daar eerder op gekomen?'-ideeën. Griezelig sluw, ákelig commercieel.

Werd ik me echter meer bewust van waar ik was (dus 'bijna wakker', hadden we net afgesproken), dan ontbrak die vanzelfsprekendheid. Alsof het ovationeel applaus langzaam wegebde, en ik alleen naast een mooie maar volstrekt onbespeelbare vleugel stond. Het was allejezus frustrerend. Want ik was het me allemaal bewust.

Steeds, tijdens dat 'bijna wakker' draaide ik me furieus om, in de gekwelde hoop de essentie van mijn vondsten te hervinden. En alhoewel me dat ook steeds lukte, bleek het een oplossing met beperkte houdbaarheid. Een kansloos spel tussen 'Yes!' en 'Kut!'.

Van de campagne weet ik nog wel iets. Hij is ook nu, toch een behoorlijk stuk later, niet slecht. Maar ook niet meer dan dat.

Misschien kwam het allemaal door die motorrit naar Den Bosch met mijn vriendin. Die kwam er steeds tussendoor. En ik héb niet eens een motor.

# | 22:57 | admin | tres meningen

Wegmaniak.

Mensen die mobiel bellen op de fiets zijn levensgevaarlijk. Ze missen een hand op het stuur, die kracht en richting geeft. Daarom gaan ze zwalken en pompen, bijna stilstaand worstelen ze zich vooruit. Je kent dat wel: een lichaam dat loom heen en weer wiegend niets anders probeert te doen dan níet omvallen. Het zal wel een tijdje duren voor dát verboden wordt.

Eerst pakken ze waarschijnlijk het fietsend roken aan.

# | 21:00 | admin | dos meningen

468 x 60.

HahahahahaháááHAHAHAHA!!! Bruce Banner. Banner!

"Niet meer dan 12 k, graag."

# | 15:56 | admin |

De koe.

De boer was dan wel reusachtig groot en sterk; atletisch kon je 'm niet bepaald noemen. Toen Robbie en ik op pure kinderkracht de vrij brede sloot overbrugden, moest-ie afhaken.

Hijgend namen we plaats op een dode koe, om de boer eens flink te gaan aankijken. En nu we er toch zaten: tijd voor de lunch!

Robbie peuterde zijn 7-roggengranenpruimenbrood met dubbele zwoerd uit het vetvrije papier. Ik had vanochtend voor mezélf gezorgd. McDonalds van gisteravond, dus. Nog prima te hachelen.

Zo zaten we vredig de boer aan en de tijd wég te kijken, met onze monden vol. Er gebeurde verder niet veel. De grote man aan de overkant bleef al die tijd dingen bedenken om het water, deze tergende barrière, te slechten. Tevergeefs. Vooral omdat denken niet zijn sterkste kant was. Denk ik. Wij hadden het wel weer gezien.

Met een vriendelijk 'toedels!' namen we afscheid, op zoek naar nieuwe avonturen. Aha, een heuvel! En dat op het platteland! Robbie begon al te rennen.

# | 15:52 | admin | tres meningen

Xander komt terug.

"Vlug, vertel: ligt mijn keyboard hier nog?!" Het was ruim over twaalven toen Xander aanbelde. Niet bepaald een ijzersterke timing, daar ik mijzelf frontaal had laten wegglijden in een fijne roes van huisgegroeide mariohu... wiet.

Hij duwde me opzij en rende de woonkamer in. "Kut man, ik heb nog een gig, uh, chig, hihi, ik moet dat ding hebben!" Hij woelde geagiteerd tussen de kussens op de bank, op zoek naar zijn Roland Technics XR-223 Xan met polyfone wavetable. Niks te vinden, natuurlijk.

Xander keek me aan. Ik keek terug. Glazig. Zo glazig mogelijk, zelfs, in de hoop enig begrip voor mijn apatische situatie in zijn blik te vinden. Dat hij zélf wel zou voelen dat een nacht bevlogen componeren er vandaag niet in zat. Hij snoof, en keek om zich heen. "Spul...", zei hij kryptisch.

"Waar is het spul! Geef me de shit! Ik wil de waar!! Waar ís de waar!!!" Hij pakte mijn schouders en schudde me heen en weer. "Kom op man, geef me wat ik nodig heb! Laat me vliegen over de heuvels!!!"

Te laat. Hier was niets meer tegenin te brengen. Zuchtend stond ik even later op zolder. Waar stond die kist met LEGO ook alweer?

# | 08:14 | admin | tres meningen

08 Jul '03

Hielke en Sietse.

Ik denk dat ik die Kameleonfilm maar oversla. Ja, dat weet ik eigenlijk wel zeker. Geen enkele regisseur zal ooit in staat zijn mijn jeugdige interpretatie van deze vrolijke boekenserie in bewegende beelden te vangen.

Bovendien wil ik niet weten hoe Gerben praat.

# | 00:45 | admin | dos meningen

Op een koe de berg af!

De enórme boer kwam gillend achter ons aan. "Struuksmeksels! Wiendroevers!!! Kiejemoar endels toeverlejen!!!" Wij, Robbie en ik, renden voor ons leven. We verstonden 'm niet, maar de riek die de man vasthield was zo groot als een lantaarnpaal met puntige, eh, riekstukken.

Misschien was het inderdaad niet verstandig geweest de kippen kaal te scheren. Maar toen Rob het opperde, leek het een Typisch Goed Plan. Het was vrij simpel om over het erf, langs de schuur en de hooiberg, bij de hokken te komen. De boer had geen hond omdat-ie dat te duur vond. Ons kwam het wel goed uit. Dus slopen we opgewonden de muffe pluimveeverblijven in. Daar zat er al een.

Ik pakte de kip, draaide hem om en hield zijn poten stevig vast (dat had ik een keer iemand ergens zien doen, vandaar). Robbie klapte zijn Zwisterse kippenzakmes open, schuimde de kip vol met gel (Gillette pour Poulet) en begon te scheren. Het ging eigenlijk reuze makkelijk. Als we zo doorgingen hadden we de hele populatie nog vóór de lunch gedaan! En daar ging het fout. We raakten té enthousiast.

De haan viel nog mee. En de zeven kalkoenen in het belendende hok, mwah, kon eigenlijk ook nog wel. Maar Robbie wilde meer. En grijzend haalde hij zijn Mes voor Speciale Gelegenheden voor de dag. Op naar de koeien!

# | 00:26 | admin | cuatro meningen

Omgekeerd.

Hoe zou dat nou werken: de omgekeerde wereld?

Dat je niet drinkt en tóch een kater krijgt?

# | 00:06 | admin | ocho meningen

07 Jul '03

Zomerleven.

Het weiland was nog vochtig van de nacht. Robbie en ik hadden onze respectievelijke ouderlijke huizen in het ochtenddonker verlaten, en stapten nu stoer door de koeienvlaaien. Het zou een lange dag worden. Dat waren ze altijd, toen.

Robbie bleef ineens staan, vlak voor een sloot. Dat betekende meestal dat-ie iets ging zeggen. En dat ging 'm altijd goed af (hij was niet sterk of knap of snel, maar z'n hoofd zat vol wonderlijke gedachten). Ik stond stil en keek hem aandachtig aan. Met zijn avonturenstok, een dikke wilgentak die altijd mee ging, roerde hij voorzichting in het water.

"Weet je..." zei hij, "Wat ik me nu afvraag, hè. Wat doen kikkers eigenlijk als ze zich willen wassen?". Robbie keek me aan. Hij trok z'n schouders op en deed een grappige kwaak. Uit de sloot kwam direct antwoord terug. We moesten lachen. Een haas schoot schichtig weg.

# | 18:00 | admin | doce meningen

Even tussendoor...

Mijn lieve zus zoekt een babybedje. Iets leuks. Iets met karakter. Dus geen laf merkding.

Reageren mag anoniem. Schrijf maar.

# | 02:01 | admin | cinco meningen

06 Jul '03

Ja, dat zal wel.

Oóit maak ik mijn eigen pindakaas.

# | 20:14 | admin | tres meningen

Ballad.

Gisteren met

Xander

# | 14:46 | admin | cinco meningen

Pluggen.

Ik sta niet bepaald bekend om mijn affiniteit met arrenbie en rep enzo. Maar ik zag net Relax op tv. En dat vond ik toch eigenlijk best wel funky. Wat-ie daar deed. Met die andere gasten erbij ook, trouwens. En dat het dan ook nog stiekem Nederlands is.

Hem bedoel ik. Luister eens naar Rock a Spot.

Maar ik ga er géén gewoonte van maken!

# | 03:10 | admin | trece meningen

Bestelling.

Dat treurige plastic bakje groen bij je eetbestelling.

Slappe stukken ijsbergsla. Een nat plakje tomaat. Welgeteld zéven maiskorrels. Eén of twee uiringen. Radijsje (als je geluk hebt). Een olijfje. Vier schijfjes augurk. En dan zo'n nietszeggend kuipje dressing.

Mag ik dat de volgende keer inruilen voor een extra sparerib?

# | 02:34 | admin | cuatro meningen

Slimme plakjes.

# | 01:26 | admin | seis meningen

Ik ga me niet populair maken...

Alleen weet ik nog niet hóe.

# | 00:22 | admin | quince meningen

05 Jul '03

Graskaas met lauwe bloem.

Jami Gertz. Daar denk ik nog wel eens aan. En Jennifer Connelly. Die zijn makkelijk.

Maar wisten jullie dat ik de grootste B-film kenner van Nederland ben? Tevens ben ik in staat geblinddoekt tv-commercials te herkennen in de eerste 2 seconden. Je hebt er natuurlijk niks aan, maar dat wist ik toen nog niet.

# | 23:24 | admin | 21 meningen

Dingen maken.

Ik geloof dat ik tijdens één van de eerste FotoFuckVrijdagen van Reetbert wel eens geopperd heb om een website te maken op een bepaald onderwerp. Of een makeover. Ofzo. Daar werd nogal zuinig op gereageerd. Dat 'niet iedereen zoveel tijd heeft als jij om dat soort dingen te gaan zitten maken', was de strekking. Misschien, bedenk ik me nu ineens, was die zuurpruim wel Neon, wereldberoemd om zijn lekkere wijf. Enfin. En hoe dan ook:

ik voel een omkataanval aankomen. Suggesties?

# | 22:59 | admin | diez meningen

Loggers onder mekaar. Hatsééé!

Tegen mijn vriendin zeg ik altijd dat dat reageren op weblogs toch óók iets van een sociaal leven heeft. Bovendien is het goedkoper, want je geeft geen rondjes. Het is veiliger, want je stapt niet lam in je auto. Safer, want niemand kan aan je zitten. En het mooiste is nog wel dat je over je reacties kunt nadenken om ze zo puntig mogelijk te maken.

De meeste mensen in de kroeg trekken het niet als je een vraag pas na een minuut of twaalf beantwoordt.

# | 22:45 | admin | ocho meningen

Fransmensen.

Dat je dus al een úúr TV5 hebt opstaan. En dat dan pas 3 minuten voor het eind van dat uur door hebt. Dat je dan probeert het opstaande programma alsnog te volgen. Dat het niet helemaal of zelfs helemaal niet lukt. En dat je zo dus weer eens spijkerhard bevestigd wordt in je vooroordeel.

Fransen doen altijd en overal veel te ingewikkeld.

Geef mij maar lekkere wijven zonder verhaal.

# | 02:56 | admin | nueve meningen

Makeover.

Zo.

En ook Paul kan nu weer voor de dag komen.

# | 01:38 | admin | 28 meningen

04 Jul '03

Drukdrukdruk.

Tering. Moet ik wéér aan de bak.

De officiële site van Paul Carrack.

Het is toch godverdomme niet zó moelijk om iets fatsoenlijks te maken!

UPDATE WANT IK LEES NET. Bij de afdeling links kom ik deze tegen: 'an archived Real Audio Concert from Paul's recent Oct. 24th, 1997 House of Blues performance'. Aha, recent. Ik geloof dat ik dat nóg erger vindt dat het design.

HAHAHA EXTRA UPDATE. Dit is heel erg cool. Een  band die denkt dat ze Mike & the Mechanics zijn. Inclusief megalousy voorbeelden van wat ze doen.

# | 23:10 | admin |

En nou jij weer.

Ik heb dríe lp's van Whitney Houston.

# | 19:23 | admin | trece meningen

Sluipdrank.

Ná de zelfgemaakte tapas, nu perfécte caipirinha's. En dat de barman door de weeks je actionscripter is.

Jaja, wat zijn we toch een malle club.

# | 17:46 | admin | seis meningen

Harold (6)

Harold is op vakantie. Hij resideert in een ver en zonnig land, ínclusief kinderen. Daar heb ik verder geen vat op.

# | 02:45 | admin |

Op het randje.

De wiet was niet
exact, precies
wat ik ervan
verwachtte

Niet goed
niet slecht
niet hemelhoog
Maar verder niet
veel klachten

# | 02:34 | admin | nueve meningen

Topdesingn.

Ik heb wel eens dat ik zomaar ineens domeinnamen ga intypen. Qua in het browservenster, uiteraard. Woorden die ik interessant vind, die me leuk lijken, of waarvan ik gewoon wil weten of er iets mee gedaan wordt. Zo deed ik vanavond bijvoorbeeld 'taxi'. En die bestaat natuurlijk. Interessanter, echter, was de link naar de Bouwers.

Taxi.nl is gemaakt door ComLog INTERNET SERVICES. Een prima club, uiteraard. Met een zeer interessante maar helaas fictieve portfolio.

# | 02:10 | admin |

03 Jul '03

Stèts.

Netscape 4.02%  -  MSIE 95.63%  -  Other 0.31%.

Meneer Other, kunt u mij misschien even vertellen hoe het er hier uitziet?

# | 22:45 | admin | nueve meningen

Vrij oude man.

In het midden van het tóch al niet echt jonge winkelcentrum zit een vrij oude man in zijn electrische rolstoel. Op zijn rolstoeltafelblad staat een blikje Heineken. Daarnaast ligt een katern slechte krant, die hij onophoudelijk leest.

De vrij oude man is a-typisch. Het is namelijk een metalfan. Hij draagt het spijker- en leren jekkie met de badges, en hij heeft de tattoos. Verder is hij kaal-met-stoere-pet en lijkt-ie haast versmolten met zijn koptelefoon. Waarschijnlijk luistert hij er de hele dag mee naar zijn metal. Met een biertje erbij, en dat katern waardeloze krant.

Het schijnt dat de vrij oude man een lastpak is. Een klager.

Dat zal dan wel zo zijn, denk ik dan, maar je zou toch maar eens stevig willen pogoën. Met zonder benen.

Ik zou ook lastig zijn.

# | 22:23 | admin |

Helemaal niks.

Sam Elliot zonder snor.

# | 22:12 | admin | diez meningen

Zonde.

Dat je zóveel coke voor je hebt liggen, dat je voor de grap de helft wegniest.

# | 22:09 | admin | diez meningen

Retorisch opstaan.

Het was nog vroeg toen de wekker ging.

(Ja, hállo, weet dat apparaat veel! Die doet ook maar gewoon zijn werk, hoor.)

# | 10:24 | admin |

E-euwige zonde.

Hoe kan het toch, in godesnaam, dat Calvé tónnen in een kekke reclamecampagne stopt, maar de website zomaar even vergeet. WWW.CALVE.NL. Níets te vinden. Geen reet te beleven.

Hij zal wel in de maak zijn. Hoop ik voor ze. En zo niet?

Mail maar even.

# | 01:59 | admin | diez meningen

Bedankt, jongens!

Ik weet niet goed waarom, maar toch... Dankbare Belgen.

# | 01:49 | admin |

Belofte maakt... je weet wel...

Ik mag dan wel regelmatig een grote bek hebben, maar ik doe wel wat ik zég dat ik zal doen. En daarom, extra speciaal voor Bicat en Ap, de nieuwe site van Ministeck (ik heb er uiteraard een fris stukje digimarketing ofzo op losgelaten, maar dat mocht ook wel).

(Hier heb je de ouwe, qua dat je weet waar we vandaan komen...)

# | 00:21 | admin | nueve meningen

02 Jul '03

Potsing Day 2003.

In samenwerking met SBS6 en de fijne mensen van dominodomain, wordt op 14 augustus a.s. een poging gedaan het Wereldkampioenschap Posten een forse zet in de rug te geven. Qua stukje promotie.

Hans Kraaij junior, die er vanaf het begin bij zal zijn om alles te verslaan, geeft nú al aan "enórm veel zin te hebben in dat stukje helemaal op jezelf zijn, tijdens het posten. En dat je dat dan mag doorgeven aan de mensen thuis...".

Het Wereldkampioenschap Posten is gebaseerd op het Nationaal Kampioenschap Posten, dat weer is overgewaaid uit een bepaald land waar het een eclatant succes was. Bij deze keiharde vorm van loggen gaat het púúr om de kwantiteit, en wordt de rest voor lief genomen.

Reeds 18.204 loggers uit de Benelux hebben zich inmiddels aangemeld voor deze ultieme uitdaging. Geselecteerd wordt er niet, want de Arena is groot genoeg.

# | 01:44 | admin |

Dat steekt.

Via de website van Ministeck (voor wie niet weet wat dat is; zoek het maar even uit), kwam ik op de site van de designer van de website van Ministeck. En ik was meteen stinkend jaloers op dat visitekaartje. En woedend!

Had mij verdomme die opdracht gegeven, destijds! Dan had ik er een Ministeckwaardig geheel van gemaakt! Niet zoiets als dit, met die zichtbare frameranden (Ulli Meybohms HTML EDITOR, het staat er écht), die geanimeerde smurf, en dat volstrekte gebrek aan respect -overall gezien- voor dit Creatieve Oerprodukt dat complete gezinnen tot een eenheid wist te smeden!

Ministeck verdient een site die STAAT.

Weet je wat? Ik ga gewoon even een alternatief maken.

# | 01:09 | admin | tres meningen

Koning Zweng!

'De kogel is door de kerk. Het sesambotje van mijn linkervoet is niet gebroken. Ze hebben bij de operatie een boel weefsel verwijderd. Dit weefsel was erg geinfecteerd. Het botje zag er wel goed uit, dus ik stap morgen de baan op. Zei het met een dosis pijnstillers en een volledig ingepakte voet, maar als ik kan lopen, kan ik spelen.'

Zie je nou wel! Ik wíst het gewoon! Zweng is Hét Voorbeeld van Nationaal Sportbloed. Wat een doorzetter. Wat een raspaard. Wat een béést!

Hup Zweng!!!

(Uh, Bob, hoe haal je die wat oudere postjes ook weer definitief weg?)

# | 00:45 | admin | ocho meningen

Harold (5, alweer)

Het was inmiddels later dan een tijdje daarvoor, en ook ík begon nu trek te krijgen. Nadat we de veldwachters hadden gedumpt en 1300 kilometer aan één stuk nergens heen waren gereden, kon ik aan niets anders denken dan een dampend bord eten. Een GROOT bord.

Harold was het met me eens. Maar een fatsoenlijke eetsuggestie had-ie niet (tenminste: er zat niks bij waar ik trek in had). Het was dus aan mij. Wéér. Maar daar kwam, als vanzelf, het antwoord:

De Kreeftenbar!

Het was er nog niet druk. Hier en daar zat een kreeft verveeld wijn te drinken. De meeste kreeften, namelijk, stonden zich op dit tijdstip nog uitgebreid te poetsen onder de douche van de sportschool.

Mooi. We konden dus makkelijk een comfortabel plekje aan de bar uitzoeken.

"Wat mag het zijn?", norste de vroege barman (geen kreeft), als in een film. Ik dacht spontaan aan zelfgestookte whisky van 97%, maar bestelde beleefd een burger. En dát had ik beter niet kunnen doen.

"Een burrrgerrr, meneerrrr... burgerrrr?"

Nog nóóit had ik me zo retorisch gevoeld (Harold had overigens nergens last van; hij was bezig met het verzamelen en rangschikken van oranje bierviltjes). Het was zéker niet mijn eerste keer in De Kreeftenbar, maar hoogstwaarschijnlijk wél de laatste. Ik had, in een vlaag van honger en onachtzaamheid, de belangrijkste regel overtreden...

Hier vroeg je namelijk niet om een burger.
Hier bestelde je een mens.

# | 00:19 | admin |

01 Jul '03

Weblogmeeting!

Daar moet ik dus niet aan dénken.

Want belangrijker nog dan het in ontvangst nemen van complimenten over mijn onnavolgbare stijl, vind ik het koesteren van illusies. Ik wil helemaal niet weten hoe 'iedereen' er in het echt uitziet. Lijkt me vreselijk. Dat dat enorm gevatte logjong (zo dacht je tenminste over 'm) ineens met een zelfgestempeld www-shirt op je afkomt. Met uitgestoken zweethand en zo'n verwachtingsvolle 'Jij móet haast wel Marnix zijn!'-blik. Dat de lekkere wijven díe aanwezig zijn toevallig na een hockeywedstrijd kwamen binnenvallen. En dat je dan tóch interesse moet blijven veinzen in de rest. Die vroege prototypes van God, de Here. Die dus wél expres aanwezig zijn.

Dat je moet smoezen over wie er niet is. Dat je zes keer moet gaan pinnen omdat niemand geld heeft ("tja, zware tijden"). Dat er een soort ongeschreven 'roulatiesysteem' ontstaat, waardoor jij dus stééds naast de verkeerde persoon komt te staan. Dat je na 4 uur veel te hard drinken -om maar gezelligheid te forceren- ineens aantrekkelijke dingen gaat zien in de aanwezige vrouwen, mínus het hockeyteam. Dat je uiteindelijk zó lam wordt, dat je met iedereen bindende afspraken maakt.

"Ja man, helemaal te gek! Iedereen moet gewoon zo eerlijk en vriendelijk zwjijns! Ik ga je zien man! Egsj wel!!" 

En dat je dus de volgende dag 62 keer verontwaardigd wordt gecontacteerd via mail, mobiel, IQC, messenger, IRC en aangetekende brief (want je was nogal makkelijk met contactgegevens), door lui die je volstrekt vergeten bent.

Illusies, mensen. Koesteren die hap.

(En nou niet meteen beginnen over dat ik nog nooit ben uitgenodigd!)

# | 22:45 | admin | catorce meningen

Zweng Schalke.

'... de Limburger, die gisteren van Schuettler won en morgen in aktie dient te komen tegen Federer, heeft wellicht een gebroken sesambotje in zijn linkervoet...'

Dat kan natuurlijk alleen een Nederlandse tennisser overkomen. Een gebroken sesambotje.

Ontstoken pindapees.
Vochtophoping in de navel.
Amandelarm.
Geïrriteerde baardstoppels.

Tssss.

# | 16:46 | admin | ocho meningen

Vagel.

Over het IJ
vluchten de golven
massaal
voor de wind
Een eenzame
aalscholver
proeft water
en wordt nat
tot op de
verderlichte botten.

En daar hebben ze toevallig een schúrfthekel aan, laffe kutbeesten.

# | 13:53 | admin | cuatro meningen

Hehe.

Dreknek (van het intelligente forum dat zoveel boeiends losmaakt) heeft een paar leuke staan. En hier de enige echte marnixversie.

# | 12:19 | admin |

Hier, Coopsie.

'Dyslexia (say: dis-lex-ee-uh) is a name for a learning problem that involves reading and writing. Sam has trouble reading and remembering what he read. It doesn't mean he is not smart. (Einstein had dyslexia, and everyone knows he was very smart.) Most people with dyslexia have average or above-average intelligence.'

Het valt dus wel mee.

# | 11:55 | admin | tres meningen

Mijnvisdag.nl.

Afgelopen weekend wilden wij in huize Marnix wel eens kogelvis eten. We hadden unaniem zin in zeevoedsel, en de kabeljauw was op. Ik ging dus op zoek naar de populaire Japanse Fugu.

Bij de Jumbo hadden ze 'm niet ("bedoelt u soms kogelbiefstuk?"), en ik kon ook geen zaken doen bij de Albert Heijn, Super de Boer, C1000, Dirk en de Lidl. Voor de zekerheid had ik bij de laatste supermarkt maar een pak vissticks gekocht. Als mijn zoektocht niets zou opleveren, konden we die kogel er desnoods zelf wel bij bedenken.

De Fugu, moet je weten, is een raar beest. Zijn giftige lever en eierstokken bevatten 'tetrodoxine', een gif dat vele malen sterker is dan curare (voor die giftige pijlen, jeweetwel) en héél veel giftiger dan cyanide. Spannend spul, dus. Een gemiddelde kogelvis (er zijn ongeveer honderd soorten) bevat genoeg gif om dertig mensen te doden. Hoppa.

"Indien een mens dit gif heeft binnengekregen wordt het gevoel van warm en koud omgedraaid. Na enige minuten gaat het slachtoffer braken en kunnen er verlammingen van de ademhalingsspieren optreden, die de dood tot gevolg hebben." En tóch of misschien wel juist daaróm is de kogelvis een regelrechte delicatesse in Japan.

Alleen speciaal gediplomeerde koks mogen de vis bereiden. En zelfs dán gaat het nog regelmatig fout. Dat zag ik wel zitten, die uitdaging! Eten is over het algemeen al saai genoeg. Tijd, dus, voor wat rigoureuzere stappen.

Op de Japanse markt in Wijchen-Zuid (één keer per maand, toevallig nét dit weekend), hervatte ik mijn zoektocht. Ik stak meteen maar hoog in: niet alleen wilde ik een kogelvis; ik ging voor dé kogelvis. De Tora Fugu. Da's namelijk de duurste, en ik houd wel van duur.

"Tora Fugu?", vroeg ik gelijk bij de ingang aan een klein mannetje. Hij keek me aan met twinkelende ogen, en trok me direct aan mijn mouw door het gonzende kraamgeweld heen. Dat ging de goede kant op. We gingen rechts, links, links, nog een keer rechts, nog een stuk of zes keer links, en stonden toen voor een klein kraampje waarop met grote letters 'Kogelvissen' stond. In het Japans. Tenminste: ik dénk dat er 'Kogelvissen' stond, want in de oude, slordig opgestapelde manden zat zéker geen ossenhaas. Ik moest plaatsnemen op een houten kist. Het mannetje verdween beleefd buigend achter de manden.

Na rúim twee uur vond ik het eigenlijk wel wat lang duren. Ik stond op en liep behoedzaam richting plek waar het mannetje was verdwenen. Het was er aardedonker, en het rook er naar zoete vis. Of zo. Behoedzaam knipte ik mijn Zippo aan, en ik bewoog mijn hand heen-en-weer om de omgeving te onderzoeken. Vis, vis, nog meer vis. En toen...

Daar lag hij. Het kleine mannetje. In een verwrongen houding. Niet meer dan een kluwen ledematen. Waar zijn hoofd had moeten zitten, zag ik nu een glimmend, bol, visachtig dier, dat schokkende bewegingen maakte. Het draaide zich om en siste spugend naar me.

Prima vissticks, dat weekend.

# | 11:14 | admin |